Μια πλειοψηφία που αδικείται

Δε συνηθίζω να πηγαίνω στις λιτανείες. Για μια σειρά προσωπικούς λόγους. Άλλωστε, έχω παύσει από καιρό να παρακολουθώ παρελάσεις. Όχι, βέβαια, ότι διαφωνώ ιδεολογικά με την τέλεσή τους.

Αυτή τη φορά, όμως, πήγα. Λίγο για να παρακολουθήσω τον εσπερινό. Και πιο πολύ για να συμμετάσχω, έστω και για λίγο, στην περιφορά της Κάρας του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο. 
Εντυπωσιάστηκα. Για τη συμμετοχή και την συμπεριφορά ενός μεγάλου πλήθους. Τέτοιο πλήθος, με τέτοιες διαστάσεις και τέτοια συναισθηματική συμμετοχή, κανένας πολιτικός των τελευταίων χρόνων δεν πρέπει να έχει νιώσει.

Άντρες και γυναίκες. Νέα παιδιά. Και ζευγάρια στα πρώτα τους βήματα. Και μεσόκοποι με μεγάλα παιδιά. Οικογένειες δηλαδή. Όταν η Κάρα είχε φτάσει στο λιμάνι, η ουρά ήταν ακόμα στην πλατεία του Αγίου Τίτου. Δεν φαινόταν κανείς καταναγκασμένος για να προσέλθει. Αποκλειστικά επιθυμία τους. Και είχαν περάσει εκατοντάδες προσκυνητές μπροστά στην Κάρα του Αγίου Τίτου. Που δεν παρέμειναν στη λιτανεία. Πρόσεξα τα πρόσωπά τους. Συνειδητοποιημένοι και συνειδητά.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να πω ότι οι πλειοψηφίες δεν βρίσκονται στους χώρους που οι χούλιγκαν νιώθουν στρατηγοί. Ούτε στους χώρους που πολλοί στρατεύονται από προσωπικό ή παρεϊστικο συμφέρον.

Τί να περιμένει κάποιος από την Εκκλησία, τις τελετές και τους θεσμούς της; Βέβαια, εδώ έχουν και ένα πρόσθετο στοιχείο. Ό Άγιος Τίτος, ο πρώτος χριστιανός Επίσκοπος της Κρήτης, ήταν ο αγαπημένος του Αποστόλου Παύλου. Του μεγαλύτερου ιστορικού πνευματικού ηγέτη. Και πάνω στην ιεραποστολική δράση του Αγίου Τίτου στηρίχθηκε ο Χριστιανισμός στο νησί μας. Γι’ αυτό, άλλωστε, πολλοί Κρητικοί και Κρητικές δίνουν το όνομα του Αγίου Τίτου στα παιδιά τους, ως το πρώτο τους όνομα.

Ακούγοντας ορισμένους πολιτικούς των ημερών, σκέφτομαι πόσο αδικούν τις αληθινές πλειοψηφίες του πληθυσμού μας. Που έχει αξίες. Που έχει αρχές και κανόνες. Που έχει ηθικά παραγγέλματα. Που κλείνει τα πράγματα με βάση αυτά. Αδικούν όλον αυτόν τον κόσμο. Στο όνομα ψεύτικων και ψευδών νομικών επιχειρημάτων. Στο όνομα μιας άφθαστης ωριμότητας, που στην ουσία κάνει βήματα προς τα πίσω.

Θα επανέλθω.

Μόνο που από τώρα θα βάλω ένα θέμα. Για τα άμφια των κληρικών μας. Και ειδικά των δεσποτάδων μας. Πολύ χρυσάφι. Έστω και ψεύτικο. Πολλά διαμάντια. Έστω και ψεύτικα. Κάποτε είχαν νόημα. Όταν ο Επίσκοπος ήταν φορέας πολιτικής εξουσίας έναντι των Τούρκων. Κάποτε η Εκκλησία μας πρέπει να πλησιάσει το λαό. Έστω και ιδεολογικά.