Ο άνθρωπος που συνεχίζουν να φοβούνται…

Προ ενός έτους περίπου και με αφορμή την αποχώρηση του Βαγγέλη Βενιζέλου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αποτύπωσα σε μια κόλλα χαρτί λίγες σκέψεις μου για το πρόσωπό του.
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, διατύπωσα μια άποψη/διαίσθηση υποστηρίζοντας ότι «η παρουσία σου μέχρι σήμερα και η απουσία σου από εδώ και πέρα θα μας κάνει ακόμα πιο περήφανους για την ορθή και συνειδητή επιλογή ήττας που κάναμε το 2007».
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος όμως, όχι μόνο δεν επέλεξε την αποχή από την πολιτική σκηνή, αλλά αντιθέτως, απαλλαγμένος πλήρως από κυβερνητικές ευθύνες, θεσμικά αξιώματα και κομματικούς περιορισμούς δείχνει-και πράγματι είναι-απολύτως απελευθερωμένος και πιο ώριμος, πολιτικά και κοινοβουλευτικά-από ποτέ.

Οι ομιλίες και οι παρεμβάσεις του στη Βουλή αποτελούν σημείο αναφοράς και συμπυκνώνουν τόσο σε επίπεδο συμβολισμών την ανάγκη σεβασμού, εμπέδωσης και ενίσχυσης των κοινοβουλευτικών θεσμών, όσο και σε επίπεδο ουσίας, τον οδικό χάρτη με τις επώδυνες και αντιδημοφιλείς θεραπείες που θα μας οδηγήσουν με σίγουρα και σταθερά βήματα στην έξοδο από την κρίση.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι σε κάθε ομιλία του Βαγγέλη Βενιζέλου στη Βουλή αδειάζει το καφενείο της Βουλής και γεμίζει η αίθουσα από βουλευτές της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης.
Η εν γένει παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου κατά τον τελευταίο, ιδίως, χρόνο, έχει οδηγήσει πολιτικούς από διαφορετικούς χώρους, με τους οποίους έχει συγκρουστεί στο παρελθόν, να αναγνωρίσουν δημόσια το ειδικό πολιτικό και κοινοβουλευτικό βάρος του, ανεξάρτητα από την κριτική (πολλές φορές δικαιολογημένη) που του έχουν ασκήσει παλαιότερα.
Την ίδια στιγμή, όμως, παρατηρείται το εξής παράδοξο φαινόμενο: συγκεκριμένα συγκροτήματα στο χώρο του τύπου αλλά και βουλευτές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζουν κατά κόρον, τόσο μέσω κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων όσο και στις δημόσιες τοποθετήσεις τους τις επιθέσεις προς τον Βαγγέλη Βενιζέλο• επιθέσεις που δεν σχετίζονται με την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης ή με θεμιτές ιδεολογικές διαφωνίες, αλλά με μια αγοραία προσπάθεια ‘κιτρινισμού’ και de facto απόπειρας ποινικοποίησης στο συλλογική υποσυνείδητο της δράσης του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από το βήμα της Βουλής τον Πάνο Καμμένο να «εξαπολύει μύδρους» για την περιβόητη υπόθεση των υποβρυχίων;;
Την υπόθεση όπου η ίδια η κυβέρνηση κάλεσε στη δίκη ως μάρτυρα υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου τον Βενιζέλο …
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει βουλευτές της συγκυβέρνησης να κατηγορούν για το «καταστροφικό» PSI και μετά απλά να γλύφουν εκεί που έφτυναν, καθώς δεν έχουν καταφέρει έως σήμερα να κουρέψουν ούτε ένα ευρώ χρέους…
Αλλά και πόσα «κίτρινα» δημοσιεύματα για επικείμενη μεταγραφή του Βενιζέλου στη ΝΔ, περί διάσπασης του ΠΑΣΟΚ και ίδρυσης νέου κόμματος κ.λ.π…
Πάντως, μέχρι στιγμής, άλλος πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέσπασε το κόμμα….
Αλλά και πόσα πρωτοσέλιδα για την περιβόητη Λίστα Λαγκάρντ, απειλές για εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές, ποινικές διώξεις κ.λ.π ;;
Α! Να μην ξεχάσουμε και την ανίερη απόπειρα συνδιαλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, προκειμένου ο τελευταίος να «δώσει» τον Βαγγέλη Βενιζέλο με αντάλλαγμα την ηπιότερη μεταχείρισή του….
Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ προ ολίγων ημερών για τις «OFFSHORE του Βενιζέλου».
Αυτές τις offshore που στις επόμενες σελίδες διαπίστωσε η εφημερίδα ότι απλά δεν υπάρχουν….
Και το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι το εξής: ποιοι και γιατί επιλέγουν έως και σήμερα να χτυπούν με τον τρόπο αυτό τον Βενιζέλο ;;
