
Το περιώνυμο «μήνυμα της κάλπης» έχει όλη την αμφισημία της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Εκ πρώτης όψεως μπορείς να το διαβάσεις με τη ματιά «πάλι τα ίδια βγήκανε».
Ο κόσμος ξαναψήφισε Τσίπρα με το ίδιο ποσοστό και ο Τσίπρας έκανε πάλι μια οπισθοδρομική κυβέρνηση, χωρίς βεβαίως εκείνους και εκείνες που ο λαός έστειλε ευτυχώς στο περιθώριο. Μπορείς όμως να διαβάσεις το «μήνυμα» και από άλλη σκοπιά. Οτι μεταξύ του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου έχει επέλθει μια πολιτική τομή στην Ελλάδα.
Το αντιμνημόνιο ηττήθηκε πολιτικά καθόσον αποδείχθηκε διαμαρτυρία χωρίς εναλλακτικό σχέδιο. Τα κόμματα της δραχμής εξαερώθηκαν, παρά τον θόρυβο που έκαναν στο προσκήνιο και τις πραξικοπηματικές κινήσεις που έκαναν στο παρασκήνιο.
Η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η επικύρωσή της από το εκλογικό σώμα δημιούργησε εκ των πραγμάτων έναν κοινό παρονομαστή πολιτικής συναίνεσης και ένα νέο πλαίσιο, εντός του οποίου θα κινηθεί ο κομματικός ανταγωνισμός. Με καθυστέρηση έξι χρόνων επικρατεί και στην Ελλάδα αυτό που ήταν από την αρχή κεκτημένο στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο.