Από νωρίς στα κόλπα, Παπαχρήστος Γιώργος

Με αφορμή τη συστράτευση του επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ Θανάση Θεοχαρόπουλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από μια συνάντηση (για τα μάτια του κόσμου…) που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το μεσημέρι μεταξύ εκείνου και του προέδρου Αλέξη Τσίπρα και την αναπόφευκτη πλέον απορρόφηση της ΔΗΜΑΡ από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να μη θυμηθώ ένα ωραίο περιστατικό με τον Θανάση που συνέβη όταν ανέλαβε πρόεδρος ως διάδοχος του παραιτηθέντος και απαξιωθέντος πανταχόθεν μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη.

Πρέπει να ήταν μία εβδομάδα μετά την εκλογή του, τον Ιούνιο του 2015. Μου τηλεφώνησε «για να τα πούμε». Δεν γνωριζόμασταν καν. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ, από αυτά πέριξ της γνωστής πλατείας (Κολωνακίου).

Χωρίς περιστροφές, μου είπε ότι «δεν βλέπει την πολιτική περιστασιακά», αλλά ότι σχεδιάζει πράγματα από την καινούργια του θέση. Οτι θα επιδιώξει να ξανακάνει και πάλι υπαρκτή την ανανεωτική Αριστερά, την οποία τόσο έχει δυσφημήσει ο ΣΥΡΙΖΑ - ήδη οδεύαμε ολοταχώς προς σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ενωση εξαιτίας της εργώδους προσπάθειας του τεράστιου Γιάνη, με ένα νι, Βαρουφάκη…

Του το ευχήθηκα. Μου ζήτησε βοήθεια. Να τον στηρίξουν «ΤΑ ΝΕΑ» - τα κλασικά, που ζητούσαν και ζητούν όλοι. Πριν φύγει, είχε και ένα αίτημα: «να συναντήσει τον Ψυχάρη». Αιφνιδιάστηκα. Και πονηρεύτηκα συνάμα - ετούτος εδώ έχει μπει από νωρίς στα κόλπα, σκέφθηκα.

- Με την υπόλοιπη «διαπλοκή» έχεις κάνει τίποτε; του έριξα το δόλωμα.

Τσίμπησε.

- Ναι αμέ. Την Τρίτη που μας πέρασε, συναντήθηκα με τον κύριο Βαρδή!

Κατάλαβα. Το παλικάρι είχε βάλει πλώρη για μεγάλα πράγματα. Αν δύο ημέρες μετά την εκλογή του ως προέδρου της ΔΗΜΑΡ είχε επιζητήσει, και επιτύχει, μια συνάντηση με τον κ. Βαρδή, ήταν φανερό ότι δεν θα τον σταματούσε τίποτε πλέον…

Το Σάββατο επιβεβαιώθηκα…

Kolotoumba

Με τον Στέφανο Τζουμάκα, που και αυτός αποφάσισε να συμπορευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ του προέδρου Αλέξη Τσίπρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μας συνδέει μια φιλία πάνω από τέσσερις δεκαετίες και μια αλληλεγγύη που έχουμε (αυξημένη σε σχέση με άλλους Ελληνες) οι Ηπειρώτες μεταξύ μας. Εζησα από κοντά και την άνοδο και την πτώση του, βίωσα πολλές φορές τις πολιτικές μεταλλάξεις του, υπέστην τις πολύωρες αναλύσεις του - όπου πάντα είχε δίκιο, φυσικά. Και την ατέρμονη κριτική του για τα πρόσωπα - τον Λαλιώτη, τον Σκανδαλίδη, τον Παπουτσή, τον Ευθυμίου, τη Φώφη, την Τόνια, τον Μαγκριώτη, τη Συλβάνα, τον Παναγιωτακόπουλο και παλιότερα τον Γεννηματά, τον Ακη, τον Σημίτη. Είχε για όλους κάτι (επιβαρυντικό…) - σύντροφοι και φίλοι του, δε, όλοι αυτοί. Αλλά και εν δυνάμει ανταγωνιστές του. Ισως δεν τους συγχώρησε ποτέ ότι οι περισσότεροι κατάφεραν να τον ξεπεράσουν. Ηταν όμως «καθαρός», με όλη τη σημασία της λέξης. Ποτέ, κανείς δεν βρέθηκε να του καταλογίσει το παραμικρό από πλευράς διαχείρισης στα πόστα από τα οποία θήτευσε.

