Χθες επρόκειτο να διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία. «Προ ημερήσιας διάταξης». Το είχε ζητήσει η κυρία Φώφη Γεννηματά. Η συζήτηση εκτράπηκε σε όλα τα θέματα. Πολλά από αυτά δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με την οικονομία. Σωστά όλα τα μέσα ενημέρωσης περιγράφουν την συζήτηση ως «μονομαχία Τσίπρα – Μητσοτάκη». Προφανώς, με ευθύνη και των δύο.
Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να κατανοήσω την λογική μιας τέτοιας μονομαχίας. Με αφορμή οποιοδήποτε θέμα. Εξαντλούν όλα τα βέλη τους ο ένας, κατά του άλλου. Η ενημέρωση στο τέλος παραμένει φτωχή. Πάντως, για την οικονομία δεν διαφωτιστήκαμε. Και θα είναι το κυρίαρχο θέμα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Που θα έρθει. Ανάλογα με τις κρυφές σκέψεις του Τσίπρα. Και των στενών συνεργατών του.
Μέχρι τότε, όμως…
Ας συνεχίσουμε τη συζήτηση για την βία. Γενικώς, επικρατεί αχρωματοψία. Αυτό διευκολύνει τον Τσίπρα. Δεν προάγει τον δημόσιο βίο. Ας «πιάσουμε» μερικές από τις θέσεις που έχουν διατυπωθεί.
Η πρώτη. Αυτή διατυπώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. Για την επίθεση ενάντια στον Δήμαρχο Μπουτάρη έχει ευθύνη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν πρόλαβε να σβήσει η φωνή του Αλέξη στο μαγνητόφωνο των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου με μια τέτοια καταγγελία και κατηγορία και όρμισαν οι «Ρουβίκωνες» και οι άλλες «συλλογικότητες» με λοστούς στο Συμβούλιο Επικρατείας. Η καταδίκη αυτής της φασιστικής επίθεσης, από την μεριά της κυβέρνησης, ήταν άνευρη και όλο δισταγμούς.
Η δεύτερη. Αυτή έχει διατυπωθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όλη η πολιτική βία των τελευταίων ετών και δεκαετιών, έχει έναν επιθετικό προσδιορισμό. «Αριστερή βία». Και αυτή η θέση είναι ανακριβής και απαράδεκτη. Δεν είχαμε την βία των νοσταλγών της δικτατορίας; Δεν έχουμε τη βία της Χρυσής Αυγής που τώρα «λουφάζει»;
Μια τρίτη θέση. Η βία σε βάρος του Γιάννη Μπουτάρη είναι δικαιολογημένη. Έχει πει τόσα και τόσα ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Εντελώς αντιδημοκρατική μια τέτοια σκέψη. Ο λόγος και μάλιστα, ο δημόσιος λόγος ποτέ δεν τιμωρείται με την βία. Αξιολογείται μόνο πολιτικά. Και επικυρώνεται ή αποδοκιμάζεται σε κάθε περίπτωση θεσμικής εκδήλωσης του λαού μας. Με εκλογές ή άλλως πως;
Μια τέταρτη θέση. Πρέπει να διακρίνουμε τη βία. Σε επικίνδυνη και όχι. Ο «Ρουβίκωνας» τί κάνει; Πετάει μπογιές, σπάει τζάμια, ρίχνει προκηρύξεις και λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Έτσι, για την «επανάσταση». Που δεν έρχεται ποτέ!
Η ιστορία, όμως, αποδεικνύει το αντίθετο. Κάθε μορφή βίας, μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.