«Πάρε κόσμε…»!

Μια από τα ίδια. Παρακολούθησα, σχεδόν κλεφτά, τη συζήτηση για το Πολυνομοσχέδιο την αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Ασήκωτες οι σελίδες. Και ασημαντότητες τα πιο πολλά, από την ανάλυση των άρθρων. Παρακολούθησα και τον αρμόδιο Υπουργό Οικονομικών. Δεν είχε πολλά κέφια. Δεν σου έδινε την εντύπωση ότι πίστευε αυτά που έλεγε. Και οι προσπάθειές του να απορροφήσει τα δεικτικά σχόλια με δόσεις «αγγλικού χιούμορ» ήταν πέρα για πέρα άστοχες και ατυχείς.

Δεν θέλω να γράψω σήμερα για το θέμα του δραστικού περιορισμού της άσκησης του δικαιώματος της απεργίας. Έχουν λεχθεί τόσα και τόσα. Άλλα σοβαρά και άλλα γραφικά. Πάντως, δεν μπορώ να κρύψω την ενόχλησή μου ότι ορισμένοι από τους Υπουργούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχείρησαν να υπερασπιστούν τη συγκεκριμένη διάταξη του Πολυνομοσχεδίου, μιλούσαν σαν δεξιοί έως ακροδεξιοί ιδεολόγοι, με εκείνο το αηδιαστικό περιεχόμενο, που διακρίνει τους υπερσυντηρητικούς ανά την Ευρώπη.

Ούτε θέλω να αναφερθώ στα νέα φορολογικά βάρη, ύψους 2 δις ευρώ, που επιχειρούν να φορτώσουν στη μεσαία τάξη. Άλλωστε, η σημερινή κυβέρνηση έχει ομολογήσει κάτι, που τελικά, είναι ανεπίτρεπτο. Ασκεί ταξική πολιτική. Απίθανοι αυτοί οι άνθρωποι. Μάλλον «τοξική» οικονομική πολιτική ασκούν. Δεν ελαφρύνουν τα βάρη των πτωχών και νεόπτωχων. Δίνουν ασπιρίνες, που δεν θεραπεύουν, ούτε αντιμετωπίζουν τις ρίζες της οικονομικής ανέχειας. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς μέθοδο.
Σήμερα, θέλω να επιμείνω σε δύο βασικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορά το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Το δεύτερο συνίσταται στις απαράδεκτες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Για το πρώτο. Το ότι αυτά που ξεπουλάνε δεν έχουν καμιά σχέση με τις θεμελιώδεις απόψεις και προτάσεις, που υποστήριζε, μετά πάθους, η Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες, αγγίζει τα όρια του αυτονόητου. Το ότι η οικονομία της Ελλάδας παύει, μετά την ολοκλήρωση της ψήφισης του νομοσχεδίου, να είναι ελληνική, αυτό, χωρίς καμιά άλλη κουβέντα, είναι αυτονόητο. Μερικές, μάλλον, από τις ιδιωτικοποιούμενες επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών κοινής ωφέλειας είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα ακυρωθούν. Δεν ξέρω πόσοι από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα κοιμηθούν τα επόμενα βράδια με ήρεμη και ήσυχη τη συνείδησή τους. Αν είναι λίγοι, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για την επόμενη ημέρα.

Για το δεύτερο. Παρακαλώ να αναζητήσετε εκείνο το βουλευτή, που θα έχει διαβάσει και μελετήσει τις 1.500 σελίδες του νομοσχεδίου. Και να τον βραβεύσουμε! Τουλάχιστον, για την εντιμότητά του!