Οι τύχες μας! Εμείς και οι ξένοι

Ρέπουμε στις υπερβολές. Και αν αυτό το κάνουμε στα γλέντια μας, δεν είναι και τόσο κακό. Ίσα – ίσα μάλιστα. Το απολαμβάνουμε. Και τις απολαμβάνουμε. Στα άλλα πράγματα, κατά κανόνα, δεν μας συμφέρει. Οι υπερβολές οδηγούν σε υπεραντιδράσεις. Άλλοτε θετικές. Άλλοτε αρνητικές.

Τελευταίο παράδειγμα. Οι αντιδράσεις μας στην επίσκεψη Ομπάμα. Άλλοι δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους. Άλλοι την γκρίνια τους. Από το ένα άκρο στο άλλο άκρο.

Να γίνω πιο σαφής, καταγράφοντας τη δική μου συνολική θέση.
Χρήσιμη έως πολύτιμη η επίσκεψη Ομπάμα στη χώρα μας. Για τα λόγια που είπε. Για την ευγνωμοσύνη που εξέφρασε για τους προγόνους μας και για μας. Για τις σαγηνευτικές του αναφορές στον ιστορικό ρόλο του Ελληνισμού.

Είπε καλά λόγια και για το χρέος. Αυτά που χρωστάμε στους Ευρωπαίους. Καμιά λέξη όμως για αυτά που χρωστάμε στο ΔΝΤ και στο βασικό του μέτοχο. Που δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ.

Όλα αυτά τα καλά και ωραία συνιστούν επενδύσεις στη χώρα μας. Πνευματικές και ιδεολογικές. Δεν μας κατέστησαν όμως ισότιμους και ισοδύναμους εταίρους στη διεθνή κοινότητα. Δε μας αναβάθμισαν από τη μία μέρα στην άλλη. Λάθος! Λάθος όσοι προσέτρεξαν να μεγαλοποιήσουν και να μεγιστοποιήσουν φραστικά τα οφέλη. Να παραθέσω τρία αρνητικά;

Το πρώτον: Δεν περιείχε καμία αυτοκριτική για τα εγκληματικά λάθη των ΗΠΑ σε βάρος της Ελλάδας. Τουλάχιστον ο Κλίντον ζήτησε το 1999 συγνώμη για το έγκλημα της δικτατορίας.

Το δεύτερον. Είπε καλά λόγια για το Προσφυγικό. Τα αξίζουμε! Αλλά ποιος δημιούργησε αυτό το τεράστιο πρόβλημα στη Μέση Ανατολή; Ποιος έπαιξε τα κουτοπόνηρα παιχνίδια με την Αραβική Άνοιξη; Να μην ξεχνιόμαστε.

Το Τρίτον: Ο Ομπάμα μάλλον πήρε αργά πρωτοβουλίες για το θέμα του δημόσιου χρέους. Τόσα χρόνια τι έκανε; Αυτός ελέγχει στο μέγιστο βαθμό το ΔΝΤ. Υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει ότι το ΔΝΤ, ασχολούμενο με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, μας αγκάλιασε ως λαό;

Δυστυχώς έτσι είμαστε. Τουλάχιστον στα διακόσια και… χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Πότε υμνούμε και δοξάζουμε τους ξένους. Πότε γονατίζουμε και φιλούμε τα υποπόδιά τους.

Πότε θα μάθουμε, επιτέλους, πως οι τύχες μας, ως έθνους και ως λαού, βρίσκονται κυρίως στα χέρια μας.