Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτὰ χρόνια έκαναν πὼς δὲν είχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου
βγήκαν στὶς πλατείες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβάμαι τοὺς ανθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βρουν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβάμαι τοὺς ανθρώπους ποὺ σου κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβάμαι τοὺς ανθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ έχουν καὶ «απόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδορούν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.