Γιατί άραγε άλλοι ηγέτες που διαχειρίσθηκαν τις τύχες της χώρας λίγα χρόνια πριν την κρίση και κατά την επίμαχη εξαετία των μνημονίων είναι στο απυρόβλητο ;;
Γιατί οι επιθέσεις δεν στοχεύουν τον Κώστα Καραμανλή με τις τεράστιες ευθύνες της διακυβέρνησής του, τον Γιώργο Παπανδρέου ή τον Αντώνη Σαμαρά, που στο κάτω-κάτω της γραφής υπήρξαν και πρωθυπουργοί ;;
Οι απαντήσεις που μπορεί να δώσει καθείς εξ’ ημών ποικίλλουν, θαρρώ όμως ότι μερικές διαπιστώσεις αποτελούν κοινή συνισταμένη, στους ανθρώπους τουλάχιστον που κινούνται στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό, σοσιαλδημοκρατικό χώρο:
1.- Η τύποις δικομματική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί στην ουσία μια ιδιότυπη τρικομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-νεοΚαραμανλικής Δεξιάς, γεγονός που δικαιολογεί και την προέλευση πολλών εκ των δημοσιευμάτων εφημερίδων και sites και την ασυλία που προσφέρουν οι Τσίπρας-Καμμένος στα εξαπτέρυγα της καραμανλικής διακυβέρνησης.
Η τρικομματική κυβέρνηση βρήκε την τέλεια αποτύπωση στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου και αποκαλύφθηκε από τις δημόσιες παρεμβάσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου.
2.- Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι σήμερα ο πολιτικός που ασκεί ουσιαστική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση-παρωδία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αντιπολίτευση δομημένη και ουσιαστική, που αποδομεί την εθνικά επικίνδυνη, κοινωνικά ανάλγητη, θεσμικά ελλιποβαρή και δημοσιονομικά αλλοπρόσαλλη πολιτική της συγκυβέρνησης από τον Ιανουάριο του 2015 και εντεύθεν.
3.- Από το 2012 πρώτος και επίμονα διατύπωσε την άποψή του για την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, προτείνοντας ταυτόχρονα ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, ώστε να επιτευχθεί ένα minimum συνεννόησης στα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα.
Ταυτόχρονα αποτέλεσε κρίσιμο πολιτικό παράγοντα ώστε στα τέλη του 2014 η χώρα να βρίσκεται ξανά με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και να ετοιμάζεται να μπει στην προληπτική γραμμή στήριξης.
Η πρόταση εθνικής συνεννόησης, βρισκόταν όμως στον αντίποδα της πολωτικής και διχαστικής πρακτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επομένως, οι εκφραστές της έπρεπε να μεταμορφωθούν σε αποδιοπομπαίους τράγους.
4.- Έχει διατυπώσει εδώ και πολύ καιρό την πρότασή του για τη μετάβαση από το ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο, συμμετοχικό, σύγχρονο κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωπαϊκού προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού κέντρου.
Για έναν φορέα που δεν θα αλληθωρίζει προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως ονειρεύονται κάποιοι με τις συνεχείς αναφορές τους περί μιας αδιόρατης και πολιτικά ευρύχωρης ‘Κεντροαριστεράς’, και που θα είναι ιδεολογικά αυστηρά οριοθετημένος από τη συντηρητική παράταξη.
Στα πλαίσια αυτά, μια νέα παράταξη με προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα και με σαφή μεταρρυθμιστική ατζέντα θα αποτελούσε εν δυνάμει μια υπολογίσιμη και διακριτή πολιτική και εκλογική δύναμη, ικανή να διεμβολίσει το σκηνικό του ‘μικρού δικομματισμού’, επομένως και επίφοβη τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τη μείζονα αντιπολίτευση.
Αυτό που, εν κατακλείδι, φοβίζει είναι ότι ο ρόλος του Βαγγέλη Βενιζέλου έχει πάψει να είναι στενά κομματικός, υπερβαίνει τα όρια της ευρύτερης προοδευτικής-δημοκρατικής παράταξης και αναδεικνύεται σε φωνή εθνικής αυτογνωσίας.
Ιδιαίτερα δε, την επόμενη περίοδο, όπου αναμένεται να ανοίξουν τα ζητήματα της συνταγματικής αναθεώρησης και της αλλαγής του εκλογικού νόμου, οι παρεμβάσεις του αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον…..

*O Μίλτος Κλαπαδάκης είναι δικηγόρος