Οι ¨Ανθρωποι είναι Απερίγραπτοι!

Οποιος άκουσε χθες τις δηλώσεις του Γεργκ Ασμουσεν (μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ) δεν δικαιούται να διατηρεί καμία αυταπάτηΠεπεισμένοι για την ορθότητα της συνταγής τους, τυφλοί και κωφάλαλοι μπροστά στην πραγματικότητα, δεν έχουν διάθεση για καμία συζήτηση επί της ουσίας.Πάρτε για παράδειγμα τον χθεσινό. Τι μας είπε ο καλλιτέχνης;

Πρώτον, ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει ως πρότυπο τη Λετονία που έκανε «μεταρρυθμίσεις»!

Δεύτερον, ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι η εξής μία: «μεγαλύτερη ευελιξία των μισθών» - ευτυχώς, ο Ασμουσεν δεν εξήγγειλε (ακόμη) την κατάργησή τους…

Τρίτον, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια επιμήκυνσης της προσαρμογής διότι τότε θα κληθούν χώρες όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν μέσο μισθό τα χίλια ευρώ να δανείσουν μια χώρα όπου ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων είναι τρεις χιλιάδες ευρώ.

Το πρώτο είναι ανοησία. Πώς μπορεί να συγκριθεί η οικονομική και κοινωνική δομή της Ελλάδας με τη Λετονία; Αρα, πώς μπορούν οι δύο χώρες να κάνουν τα ίδια πράγματα για να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα;

Το δεύτερο αποτελεί ιδεολόγημα. Το οποίο, δυστυχώς, εκπορεύεται σταθερά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Και θέτει το απλό ερώτημα: ποιο όργανο της Ευρωπαϊκής Ενωσης εκχώρησε στην ΕΚΤ το δικαίωμα της προσχώρησης σε συγκεκριμένες ιδεολογικές επιλογές; Ποιος, δηλαδή, τους έδωσε το δικαίωμα να πολιτεύονται μέσω της οικονομίας;

Διότι αν η ΕΚΤ αποφάσισε να αναγορεύσει εαυτήν στο ιδεολογικό προπύργιο της ευρωπαϊκής Δεξιάς και Ακροδεξιάς, τότε να τους στείλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ - ούτως ή άλλως, και ο ΣΥΡΙΖΑ με ιδεολογήματα κάνει νταραβέρι!

Μόνο που (θέλω να ελπίζω) η ΕΚΤ είναι Κεντρική Τράπεζα. Δεν είναι κόμμα!

Το τρίτο είναι ψέμα. Δεν ξέρω πού βρήκε ο Ασμουσεν ότι ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι τρεις χιλιάδες ευρώ, αλλά αν αυτό νομίζει, τότε οι υποψίες μου είναι βάσιμες: ο άνθρωπος δεν ξέρει για ποια χώρα μιλάει!..

Το ερώτημα είναι πώς θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με ανθρώπους που κουβαλάνε τέτοια μυαλά.

Και γι' αυτό αναδεικνύονται τώρα τα τραγικά σφάλματα του πρώτου Μνημονίου (όταν η τότε κυβέρνηση αποδέχτηκε τα πάντα χωρίς άλλη κουβέντα) και του δεύτερου Μνημονίου (όταν η ελληνική πλευρά υπέκυψε στον εκβιασμό των δανειστών να διευρυνθεί και να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση πριν από τις εκλογές)!..

Οι δανειστές τώρα διαμηνύουν (περίπου) ότι τα χέρια μας είναι δεμένα. Και πως θα εφαρμοστεί ό,τι συμφωνήθηκε.

Σωστό. Μόνο που όταν τα δεσμά αποδεικνύονται αφόρητα, τότε δεν υπάρχουν πολλές λύσεις. Ή χαλαρώνουν ή κόβονται…

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη