«Σταλινική» νοοτροπία!

Ήταν πρωτοφανής. Δεν έχει προηγούμενο. Σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αλλά και μετά το τέλος της. Και όσο διαρκεί αυτό.

Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Ν. Σακελλαρίου παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Με μια δήλωση – ισχυρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. «Η διαφύλαξη των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών είναι αδιαπραγμάτευτη».

Και η Κυβέρνηση; Έσπευσε να κάνει δεκτή την παραίτησή του. Σαν να μην μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της από την απομάκρυνση ενός προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου, που τους τελευταίους μήνες τους ενοχλεί σε αφόρητο γι’ αυτούς βαθμό.
Ο τρόπος και η ένταση εκφοράς των δηλώσεων του Ν. Σακελλαρίου αποδεικνύουν τη γνησιότητα και την ειλικρίνεια των ισχυρισμών του. Άλλωστε, ο ίδιος ποτέ δεν διεκδίκησε πολιτικές συμπάθειες ούτε πολιτικές ερμηνείες για τη συμπεριφορά και τη δράση του. Και είναι γνωστή η σχέση του με την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς και ο έντονος θρησκευτικός προσανατολισμός του.

Η παραίτηση του Ν. Σακελλαρίου θέτει ένα γενικότερο πρόβλημα. Η Κυβέρνηση δεν ενοχλείται τόσο από τη δράση και λειτουργία της Ποινικής Δικαιοσύνης. Όσο και κυρίως από τον τρόπο που τα Διοικητικά Δικαστήρια (στην κορυφή των οποίων βρίσκεται το Συμβούλιο της Επικρατείας) ελέγχουν, κρίνουν και ακυρώνουν ή επικυρώνουν τις δικές τους πράξεις.

Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί τον πιο χυδαίο πολιτικό λόγο, την πιο βάναυση κριτική για τους δικαστές, ιδίως του Συμβουλίου Επικρατείας. Να θυμηθούμε τι «κλάματα» έχει ρίξει η κυβέρνηση όταν ακυρώθηκε ο κορμός του «νόμου Παπά» για τις τηλεοπτικές άδειες;

Να λησμονήσουμε τα χονδροειδή υπονοούμενα διαφόρων μεγαλοπαραγόντων της κυβέρνησης όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν επέτρεψε τον εκβιασμό των συμπολιτών μας μέσα από την παράταση της έρευνας από τις οικονομικές Αρχές υποθέσεων που χάνονταν στη λήθη του χρόνου;

Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Και η κακοήθεια των κυβερνητικών στελεχών αμέτρητη. Η πικρή αλήθεια είναι και απλή.

Η κυβέρνηση δεν ανέχεται, ούτε αντέχει, το κράτος δικαίου. Γι’ αυτήν είναι νόμιμο και ηθικό η διεκπεραιωτική διαχείριση των επιθυμιών της και των βουλήσεών της. Ακόμη πιο ανατριχιαστικό. Δεν ανέχεται, ούτε αντέχει την αντίθετη άποψη. Και, ιδίως, αν αυτή αφορά την αποδοκιμαστική κρίση των πολιτών για όσα βάναυσα και βλαβερά για την πατρίδα διαπράττουν αυτή και τα όργανά της.