Οι δύο Ελλάδες

Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν είχε εμφανιστεί προ των οφθαλμών μας τόσο συμπυκνωμένα η θλιβερή αντίθεση ανάμεσα στις δύο Ελλάδες, που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, σχεδόν γονιδιακά. 
Από τη μια ο Αμερικανός πρόεδρος μας θύμισε γιατί η χώρα μας υπήρξε και συνεχίζει να είναι πηγή έμπνευσης και θαυμασμού για τον δυτικό πολιτισμό: το οικουμενικό φως της κλασικής Ελλάδας με τις δημοκρατικές αξίες, τους Παρθενώνες και τα αθάνατα κείμενα
. Από την άλλη, η βαριεστημένη, σχεδόν απρεπής εικόνα του πρωθυπουργού, αλλά και τα επεισόδια, για άλλη μια φορά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αντανάκλαση της σύγχρονης Ελλάδας, που δεν εμπνέει πια κανέναν: μια Ελλάδα που είχε προ δεκαετιών ηττηθεί πνευματικά-πολιτισμικά και εν τέλει συνετρίβη και οικονομικά. 

Το τελευταίο τριήμερο μας θύμισε τον οδυνηρό διχασμό της εθνικής μας ταυτότητας: φορείς ενός ένδοξου παρελθόντος, που μας ξεπερνά και δημιουργοί-συνεχιστές ενός εξακολουθητικού παρόντος, που μας θυμίζει το τραγούδι της δεκαετίας του ΄80:"Ψάχνεις για το μεγαλείο που σου μάθαν στο σχολείο". 
Α, μια και είπα "σχολείο", μου "γεννήθηκε" μια απορία: πρόλαβε να μάθει ο Ομπάμα ότι ο Επιτάφιος του Θουκυδίδη, τον οποίο ακόμη κι εκείνος μνημόνευσε, εδώ και δύο χρόνια δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, επειδή τον αφαίρεσαν από την ύλη της Γ Λυκείου κάποιοι κύριοι Μπαλτάς και Φίλης; Μάλλον δεν το έμαθε. Ευτυχώς δηλαδή. Κάποιες ντροπές ας τις κρατάμε τουλάχιστον μόνο για τον εαυτό μας...