Με θλίβει αφάνταστα, όπως κι εσάς φίλοι μου, η σημερινή τραγική κατάσταση της Χώρας.Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι η ανικανότητά μας να βγάλουμε τη Χώρα από την κρίση.
Η απαισιοδοξία μου όμως πηγάζει από την στάση των νέων ανθρώπων και κυρίως των φοιτητών μας, ως η πλέον οργανωμένη νεολαία μας. Καμιά θέση για την κρίση από την εμφάνισή της μέχρι σήμερα
. Θα έλεγα πως δεν έχω βιώσει πιο ηχηρή σιωπή στη ζωή μου. Ποιος θα αλλάξει τη Χώρα;
Εγώ; Εγώ είμαι μέρος του προβλήματος. Έχω ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έστω και αντικειμενική.
Αδυνατώ να εξηγήσω αυτό το φαινόμενο. Αυτό που διαπιστώνω σε συζητήσεις με τα παιδιά μου και τους συμφοιτητές του γιου μου, όποτε μου δίνεται ευκαιρία είναι πως τα παιδιά μας είναι πολύ πιο ώριμα από ότι ήμασταν εμείς στη ηλικία τους.
Προβληματισμένα, απογοητευμένα, χωρίς όνειρα αλλά ώριμα. Ωριμότητα όμως σημαίνει συμβιβασμός, σημαίνει έλλειψη δυναμισμού, σημαίνει αποδοχή, σημαίνει παραίτηση, απουσία επαναστατικής διάθεσης να αγωνιστείς για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα και να φτιάξεις τον κόσμο όπως εσύ τον οραματίζεσαι, σημαίνει όρια… με όρια δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο… ίσως πάλι αυτή η συμπεριφορά οφείλεται στο γεγονός πως μεγάλωσαν σε έναν κόσμο που όλες οι παραδοσιακές αξίες και νόρμες αντικαταστάθηκαν με την οικονομία με ότι αυτός ο όρος εμπεριέχει… δεν ξέρω…όμως αυτή η ηχηρή σιωπή με φοβίζει περισσότερο από την κατάσταση της Χώρας… πόσο θα ήθελα ναι τους δω στους δρόμους , σε μια επανάσταση, αποφασισμένους να τα αλλάξουν όλα…να μας πάρουν και να μας σηκώσουν όλους… κάτι σαν τον Μάη του 1968 στο Παρίσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.