O tempora, o mores *: Δεύτερο κύμα και κοινωνικές διακρίσεις...
Τα στοιχεία βέβαια δείχνουν μια αντίστροφη προτίμηση, με αρχική επιβάρυνση στις περιοχές της Αθήνας που εποικίζουν κάθε χρόνο την Μύκονο, την Πάρο κοκ. Όμως αυτό δεν είναι παρά η πρόδρομη φάση, μέχρις ότου να παίξουν τον καθοριστικό τους ρόλο οι αναφερόμενοι παράγοντες. Οι πρώτοι που το γνωρίζουν αυτό, έστω και διαισθητικά, είναι όσοι πρόκειται να θιγούν και έτσι παίρνουν τα ατομικά μέτρα τους, επιδεικνύοντας αυξημένη ευαισθητοποίηση.
Δεν αναφέρονται καν στην αδικία του ότι θα εκτεθούν σε αυξημένο κίνδυνο ενώ δεν είχαν αντίστοιχο μερίδιο ούτε στα επιχειρηματικά κέρδη ούτε στην τουριστική αμεριμνησία μιας βλακώδους καταναλωτικής εμμονής (που δεν άντεχε να μην επαναλάβει και αυτό το καλοκαίρι τον εαυτό της, ίδιο και απαράλλαχτο). Όποιος νοιώθει εν κινδύνω δεν έχει χρόνο για κοινωνιολογικές έρευνες περί του ποιος το διέσπειρε αλλά παρατηρεί πιο πρακτικά πράγματα:
Βλέπει την απάνω τάξη να παίρνει τα μέτρα της, όπως φαίνεται από τους μαζικούς προληπτικούς ελέγχους σε όλο το πολιτικό προσωπικό καθώς και σε εκείνο των ΜΜΕ. Ενώ δηλαδή ακούνε σχόλια «επισήμων» περί υποτιθέμενης κατάχρησης των γενομένων προληπτικών τεστ για τους οίκους ευγηρίας, τα ιδρύματα ακόμη και για το προσωπικό του ΕΣΥ, την ίδια στιγμή βλέπουν να ελέγχονται όχι μόνο οι πολιτικοί ή οι εκδότες αλλά υποχρεωτικά και όλοι όσοι μπορεί να έρθουν σε επαφή μαζί τους (εργαζόμενοι Βουλής, επιχειρήσεων ΜΜΕ κοκ).
Βλέπει να ταξιδεύουν κατά μόνας και περιορισμένα, αυτοί που παίρνουν για τους εργαζομένους αποφάσεις διαιώνισης του επικίνδυνου συνωστισμού σε λεωφορεία και τραίνα. Όσοι δηλαδή δεν αυξάνουν τα δρομολόγια, δεν νοικιάζουν τουριστικά λεωφορεία που αργούν, δεν χρησιμοποιούν στρατιωτικά οχήματα όπως θα έκαναν σε απεργίες ούτε καν δρομολογούν τα διπλά λεωφορεία κατά τις ώρες αιχμής.
Όπως πρώτη επισήμανε η κα Φωτίου, βλέπει ο πολίτης τα απαραίτητα τετραγωνικά στην λειτουργία της Βουλής, να είναι τετραπλάσια από όσα υπολογίζει ως κατάλληλα για τα σχολεία η κα Κεραμέως.
Βλέπει κανείς ότι μάσκες, γάντια κλπ τα επιβαρύνεται ο εργαζόμενος όπως και το καταλογισμό του σχετικού προστίμου, επί τυχόν παραβάσεων. Βλέπει τις αρχές να μην είναι και τόσο δρακόντειες έναντι περιστατικών απόκρυψης εστιών σε εργασιακούς χώρους και πολύ περισσότερο στην καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων με πρόσχημα την πανδημία.
Βλέπει ότι τα κυβερνητικά μέτρα ανεπαρκούν περισσότερο όσο πάμε σε ομάδες χωρίς φωνή. Στο πρώτο κύμα διακρίθηκε για την σκληρότητα του ο κ Νότης Μηταράκης, με τα προσφυγικά camps. Τουλάχιστον η κα Δόμνα Μιχαηλίδου έχει δυο γλυκά λόγια για τους άτυχους υπερήλικες των οίκων ευγηρίας που βρίσκονται υπό την πολιτική της ευθύνη.
Πρόσφατα, μια άλλη μεγάλη ομάδα ανθρώπων, εκατοντάδων χιλιάδων, που ζούνε εδώ περισσότερο από εικοσαετία υπέστησαν μαζικά τον εξαναγκασμό ταξιδιού στην Αλβανία για την ανανέωση χαρτιών που το εδώ καθεστώς χρονοτριβεί ενσυνείδητα, το εκεί καθεστώς ιδιοτελώς διατάσσει την συχνή τους ανανέωση, η Πρεσβεία του εδώ τα διεκπεραίωνε μόνο με το αζημίωτο ενώ οι ελληνικές υπηρεσίες απαιτούσαν άκαμπτα την τήρηση όλων των τύπων, παρά τις ειδικές συνθήκες.
