Βαγγέλης Βενιζέλος: Η μεγάλη ευκαιρία -για τον ίδιο και την πολιτική

Ακόμη προλαβαίνει.
 Να βάλει υποψηφιότητα για την ηγεσία του “νέου φορέα Κεντροαριστεράς” και να τινάξει την μπάγκα στον αέρα. 
 Πολλοί πιστεύουν ότι αν στύψει κανείς όλους μαζί τους υποψήφιους σ’ αυτή την παράδοξη υπόθεση με τις πρωθύστερες  διαδικασίες- ας αφήσουμε τις επιδιώξεις- μισό Βαγγέλη Βενιζέλο δεν βγάζουν. 
 Για ποιο λόγο συμπεριφέρεται σαν κομπάρσος σε ένα έργο που θα μπορούσε να  είναι ο πρωταγωνιστής;

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υπάρχει στο δημόσιο βίο με δυο ταυτότητες.
 Σα να υπάρχουν μέσα του δυο άνθρωποι, δυο πολιτικές και συναισθηματικές οντότητες και η μια να αλυσοδένει την άλλη. 
Γι’ αυτό ίσως από εκλεκτός, σχεδόν Παράκλητος, της κομματικής βάσης σε  περίοδο που το ΠΑΣΟΚ αναζητούσε τη συνέχεια του μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου – αργότερα και τον Σημίτη- έγινε το μαύρο πρόβατο.

Από τη μια είναι ο πιο ταλαντούχος πολιτικός της γενιάς του. Καταρτισμένος, ευφυής, ασύλληπτος ρήτορας, ευρηματικός, με αέρα και αυτοπεποίθηση. Ό,τι χρειάζεται ένας πολιτικός για να  κυριαρχήσει στο δημόσιο χώρο.  Ο λόγος του, οι γνώσεις του, η σκηνική παρουσία του, καθηλώνουν. Η Βουλή των Ελλήνων λίγες φορές στην ιστορία της είχε στο βήμα συναρπαστικούς αγορητές σαν τον Βενιζέλο.


Από την άλλη προσθέτει διαρκώς λάθη στην αλυσίδα των λαθών του. Το 1974 διάλεξε λάθος ένταξη και ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ 15  χρόνια αργότερα. Συνδέθηκε με τη διαπλοκή, διαχειρίστηκε αυτοκτονικά την υποψηφιότητα του το 2007 και κατάφερε να ηττηθεί από τον Γ. Παπανδρέου. Τον υπηρέτησε στη συνέχεια με το σόφισμα «δεν βάζω τα προσόντα μου στον τόκο» και πλήρωσε  επιλογές στις οποίες δεν μετείχε.

Και όταν πήρε το – καθημαγμένο από τον νεοπαπανδρεϊσμό- ΠΑΣΟΚ το έστρεψε ενάντια στη φυσική συμμαχία του με τη Αριστερά και το οδήγησε στον Σαμαρά. Επίσης οδήγησε και στελέχη του στην έξοδο με τον εγωισμό του και την εριστικότατα του απέναντι τους- όπως τον Στεφ. Τζουμάκα τον οποίο όφειλε να σέβεται ως ιστορικό στέλεχος και την Άννα Διαμαντοπούλου την οποία  όφειλε να προσεταιριστεί ως εξελισσόμενο πολιτικό μέγεθος.
Μοιραία η αντιφατικότητα της διαδρομής του τον έβγαλε στο περιθώριο. Αλλά τώρα η μοίρα του κλείνει το μάτι -ίσως για πρώτη φορά του δινει τόση σημασία η Ιστορία, με την οποία αρέσκεται να αναμετράται.

Η υποψηφιότητά του για την ηγεσία του «νέου φορέα» είναι  ευκαιρία και μονόδρομος  για τον ίδιο. Και ίσως ευκαιρία και  μονόδρομος για την πολιτική και για ανθρώπους που δεν μπορεί να φαντασθεί, έτσι όπως είναι ταμπουρωμένος στον εαυτό του.

Αυτή η υποψηφιότητα θα αποτελέσει σύνθεση των αντιφάσεων του, υπέρβασή τους και θα τον λυτρώσει από το παρελθόν των ασύμμετρων επιλογών του.

Ανεξάρτητα αν δέχεται κάποιος ή όχι αυτό που πάει να γίνει ως «νέος φορέας» – και πολλοί δεν το δέχονται- ο Βενιζέλος υπήρξε  εισηγητής της εγκατάλειψης των συμβόλων και του ονόματος του ΠΑΣΟΚ- εν μέρει και της ιδεολογίας του.

Ήταν αυτός που το επιχείρησε και στην πράξη με την ατυχή «Ελιά». Σε κάθε περίπτωση είναι ο πατέρας αυτού του μετασχηματισμού στον οποίο θύουν οι υπόλοιποι τώρα -ο καθένας για διαφορετικούς λόγους-  προφανώς ιδιοτελείς και σε κάποιες περιπτώσεις υποκινουμένους έξωθεν.

