Ξεκίνησε η μάχη του στέμματος της Κουμουνδούρου, για Τσίπρα και Τσακαλώτο

Τα επόμενα επεισόδια αυτής της πολιτικής κόντρας είναι σαφές πως θα έχουν βασική στόχευση την επιβεβαίωση των διαφορών και την επέκταση της επιρροής στο εσωτερικό του κόμματος, ενόψει και του επικείμενου συνεδρίου, όποτε αυτό διεξαχθεί.

Η συνιδιοκτησία του ΣΥΡΙΖΑ από τις ομάδες Τσίπρα και Τσακαλώτου δημοσιοποιήθηκε, με τον πλέον επίσημο τρόπο από την ομάδα / συνιστώσα των 53+, μέσω της ανακοίνωσης για τη μερική διευθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

Του Χρήστου Υφαντή

Ο ξεκάθαρος πολιτικός χαρακτήρας της ανακοίνωσης, οι σφοδρές επικρίσεις που επέλεξε απέναντι στη στάση των λαϊκιστών για το θέμα, οι ακραίοι χαρακτηρισμοί που επεφύλαξε για τους «Ηρακλείς του στέμματος», και η απολύτως διακριτή πολιτική στάση απέναντι σε ένα κορυφαίο ζήτημα εθνικών διαστάσεων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο σε παρερμηνείες.

Πλέον, το κόμμα διαθέτει επίσημα δύο αρχηγούς, έναν σε αποδρομή, (Τσίπρας), κι έναν επερχόμενο, (Τσακαλώτος), οργανωτικά το διαχειρίζονται δύο ηγετικές ομάδες / συνιστώσες, (οι «προεδρικοί» και οι «53+»), και πορεύεται με δύο πολιτικές γραμμές, την κλασσική αριστερή της ευρωπαϊκής παρακαταθήκης και την λαϊκίστικη.

Μεταξύ τους δεν υπάρχει τίποτε κοινό, κυρίως καμία πολιτική επαφή και καμία πολιτική διεργασία. Στην ορολογία και στη μυθολογία της αριστεράς οι λαϊκιστές ήταν πάντα ο βασικός, ο κύριος αντίπαλος των «ευρωπαϊστών», (ακόμη και στις ακραίες εκδοχές τους), συνεπώς, μεταξύ των δύο διακριτών και αντίθετων τάσεων κάθε απόπειρα συνεννόησης είναι εξαρχής υπονομευμένη.

Το πολιτικό πρόβλημα που προέκυψε από την ανακοίνωση και αφορά αμέσως στον ΣΥΡΙΖΑ και εμμέσως όλο το πολιτικό φάσμα, είναι πως το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης λειτουργεί, επισήμως, ως «ομοσπονδία».

Το διαχειρίζονται δύο βασικές και συγκρουόμενες τάσεις, με αντίθετα χαρακτηριστικά και σκληρές αντιπαραθέσεις, (τάχει αυτά η αριστερή παράδοση), με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις και με ξεχωριστά πολιτικά προτάγματα.

Η αντιπαράθεση αυτή, που διαμορφώνονταν όλην την προηγούμενη περίοδο, εξακολουθούσε να συντηρείται ακόμη και στις μέρες της διακυβέρνησης της χώρας και αποθεώθηκε αμέσως μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες του 2019, σήμερα παίρνει τον τελικό της χαρακτήρα και αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά της.

Στην ουσία, η πολιτική διαχείριση του κόμματος μετατράπηκε σε «πολυθρόνα για δύο». Η θέση του παλιού ηγέτη - αυθεντία, του νέου Τσε Γκεβάρα, του πολιτικού, «που σαν κι αυτόν γεννιούνται κάθε εκατό χρόνια», και του παιδιού - θαύματος της ευρωπαϊκής αριστεράς, (κατά κόσμον Αλέξη Τσίπρα), ακυρώθηκε εν τοις πράγμασι και αντικαταστάθηκε από μια κομματική δυαρχία, στην οποία μετέχει με πρωταγωνιστικούς όρους το πλέον πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά αριστερό τμήμα του κόμματος υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Οι μέρες των παχιών αγελάδων για τον κ. Τσίπρα παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Η επιλογή Τσακαλώτου να επισημοποιήσει την πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την ομάδα των προεδρικών και τον ίδιο τον πρόεδρο, με αφορμή ένα κορυφαίας σημασίας εθνικό θέμα, αποδεικνύει ότι οι αποφάσεις για εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση είναι ειλημμένες και τίποτε δεν μπορεί να τις ανατρέψει.

Ο ίδιος ο κ. Τσακαλώτος επεδίωξε η ρήξη να εξελιχθεί στο μέτωπο των εθνικών θεμάτων για να υπογραμμίσει τις κορυφαίες διαφορές που τον χωρίζουν από τον Τσίπρα και να καταστήσει σαφές πως η δική του τάση διακρίνεται από μια «εθνική συμπεριφορά» απέναντι στον τυχοδιωκτισμό των «τσιπραίων», που δεν διστάζουν να εμπλέξουν στο πολιτικό παιχνίδι τις εθνικές προτεραιότητες σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία.

Πού θα οδηγήσει αυτή η περίεργη για αριστερό πολιτικό οργανισμό συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι νωρίς ακόμη να εκτιμηθεί.

Τα επόμενα επεισόδια αυτής της πολιτικής κόντρας είναι σαφές πως θα έχουν βασική στόχευση την επιβεβαίωση των διαφορών και την επέκταση της επιρροής στο εσωτερικό του κόμματος, ενόψει και του επικείμενου συνεδρίου, όποτε αυτό διεξαχθεί.

Οι δύο πλευρές θα συγκρουστούν σκληρά για την pole position προς το συνέδριο, στην προοπτική να κυριαρχήσουν αριθμητικά και πολιτικά. Η ισορροπία που θα προκύψει θα είναι ισορροπία τρόμου με χτυπήματα κάτω από τη μέση, με αποκλεισμούς αλλήλων στις προσυνεδριακές διαδικασίες, με πλειοψηφούσες και μειοψηφούσες απόψεις στα επίσημα κείμενα, με πολλή χολή και με προσωπικές επιθέσεις.

Η παράδοση της αριστεράς στις τακτικές αυτές είναι μεγάλη και εξαιρετικά σκληρή, σχεδόν απάνθρωπη. Τελευταία της εκδήλωση υπήρξε ο αποκλεισμός, με εντολή των ηγετών (Σκουρλέτης, Βούτσης) της τότε ομάδας Τσίπρα, του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του κόμματος, δια της μη εκλογής του, ως συνέδρου, από την οργάνωση της Καλλιθέας, εξέλιξη που κόντεψε να τινάξει στον αέρα τις εργασίες και τελικά επιλέχθηκε ο «αριστίνδην» διορισμός του για να μετέχει των εργασιών του συνεδρίου νόμιμα.

Πώς κατέληξε η ιστορία αυτή; Με την αποχώρηση της ομάδας Κουβέλη και την ίδρυση της αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ, την οποία ίδιος ο Κουβέλης στην πορεία διέλυσε στην καλύτερή της περίοδο.

Οι αναλογίες των δύο περιόδων δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το ίδιο ιστορικό γεγονός, (η εργαλειοποίηση των οργανωτικών μεθόδων αποκλεισμού της αντίπαλης τάσης ή άποψης), είναι έτοιμο να επανέλθει ως φάρσα στη ζωή του ΣΥΡΙΖΑ.