Αυτό οδήγησε σε ολιγοήμερα ταξίδια οικογενειών που καμία όρεξη διακοπών στην Αλβανία δεν είχαν, όπως φαίνεται από την διάρκεια μεταξύ εξόδου-επανεισόδου. Όταν προαναγγέλθηκε η επιβολή τεστ στα σύνορα σχηματίστηκαν ουρές 40 χιλιομέτρων από ανθρώπους που ήθελαν να προλάβουν την καταβολή ενός ποσού κοντά στα 1.000 ευρώ ανά αυτοκίνητο (4 τέστ, μετάφραση στα αγγλικά και εκτέλεση του μόνο στα Τίρανα).
Σαδιστικά τα τελωνεία έκλειναν το βράδυ ενώ αργότερα επιβλήθηκε και όριο ημερήσιας εισόδου με διαιώνιση του συνωστισμού, έτσι ώστε στην αγωνία της ουράς να προστεθεί και το ενδεχόμενο να λήξει το 72ωρο του τεστ όσο περιμένανε. Δεν ξέρω ποιος χαίρεται, εκτός του ιού, από την πολυήμερη παραμονή οικογενειών με παιδιά μπροστά στα σύνορα δύο ανόητων κρατών. Τι λένε άραγε κι οι ιχνηλάτες;
Με τον γνωστό του κυνισμό ο κ Θεοχάρης Χάρης μας εξήγησε ότι χαρίστηκαν στους «φίλους» Σέρβους στον Προμαχώνα, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι επίσημοι αναγνωρίζανε ότι μάλλον καλά τα πήγαμε δεδομένου ότι τόσους ακριβώς θετικούς υπολογίζαμε για τέλος Αυγούστου! Μόνο που για αυτή την υγειονομική επίπτωση του τουριστικού εγχειρήματος, υπό τους όρους που έγινε, το κοινό θα έπρεπε να έχει προειδοποιηθεί εγκαίρως αντί να καθησυχαστεί.
Η ενστικτώδης κοινωνική συσπείρωση που επέφερε η τρομάρα του Α’ κύματος και η επικράτηση των πρόδηλων επιστημονικών οδηγιών έδωσε πολύ σύντομα την θέση της στο ιδιοτελές αφήγημα του ικανού manager, που γελοιοποιήθηκε εξ οικείων με την παρόλα περί Μωυσέως.
Στη συνέχεια αντί για εντατική προετοιμασία, επικράτησε ο στίχος “μπορεί να τόχουν μαγέψει ακρογιαλιές -δειλινά”, και έτσι παραστήσαμε όλοι μαζί επί δίμηνο, χάριν του τουρισμού, τους αφελείς και ξέγνοιαστους ιθαγενείς. Ζήσαμε λοιπόν ένα τρομαγμένο καλοκαίρι, με αρκετή όμως τόλμη και γοητεία. Κυριάρχησαν Εκείνος κι Εκείνη, ο πρίγκηπας και η «υπέρκομψη», σε αλλεπάλληλες διακοπές με ελικόπτερα, σκάφη και δείπνα με V.I.P., σε μια επιδεικτική αντιπαράθεση με τους πολλούς περιδεείς υπηκόους, αλλά μάλλον στην πρωτοπορία του νεόπλουτου πνεύματος της ιθύνουσας τάξης. Πήγαινε για θερινό αφήγημα πολύ αριστοκρατικό αλλά βγήκε λίγο βλαχομπαρόκ.
Με ειλημμένες πλέον τις αποφάσεις για το δεύτερο κύμα φαίνεται ότι αλλάζουν όλα: πολιτικές, πρόσωπα, η σχέση με την αντιπολίτευση και φυσικά το επικοινωνιακό μήνυμα. «Ο σώζων εαυτώ σωθήτω, με την ατομική του ευθύνη». Η προστασία της πλέμπας έχει κι ένα όριο… Αυτή η καταφανής περιφρόνηση απάδει μιας αληθινής αριστοκρατικής παράδοσης ενώ προσλαμβανόμενη από ένα πλήθος που νοιώθει μάλλον ορφανό επιτείνει την σύγχυση, τον φόβο, την απόγνωση και προκαλεί τυφλή οργή.
Σπανίως, διαλάθει στα media η φωνή κάποιου ανθρώπου που δεν μηρυκάζει τα λεγόμενα του υποβολέα. Πολλά από τα παραπάνω, τα ανέδειξε πρόσφατα στην ΕΡΤ η καθηγήτρια κα Αθηνά Λινού, η οποία παρενέβη διορθωτικά στην συζήτηση περί σχολικών αιθουσών, δίνοντας επιπλέον και την πληροφορία ότι στα πλούσια σχολεία των ΗΠΑ η σύγχρονη τάση είναι όχι απλώς η συρρίκνωση της κοινωνικής φούσκας, αλλά ει δυνατόν και η σύνθεση της από παιδιά της ίδιας οικογένειας, παρά την διαφορετική τους ηλικία (στο πρότυπο των μονοθεσίων). Κορόιδα Αμερικανάκια, θα σκέφθηκε ο κ. Γκίκας Μαγιορκίνης…
(*) Κικέρων: «Ως πότε τέλος πάντων, Κατιλίνα, θα καταχράσαι της υπομονής μας; Ως πότε θα μας εμπαίζει η μανία σου; Ποια κατάληξη θα έχει η αχαλίνωτη θρασύτητά σου; Ω καιροί, ω ήθη!
Παναγιώτης Τζανετής
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.