Το 2011 ανακοίνωσε, περισσότερο για πλάκα, την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν το αποτόλμησε φυσικά - εξελέγη πρόεδρος ο Ευ. Βενιζέλος με σχεδόν το σύνολο των ψήφων. Δύο χρόνια αργότερα, το 2013, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος αρχηγός κόμματος. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου ανακοίνωσε ότι θα προβεί σε ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, υπογράφοντας με μερικούς άλλους ένα δελτίο Τύπου ως «Πρωτοβουλία για την Ιδρυση Σοσιαλιστικού Κόμματος», η οποία στην πορεία μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το κόμμα συμμετείχε στις ευρωεκλογές του 2014, αλλά έλαβε μόλις 11.062 ψήφους πανελλαδικά που αντιστοιχούν στο 0,19% των έγκυρων ψήφων της εκλογής.

Στο μεταξύ, εννοείται ότι όλα αυτά τα χρόνια μιλάγαμε. Για όλα. Και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για τον Τσίπρα. Και για την «κατάρα της Αρτας»:

- Που έβγαλε δύο πρωθυπουργούς, τον έναν χειρότερο από τον άλλον. Αδερφέ, μετά τον Ιωάννη Κωλέττη, τη χώρα βρέθηκε να την κυβερνάει ο Τσίπρας! Κωλέττης ο νεότερος.

«Αδερφέ» Στέφανε, συγγνώμη, αλλά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να γλείφει κανείς εκεί όπου έφτυνε, και ναι, συγγνώμη και πάλι, κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτείς…

Σοβαρότης μηδέν

Για τον Γιάννη Ραγκούση δεν έχω να πω τίποτε. Οσα δήλωσε από το βήμα του «προοδευτικού» τσίρκου του Γαλατσίου το Σάββατο το βράδυ, νομίζω, καθορίζονται από μια φράση που εκστόμισε για «το ΠΑΣΟΚ του κ. Μητσοτάκη και του Σαμαρά που σήμερα ονομάζεται ΚΙΝΑΛ».

Θα θυμίσω απλώς ότι επιχείρησε να ηγηθεί αυτού του «ΠΑΣΟΚ του κ. Μητσοτάκη και του Σαμαρά» πέρυσι τον Νοέμβριο, αλλά «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής» - μόλις 6ος επί εννέα υποψηφίων με ένα ποσοστό της τάξεως του 3,5%, το οποίο μεταφράζεται σε περίπου 5.000 ψήφους. Καθόλου σπουδαία επίδοση για κάποιον που αποτολμά να απευθύνεται με αυθάδεια στα τρία εκατομμύρια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αντί να σκύβει το κεφάλι με σεβασμό και επίγνωση του πραγματικού του «βάρους»…

Εξού και εν συνεχεία αναζήτησε καινούργια στέγη - ανακάλυψε τον ΣΥΡΙΖΑ και τη «γοητεία» του Αλέξη Τσίπρα. Τον οποίο εκθειάζει. Οπως νωρίτερα έκανε με τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος και τον «ανακάλυψε» ένα καλοκαίρι που έκανε σέρφινγκ στην Πάρο και τον εγκατέστησε στην κεντρική πολιτική σκηνή...

