Έφυγε πλήρης ημερών. Ο Σαγκριώτης Πλωτάρχης (Ε) ε.α. και Βετεράνος του Β! Π.Π., ΠΑΥΛΟΣ ΓΑΒΡΑΣ

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Ομιλία Πλωτάρχου (Ε) ε.α. και Βετεράνου του Β! Π.Π., ΠΑΥΛΟΥ ΓΑΒΡΑ σε μαθητές της ΣΜΥΝ

Στα πλαίσια της επετείου της 28^ης Οκτ.1940, έγινε  την 23^η Οκτ.2015 στη ΣΜΥΝ σειρά ομιλιών για το ιστορικό γεγονός. Μεταξύ των ομιλητών, ο Σύνδεσμός μας φρόντισε και  προσεκλήθη και ο πιο πάνω Βετεράνος του Β!  Π.Π. ο οποίος αναφέρθηκε στις μεγάλες στιγμές των πρώτων ημερών του πολέμου .Ο  κ. Γαβράς συγκίνησε το ακροατήριο αναφερόμενος στις τραγικές στιγμές που έζησε ,όταν ο Ελληνικός Στόλος δεχότανε τα ανηλεή σφυροκοπήματα από τα Γερμανικά  ΄΄στούκας΄΄ στον κόλπο Πάχης  Μεγάρων.Δεν μπόρεσε δε, να συγκρατήσει τα δάκρυά του αναφερόμενος στη βύθιση του ΑΤ ΨΑΡΑ και πώς αυτή έγινε, μίλησε για τους γεμάτο αίματα συνάδελφους  του που κολυμπούσαν γύρω από το βυθιζόμενο πλοίο και με πόσο μένος πατούσε τη σκανδάλη του αντιαεροπορικού του όπλου στα εφορμούντα , καθέτως, Γερμανικά αεροπλάνα.

O Bετεράνος Β! Π.Π. Π. Γραβάς στη ΣΜΥΝ

Η ομιλία του κ.Γαβρά αυθεντική και αυθόρμητη ΄΄χρωμάτισε΄΄ την ημερίδα.

Κύριε Ναύαρχε, Κύριε Αρχιεπιστολέα, Κύριε Διοικητά της Σχολής, Αγαπητοί μαθητές, Κυρίες και Κύριοι.

Κατ’ αρχάς θέλω να ευχαριστήσω την Διοίκηση της Σχολής και τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Αποφοίτων ΣΜΥΝ για την τιμή που μου έκαναν να παραβρεθώ στην εκδήλωση αυτή και να αναφέρω τις αναμνήσεις μου από το Ναυτικό και περισσότερο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η 28^η Οκτωβρίου 1940 με βρήκε 16 ετών μαθητή στο τέταρτο εξάμηνο στη Σχολή Ναυτοπαίδων επί του Θωρηκτού ΚΙΛΚΙΣ, που ήταν παροπλισμένο στον Ν.Σ. και ήταν η Σχολή Πυροβολικού, καθ’ ότι η ειδικότητά μου ήταν Πυροβολητής και έκανα την εξειδίκευσή μου.

Το εγερτήριο την ημέρα αυτή έγινε από τις σειρήνες του Ναυστάθμου Σαλαμίνας.

Επί του Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ που ήταν πλευρισμένο δίπλα μας αντικρίσαμε τα αντιαεροπορικά να είναι εξοπλισμένα με προσωπικό και πυρομαχικά έτοιμα να βάλουν, ενώ η μουσική του Ναυστάθμου παιάνιζε εμβατήρια περιφερόμενη στον Ναύσταθμο. Ο Προϊστάμενος Αξ/κός μας εμψύχωνε και μας υπέδειξε την θέση που θα πηγαίναμε όταν θα σήμαινε συναγερμός.

Οι Ναύτες που επέστρεφαν από την έξοδό τους μας έλεγαν ότι ο κόσμος που ξύπνησε από τις σειρήνες βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας «Πόλεμος – Πόλεμος« λες και ήθελαν εκδίκηση λόγω των πολλαπλών προκλήσεων που μας είχαν κάνει οι Ιταλοί.

Η τάξη μου έκανε περικοπή της διδακτέας ύλης και μας τοποθέτησαν στα πιο αξιόμαχα πλοία του Στόλου. Σε δέκα Αντιτορπιλικά και στο Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ. Εγώ τοποθετήθηκα στο ΑΤ ΑΕΤΟΣ. Ένα πλοίο του 1912.

Το Ναυτικό συνόδευε εμπορικά πλοία που μετέφεραν τους επιστρατευθέντας από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα, εφοδίαζε τα νησιά και πήγαινε τον Στρατό όπου χρειαζόταν να κινηθεί δια θαλάσσης και όλα αυτά χωρίς καμία απώλεια. Επίσης, βομβάρδισε εχθρικούς στόχους επί του αλβανικού εδάφους. Τα Υποβρύχιά μας έδρασαν στη Αδριατική με μεγάλες επιτυχίες και είχε μόνο μία απώλεια.

Η Ελλάδα προσπάθησε να μείνει ουδέτερη από αυτόν τον Πόλεμο που άρχισε το 1939, παρά τις πολλαπλές προκλήσεις που δεχότανε. Οι Ιταλοί όμως μας επετέθησαν και ως γνωστόν ο ελληνικός στρατός τους απώθησε και προέλασε αρκετά εντός του αλβανικού εδάφους.

Οι ελληνικές νίκες είχαν τέτοιο αντίκτυπο σε όλο τον κόσμο που ο τότε Πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε: «από τώρα θα λέμε οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες«.

Θα ήθελα να αναφέρω ότι στα πλοία κατά τον πλου, το μισό πλήρωμα ήταν σε θέση συναγερμού. Τα πλοία ήταν παμπάλαια και δεν είχαν σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα και όλοι μας εκτελούσαμε και χρέη οπτήρος διότι, ο εχθρός γινότανε αντιληπτός μόνο όταν γινότανε ορατός στον ορίζοντα.

Όταν μας επετέθη η Γερμανία από την Βουλγαρία δεν κατόρθωσε να εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος παρά όταν έσπασε το μέτωπο της Γιουγκοσλαβίας.

Ο ελληνικός Στόλος είχε μεγάλες απώλειες από την γερμανική αεροπορία. Δεν θα ξεχάσω τις επιθέσεις που δεχθήκαμε στους κόλπους της Ελευσίνας, των Μεγάρων και της Σούδας πριν αναχωρήσουμε για τη Μέση Ανατολή.

Τα Στούκας σφύριζαν δαιμονισμένα πάνω από τα πλοία μας αφήνοντας τις δέσμες των βομβών τους, ενώ εμείς  ασταμάτητα τους πολυβολούσαμε με τα αντιαεροπορικά μας. Με πόνο θυμάμαι την απώλεια του ΑΤ ΨΑΡΑ που ήταν δίπλα μας στον όρμο των Μεγάρων όταν δέχθηκε μία δέσμη βομβών και κόπηκε η πλώρη.

Και εμείς καταφέραμε και δεν γνωρίζω, αλλά ίσως μερικά δικά  μου πυρά να πέτυχαν τον στόχο τους. Το χρωστούσα στους απολεσθέντας συναδέλφους μου των πλοίων που χάθηκαν από τις γερμανικές βόμβες.

Τα διασωθέντα πλοία, όπως ο ΑΕΤΟΣ που διέφυγαν στη Μέση Ανατολή πολέμησαν στο πλευρό των Άγγλων μέχρι το τέλος του πολέμου. Πολεμήσαμε όχι μόνο στην Μεσόγειο αλλά και στον Ατλαντικό και Ινδικό Ωκεανό.

Το πλοίο που υπηρέτησα είχε βυθίσει ένα ιταλικό υποβρύχιο ανοικτά της Σκιάθου και ένα ιαπωνικό κοντά στη Σρι Λάνκα (τότε Κεϋλάνη).

Οι συνθήκες διαβίωσης στα πλοία ήταν ανυπόφορες, ιδίως στα ζεστά κλίματα, αλλά τα υπομέναμε όλα για χάρη της αγαπημένης μας πατρίδας.

Μετά τον πόλεμο αγωνιστήκαμε να καθαρίσουμε τις ελληνικές θάλασσες από τις νάρκες με κίνδυνο να ανατιναχθούμε ανά πάσα στιγμή. Επίσης, μετέφερα τις εμπειρίες και γνώσεις μου σε χιλιάδες νέα στελέχη του Ναυτικού στο χώρο του Πυροβολικού.

Υπηρέτησα το ΠΝ  για 35 χρόνια και το αγάπησα όσο τίποτε άλλο στο κόσμο. Ήταν χρόνια δύσκολα, σκληρά και με καταστάσεις απρόβλεπτες που έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής, όπως η αδιανόητη απειθαρχία μέρους των πληρωμάτων στη Μέση Ανατολή. Ευτυχώς που ο Θεός της Ελλάδος ήταν και πάλι κοντά μας.

Για τις θυσίες που κάναμε δεν ζητήσαμε ανταλλάγματα. Εμένα μου αρκεί ο τίτλος «Βετεράνος του Πολέμου« και όταν αποστρατεύθηκα αναγνωρίστηκε η προσφορά μου με μία έκφραση ευαρέσκειας από τον Αρχηγό του Ναυτικού. Μου αρκούσε η ηθική αναγνώριση.

Τελειώνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για την υπομονή σας να με ακούσετε.