Ριζογκρεμνιά και ατσαχοπάσπαρη η απεραθίτικη γη. Άγονη και στείρα. Γι' αυτό οι αγρότες αποτελούσαν μειοψηφία σε σχέση με τις άλλες δύο παραγωγικές τάξεις, δηλαδή τους βοσκούς και τους ασμυριγλάδες. Μικρή λοιπόν η αγροτική παραγωγη στ'Απεραθου, με εξαίρεση τα ποτιστικά της Ζακρίδας, του Μαυριάνου, τ' Αφικλή και της Λαγκάδας στ' Όξω Χωριό και του Αβριλά, του Κακαβά και του Διποτάμου στο Πέρα. Αμπέλια υπήρχαν σε πολλά μέρη, μακριά από πηγές και ρυάκουδοι, καθώς το σταφύλι δεν απαιτεί νερό. Το ίδιο ισχύει και για τις ελιές. Ξακουστά είναι τα ρακόκρασα τ' Ασπαρτώνα και τα λάδια του Ντρίτη και τω Λακκομερσίνω. Το κλίμα πάλι και το έδαφος της Φλέας και των Προβολακιώ, καλούσαν τα σύκα και τα καρύδια.Στο πλαίσιο της αγροτικής παραγωγής, ήκμασε ο θεσμός του "βεργάτη". Επρόκειτο για μια μορφή αγροφυλακής, που προστάτευε τις σοδειές από τους κλέφτες και τα ζωντανά. Ο "βεργάτης", χρήζει ειδικής μελέτης, καθώς αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο της εργατικής τάξης αλλά και της Λαογραφίας του χωριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.