Ο μέγας μύθος της ακυβερνησίας...

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία 30 χρόνια πολλές φορές στην πολιτική ζωή του τόπου έχει γίνει επίκληση της πιθανότητας ακυβερνησίας. Από πολλούς και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, σχετιζόμενους με την τρέχουσα πολιτική συγκυρία.

Συνήθως όμως οι αναφορές στο ενδεχόμενο να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση μετά από μία... εκλογική διαδικασία κινούνταν σε ένα πνεύμα «απειλής» και κινδυνολογίας. Καλή ώρα…

Είναι όμως επίσης αλήθεια πώς ουδέποτε -τελικά- αυτή η χώρα έμεινε χωρίς κυβέρνηση. Ιδίως μάλιστα ότι υπήρχαν «κίνδυνοι για την οικονομία» και ταυτοχρόνως η διεθνής συγκυρία ήταν ζόρική, με εξωτερικούς παράγοντες να πιέζουν την χώρα.

Κυβερνήσεις προέκυψαν κόμη και όταν είχαν προηγηθεί εκλογές σκληρής, πολύ σκληρής πόλωσης. Ακόμη και όταν ίσχυσε το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Ακόμη και όταν το πολιτικό σκηνικό ήταν πολύ-διασπασμένο. Ακόμη και όταν ο κοινοβουλευτικός θεσμός πέρασε βαθιά πολιτική κρίση. Ακόμη και όταν οι πιθανές συμμαχίες διαφαίνονταν τόσο ετερόκλητες ώστε να μοιάζουν αδύνατες οι προγραμματικές συμπράξεις.

Δεν μπορεί να «προσπεράσει» κανείς πως ενίοτε μας έχουν προκύψει παράδοξες «κυβερνώσες» καταστάσεις. Πραγματικές «τερατογεννέσεις», για να θυμηθούμε και την ατάκα του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΔΕΘ (που αποκάλεσε έτσι την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Μέρα 25).

Τέτοιες ήταν η κυβέρνηση Τζανετάκη και η Οικουμενική του 1989 -90, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Παράδοξα στοιχεία είχαν επίσης όλες οι κυβερνήσεις της οικονομικής κρίσης. Ξεχωριστή θέση όμως στην «λίστα των τεράτων» έχει η κυβέρνηση Παπαδήμου του 2011 που κινήθηκε στα όρια μιας συνθήκης που θα μπορούσε να αποκληθεί «οικονομική δικτατορία».

Κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση αξίζει να αναρωτηθεί κανείς: Ο πραγματικός κίνδυνος για τους πολίτες πηγάζει από την «ακυβερνησία» όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός; ‘Η ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται στις πολιτικές που εφαρμόζουν κυβερνήσεις που προκύπτουν από τον …κίνδυνο της ακυβερνησίας;

Ας θυμηθούμε ότι η Οικουμενική Κυβέρνηση του 1989, που έκανε σειρά αλλαγών στο όνομα του εκσυγχρονισμού, ευθύνεται για παθογένειες που μας ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα. Για παράδειγμα το χάος των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Δύσκολα θα ξεχάσουμε ότι οι ετερόκλητες κυβερνήσεις της κρίσης εφάρμοσαν (αναγκαστικά ή με …όρεξη) μνημόνια. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ότι ήταν η κυβέρνηση Παπαδήμου που εφάρμοσε στην Ελλάδα τον κύριο όγκο της «εσωτερικής υποτίμησης» που ήθελαν οι δανειστές, καταργώντας οικονομικά και δημοκρατικά δικαιώματα δεκαετιών.

Σήμερα διανύουμε μια άτυπη προεκλογική περίοδο μερικών μηνών που στο τέλος της έχει απαιτητικά εκλογικά συστήματα. Έτσι υπάρχει «θολούρα» σχετικά με το πώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση, ιδίως όταν ένα βασικό τμήμα της «εξίσωσης» το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να κρατά «κλειστά χαρτιά».

Η εμπειρία δεκαετιών πολιτικών εξελίξεων είναι διδακτική: Θα ήταν φρόνιμο πρωτίστως να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο των πολιτικών που θα ασκηθούν και τα προγράμματα του κάθε κόμματος και δευτερευόντως με το αν τελικά θα μας προκύψει κυβερνητικό σχήμα...

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

news247.gr