Οι μετριότητες και ο καλύτερος

Αν έχει ένα χαρακτηριστικό το πανέρι των υποψήφιων για τον «νέο φορέα» είναι η μετριότητα. Δυσκολεύεται να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσά τους κάποιον με επαρκή πολιτική προσωπικότητα, δημόσιο εκτόπισμα, ατομικά προσόντα, επιστημονική κατάρτιση και την «τεχνική» πληρότητα που απαιτεί η ιδιότητα του επικεφαλής -για «ηγέτη» δεν μπορούμε να μιλάμε.

Ο Βενιζέλος βαρύνεται με τα λάθη,τους κακούς χειρισμούς και την προσωπική, αν όχι ψυχολογική εκτροπή του σε κρίσιμες στιγμές. Αλλά παραμένει πάντα ο καλύτερος τους με απόσταση από τον δεύτερο.  Ότι ο ίδιος ακύρωσε κατ’ επανάληψη το πολιτικό του είδωλο δεν σημαίνει ότι δεν έχει αποθέματα ακτινοβολίας για να υπερισχύσει.
Κορυφαίος πολιτικός με πλήρη γνώση των κανόνων της πολιτικής στην Ελλάδα και κεντρική συμμετοχή στη εξελίξεις, διόλου φιλικός απέναντι στον Βενιζέλο λέει με βεβαιότητα: «Όταν αρχίσουν να ανεβαίνουν στο βήμα να υπερασπιστούν την υποψηφιότητα τους, θα φανεί η ανωτερότητά του».

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο Βενιζέλος είτε είναι επτά οι υποψήφιοι είτε γίνουν δέκα, έχει περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει. Ποιος από τους υπόλοιπους μπορεί να τον συναγωνιστεί; Και αφού είναι αντικειμενικά ο καλύτερος, γιατί δεν θα προκύψει ως καλύτερος και στην αναμέτρηση με τους υπολοίπους;

Δεν ξέρουμε ποιοι πιστεύουν σ’ αυτή τη υπόθεση του μετα-ΠΑΣΟΚ «νέου φορέα».  Αλλά όσοι και αν είναι, αφού θα έχουν κάποιον καλύτερο γιατί να διαλέξουν κάποιον από τους υπόλοιπους; Ποιος άλλος από τους υποψήφιους- πλην του Ραγκούση- μπορεί να σταθεί απέναντί του με αξιώσεις στο δημόσιο χώρο;

Ο Βενιζέλος αναδείχθηκε κάποτε σαν κεφάλαιο για το ΠΑΣΟΚ- δεν απέδωσε γιατί ο ίδιος οδηγήθηκε στην αυτοαποπένδυση. Παραμένει όμως κεφάλαιο για το δημόσιο βίο, ή έστω για το πολιτικό παιχνίδι. Είναι ένα αστέρι που λάμπει στην πολιτική σκηνή, κάτω από οποίες συνθήκες και αν εμφανίζεται, όπως και να τον περιγράψει κανείς. Σε κάθε περίπτωση η υποψηφιότητά του θα δώσει περιεχόμενο σε αυτές τις παράξενες αρχαιρεσίες. Θα αλλάξουν οι όροι.

Αν δεχθούμε ότι ένας κοινωνικός και πολιτικός χώρος, που δεν καλύπτεται από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα προτιμούσε μια αξιόλογη ενδιάμεση παρουσία – έστω και αν πρόκειται να θυσιαστεί το ΠΑΣΟΚ που του την εξασφάλισε για δεκαετίες -σε ποιον άλλον θα βρει τα προσόντα του Βενιζέλου για να επενδύσει σ’ αυτό;

Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει αρκετά 24ωρα μπροστά του για να  κάνει την περισυλλογή του, να  ξανασυνδέσει τα κομματάκια τις κατακερματισμένης πολιτικής του υπόστασης και να δηλώσει το «παρών» σ’ αυτή την κούρσα που είναι στα μέτρα του – και ας μην το αντιλαμβάνεται.

Να καταθέσει την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του «νέου φορέα», δεδομένου μάλιστα ότι πολιτικοί και ιδεολογικοί περιορισμοί δεν υπάρχουν: όποιος επικρατήσει θα τον διαμορφώσει όπως θέλει. Συνεπώς τα προσχήματα περί Κέντρου που επικαλείται δεν ισχύουν.

Όπως πάει θα μείνει εκτός πολιτικής και αυτό θα είναι απώλεια, όπως και αν τον κρίνει κανείς. Ο δημόσιος βίος θέλει Βενιζέλους όχι -ας αποφύγουμε τα ονόματα… Αν θέλει να μείνει στο παρκέ οφείλει να σηκώσει το χέρι και να δηλώσει «είμαι κι εγώ  εδώ». Να  τους λαχταρήσει και να τους πάρει παραμάζωμα- έστω ως άσκηση δικαιώματος στη δεύτερη ευκαιρία. Ακόμη και αν δεν εκλεγεί, θα έχει κάνει το σωστό -ίσως για πρώτη φορά την πολιτική σταδιοδρομία του…

πηγη anoixtoparathyro.gr