Σταμάτης Μπαρδάνης. 1915 - 1969
 |
Έ και λοιπόν; Τι μ αυτό - μπορείς να ρωτήσει κανείς - αφού, ο καθένας, μαθαίνει και σιγά σιγά χάνεται.
Και ο Σταμάτης τέτοιος ήταν: Γεννημένος....
Βέβαια ο κανόνας είναι γενικός. Για όλα τα πράγματα το ίδιο. Και μην ακούτε, πως επειδή μ αρέσει εκείνο που κάνω, είναι το τέλειο, αν δεν είμαι γεννημένος για αυτό.!
Στη ζωή μας - το ίδιο πραγμα - λειτουργεί διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και είναι του γεννησιμιού του. Αν λόγου χάρη, σε μια συντροφιά που γλεντίζει με βιολιά του τόπου, ένας, μπορεί να ψυχοπονά (από τις θύμησες) και ο άλλος να είναι απλά κεφάτος και αδιάφορος. Ο Σταμάτης, μαζί με τις δαχτυλιές και τον χορό του δοξαριού δάκρυζε και έκλαιγε. Το δάκρυ κατρακυλούσε, απ τα δικά του τα μάτια, τα μάτια της αστράγγιχτης μουσικής του ψυχής. Αυτό δα, είναι το διαφορετικό που σας έλεγα . Η ψυχούλα, που έχει την δική της μιλιά.... Το δικό της βιολί.
Λαϊκός δημιουργός ο Σταμάτης, ξένος με τα πεντάγραμμα και τις νότες. Θυμίζω....Κάποτε λέει, βάλανε το πεντάγραμμο στ αϊδόνια να τραγουδήσουν κι εκείνα το .... κουτσουλίσανε και φύγανε!Όμως τα πουλιά καταλαβαίνουν.... Ξέρουν από μουσική, από έρωτα, από φιλιά και τραγούδι. Το δύσκολο είναι με τους ανθρώπους, που τους λείπουν πολλά. Που δεν έχουν δάκρυ. Που τα χουνε όλα κρυφά και μυστικά, θαμένα στο άγνωστο σκοτεινό ασελάκι του δικού τους εαυτού.
Αυτό είναι φυσικά και άνθρωπος: ο εαυτός του.
Και ο Σταμάτης αυτός ήταν: Ο ίδιος λαμπερός εαυτός του: Ο άνθρωπος και το βιολί του. Η μαγεία της λαϊκής μουσικής παράδοσης του χωριού μας , τ Απεράθου. Ο εκφραστής της πηγαίας μουσικής γνησιότητας του νησιού μας , της Νάξου. Εκείνος που με τις δοξαριές του ξεσήκωνε και νεκρούς, που σου παιρνε τον ύπνο, που τις Κυριακάδες και τα Σαββατόβραδα, χόρευαν στον δικό τυ τόνο, οι κοπελιές με τους αγαπημένους τους στο Χωριό, στα πανηγύρια στους γάμους , στις γιορτές και τις βεγγέρες στα σπίτια. Μα πιο πολύ εκείνες τις νύχτες με τις πατινάδες στα σοκάκια και τις γειτονιές του κοιμισμένου Χωριού, άφηνε μαζί με την γλυκάδα της δοξαριάς το δάκρυ και την ψυχή της ψυχής του.
Και εμείς, - οι Απεραθίτες - το ίδιο κάνουμε με την θύμιση και την ψυχή μας, που σε τούτη την θέση της αναφοράς και της μνήμης, ανάψαμε και το δικό μας καντηλάκι....
Επιμέλεια: Δημ.Φλ.Γλέζος
 |
| Στη φωτογραφία Σταμάτης Μπαρδάνης βιολί, Βοντοέργης λαούτο,Κουραντής Γιάννη 1948 πάνω στο κατάστρωμα του Μοσχάνθη: αρχείο φώτο Κουραντής Κώστας |
Ένα λαούτο και βιολί
τακίμι ταιριασμένο
σε κάθε γάμο του χωριού
είναι προσκαλεσμένο.
Είν' ο Σταμάτης βιολιτζής
και ποιος δεν τόνε ξέρει
ο Βοντογιώργης τραγουδεί
ωραίος Λαουτιέρης.
Τέτοιο σπουδαίο ποιητή
δύσκολα θα πετύχεις
να τον ακούς να τραγουδά
παινέματα της νύμφης.
Το πορτοφόλι του γαμπρού
στο πι και φί τ' αδειάζει,
γιατί με τα τραγούδια του
όλους τους ξελογιάζει.
Μέχρι τα ξημερώματα
που ο ήλιος ανατείλει
μας παίζουν και μας προκαλούν
οι δύό καλοί μας φίλοι
Εκείνο το γλυκό βιολί,
και τ΄όμορφο τραγούδι
ακοίμηστο αφήνανε
το κάθε κοπελούδι.
Κι αφού χαράζει η αυγή
στου ύπνου τη γλυκάδα
πάνε στην πόρτα του γαμπρού
και κάνου πατινάδα.
Όμορφα λόγια τραγουδούν
στο νιόπαντρο ζευγάρι
τους λένε νάχαμε και μεις
την εδική σας χάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.