Απολύσεις από το Δημόσιο – το ταμπού που μας οδηγεί στα βράχια…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια χώρα της Δύσης που, αφού κινδύνεψε να καταστραφεί, αποφάσισε να νοικοκυρευτεί. Μόνο που το νοικοκύρεμα έγινε με όρους πρώην Ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή, οι θυσίες των πολιτών πέρασαν μέσα από τον ιδιωτικό τομέα, οι μισθοί συρρικνώθηκαν στα όρια της φτώχειας και τα λουκέτα και οι απολύσεις έσπασαν κάθε ρεκόρ μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο.
Στο Δημόσιο τομέα τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Οι μισθοί μειώθηκαν αλλά δεν κόπηκαν στη μέση και δεν έγινε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, καμία απόλυση. Ακόμη και οι επίορκοι υπάλληλοι παραμένουν στις θέσεις τους γιατί τα πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν, επειδή οι δικαστές που συμμετέχουν σε αυτά κάνουν «λευκή απεργία», λόγω της μείωσεις των αποδοχών τους. Η κρίση αποδεκάτισε τον ιδιωτικό τομέα, αλλά το πολιτικό σύστημα φρόντισε ώστε το βασικό πελατειακό του στήριγμα, το Δημόσιο, να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο.
Από τη διαθεσιμότητα του Δημήτρη Ρέππα μέχρι την κινητικότητα του Αντώνη Μανιτάκη έχουν μεσολαβήσει τρεις κυβερνήσεις . Ωστόσο, ένα βήμα για τον περιορισμό του Δημοσίου τομέα δεν έχει γίνει παρά μόνο στα χαρτιά. Τώρα φθάνει η ώρα της κρίσεως.
Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να μειώσει το Δημόσιο τομέα κατά 25.000 υπαλλήλους έως το τέλος του 2014 δια της μεθοδολογίας της κινητικότητας . Η δέσμευση αυτή, εφόσον δεν εκπληρωθεί, κινδυνεύει να θέσει όλο το πρόγραμμα εκτός τροχιάς και στην ουσία να οδηγήσει την τρόικα σε απαιτήσεις για απολύσεις εδώ και τώρα και τελικά σε ρήξη με την κυβέρνηση.
Η προστασία που παρέχουν πολιτικοί όλων των αποχρώσεων στους δημοσίους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως επίδοσης , προσόντων και παραπτωμάτων, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως “αυτοκτονικός ιδεασμός” στον καιρό που ζούμε -αν δεν ήταν, τελικά, μια “ομπρέλα για τους συνήθεις πελάτες-ψηφοφόρους”.
Η μεθοδολογία για την αντιμετώπιση του θέματος που προτείνει ο υπουργός Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Αντώνης Μανιτάκης, είναι το παιχνίδι “μουσικές καρέκλες”. Οι υπάλληλοι θα αλλάζουν διαρκώς θέσεις και, μόλις σταματήσει η μουσική, θα παγώσουν. Όσοι βρεθούν στο κενό ανάμεσα στις καρέκλες θα απομακρυνθούν από το δημόσιο αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο να συμβεί.
Η τρόικα, πάλι, δεν δείχνει να είναι τόσο «φιλότεχνη». Θέλει αποτελέσματα για να συνεχίσει τη χρηματοδότηση που εξασφαλίστηκε με αίμα και θυσίες από εκατομμύρια Έλληνες. Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα δείχνει για άλλη μια φορά να μην αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Το χειρότερο είναι δε ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να μας οδηγήσουν στο χορό του Ζαλόγγου. Το χορό θα σέρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά όλοι μαζί θα πάμε στα βράχια.
Από τη διαθεσιμότητα του Δημήτρη Ρέππα μέχρι την κινητικότητα του Αντώνη Μανιτάκη έχουν μεσολαβήσει τρεις κυβερνήσεις . Ωστόσο, ένα βήμα για τον περιορισμό του Δημοσίου τομέα δεν έχει γίνει παρά μόνο στα χαρτιά. Τώρα φθάνει η ώρα της κρίσεως.
Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να μειώσει το Δημόσιο τομέα κατά 25.000 υπαλλήλους έως το τέλος του 2014 δια της μεθοδολογίας της κινητικότητας . Η δέσμευση αυτή, εφόσον δεν εκπληρωθεί, κινδυνεύει να θέσει όλο το πρόγραμμα εκτός τροχιάς και στην ουσία να οδηγήσει την τρόικα σε απαιτήσεις για απολύσεις εδώ και τώρα και τελικά σε ρήξη με την κυβέρνηση.
Η προστασία που παρέχουν πολιτικοί όλων των αποχρώσεων στους δημοσίους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως επίδοσης , προσόντων και παραπτωμάτων, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως “αυτοκτονικός ιδεασμός” στον καιρό που ζούμε -αν δεν ήταν, τελικά, μια “ομπρέλα για τους συνήθεις πελάτες-ψηφοφόρους”.
Η μεθοδολογία για την αντιμετώπιση του θέματος που προτείνει ο υπουργός Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Αντώνης Μανιτάκης, είναι το παιχνίδι “μουσικές καρέκλες”. Οι υπάλληλοι θα αλλάζουν διαρκώς θέσεις και, μόλις σταματήσει η μουσική, θα παγώσουν. Όσοι βρεθούν στο κενό ανάμεσα στις καρέκλες θα απομακρυνθούν από το δημόσιο αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο να συμβεί.
Η τρόικα, πάλι, δεν δείχνει να είναι τόσο «φιλότεχνη». Θέλει αποτελέσματα για να συνεχίσει τη χρηματοδότηση που εξασφαλίστηκε με αίμα και θυσίες από εκατομμύρια Έλληνες. Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα δείχνει για άλλη μια φορά να μην αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Το χειρότερο είναι δε ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να μας οδηγήσουν στο χορό του Ζαλόγγου. Το χορό θα σέρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά όλοι μαζί θα πάμε στα βράχια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.