Ως εκ τούτου, πώς να πάρεις σοβαρά όσα λέει. Η αμετροέπειά του ξεχείλισε και κατά την παρέμβαση του Σαββάτου. Εφτασε ο ερίφης να περιγράψει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ το δίλημμα των προσεχών εκλογών, μιλώντας σε ένα ακροατήριο στο οποίο, πλην πολλών άλλων, μετείχε και ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της διαπλοκής, ο Πέτρος Κόκκαλης, ως εξής: «Ανεξάρτητη πολιτική ή υποδουλωμένη πολιτική είναι το δίλημμα, Τσίπρας ή Μαρινάκης, Δημοκρατία ή Ολιγαρχία είναι το δίλημμα των εκλογών».

Ρε Γιάννη, μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Είσαι με τα καλά σου;

Σοβαρότης μηδέν II

Ο Γιάννης Ραγκούσης τώρα, φίλος κατά τα άλλα, έχει μεταπτώσεις. Εκεί που σε μισεί, σε αγαπάει. Εκεί που σε επικρίνει, σε αποθεώνει. Εκεί που σε κάνει ρόμπα, και δη από αυτές τις ξεκούμπωτες, έτοιμος είναι να σε εκθειάσει ως πρόσωπο μοναδικό στον κόσμο. Δεν ξέρω γιατί του συμβαίνει αυτό, αλλά δεν θα κάτσω και να σκάσω δηλαδή. Μπορεί να είναι Δίδυμος στο ζώδιο με ωροσκόπο Ζυγό, ξέρω 'γώ. Μπορεί πάλι να είναι μια περίπτωση διπολικού χαρακτήρα. Ή μπορεί και τίποτε από όλα αυτά. Απλώς να είναι το ένστικτο της επιβίωσης (μέσω της πολιτικής) που τον καθοδηγεί ώστε να ξεχάσει τι είπε ή τι έκανε την προηγούμενη ημέρα. Ή πού έφτυνε, τέλος πάντων.

Παρουσιάζω ένα μικρό ποτ πουρί (για να μη λέμε πράγματα στον αέρα) τού τι έλεγε, όχι παλιά, προ ολίγων ετών ή και μηνών, για τον Τσίπρα και ο καθείς ας βγάλει τα συμπεράσματά του:

«Τσίπρας, ο πιο ανέντιμος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης» (29/5/2015).

«Αρρωστημένα εγωπαθής ο Τσίπρας» (30/6/2015). «Σε αντίθεση με εσάς, κ. Τσίπρα, ο Ανδρέας δεν έγινε πρωθυπουργός κάνοντας αντιπολίτευση σε μια πτωχευμένη πατρίδα».

Ακολουθεί μία διετία σιωπής, κατά την οποία προσπαθεί μάλλον να δει τι θα κάνει σε αυτήν τη ζωή, και τον Σεπτέμβριο του 2017, υποψήφιος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ πια, τα δίνει όλα. Σε μια συνέντευξη στη φίλη Μάρα (Ζαχαρέα) στο Star λέει μεταξύ πολλών άλλων: «Ο κ. Τσίπρας θα ξυπνήσει μια μέρα και δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την αθλιότητα που δημιούργησε». Αλλο: «Αν ο κ. Τσίπρας είχε αρχές και αξίες, εάν υπηρετούσε τις αξίες της ανθρωπιστικής Αριστεράς, δεν θα συγκυβερνούσε με τον Π. Καμμένο». Αλλο: «Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχτισε πάνω στο δράμα μιας πτωχευμένης πατρίδας. Γι' αυτό πιστεύω πως θα έχει κακό πολιτικό τέλος». Αλλο: «Η αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα ήταν άθλια».

Και πάει λέγοντας. Μπορείς να πάρεις στα σοβαρά έναν τέτοιο τύπο; Οχι, φυσικά. Απλώς ο Ραγκούσης είναι ένα τυπικό δείγμα τού τι έχει μαζέψει ο Τσίπρας προκειμένου να ξεγελάσει τον κόσμο και να του υποκλέψει την ψήφο…