Χριστουγεννιάτικες σκέψεις…

Δε συνάντησα σκυθρωπούς ανθρώπους αυτές τις ημέρες. Τα χαμόγελα ήταν άφθονα. Και ο καλός λόγος! Και οι ευχές γενναιόδωρες. Και χορταστικές. Όχι! Κανένας, από αυτούς που συνάντησα, δεν ήταν χαρούμενος και ευτυχής από τα «δώρα» της κυβέρνησης.

Γεμάτες και οι εκκλησιές μας. Όχι μόνο από μεγάλους και κυρτωμένους ανθρώπους. Και νέα ζευγάρια. Και έφηβους αρκετούς. Κοριτσόπουλα και αγόρια ίσα-ίσα. Ξαφνιάστηκα την ημέρα των Χριστουγέννων, παρακολουθώντας μια μακριά σειρά πιστών για να μεταλάβουν. Και πρόσεξα αρκετούς να σκύβουν ελαφρά την κεφαλή τους κάτω από το βάρος της συμμετοχής σε κορυφαίο μυστήριο.

Οι σκέψεις τέτοιες ώρες αναβλύζουν. Πηγαίες! Αυθόρμητες! Επιτακτικές! Δραστικές! Δεν ελέγχονται! Δεν σβήνουν! Δεν φτιασιδώνονται! Δεν παραπλανούν! Δεν εκβιάζουν, μολονότι είναι συχνά διλημματικές.

Και όλα αυτά συμπυκνώνονται σε ένα βασικό και σπαρακτικό ερώτημα: Αν τα αισθήματα του μέσου Έλληνα είναι βαθιά θρησκευτικά, γιατί η επίσημη Εκκλησία να βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής μας;

Κάποιος μπορεί να μπερδευτεί από το ερώτημα. Μήπως, έμμεσα σπρώχνουμε την επίσημη εκκλησία σε ένα ρόλο διαιτητή πολιτικών και άλλων συγκρούσεων; Μήπως, έμμεσα, πάλι, παίζουμε με ξεπερασμένες αντιλήψεις μιας θεοκρατικής κοινωνίας;

Άπαγε της βλασφημίας αγαπητή και αγαπητέ αναγνώστη. Ιστορικά, πολύ ακριβά πληρώσαμε τα θεοκρατικά συστήματα.
Όμως… Όμως, είναι τόσα τα ζητήματα της καθημερινότητας, και όχι μόνο, στα οποία θα θέλαμε συμπαραστάτη την Εκκλησία. Ο κόσμος και ο λαός μας τη θέλει πιο κοντά. Πιο λυτρωτική στις έγνοιες που βασανίζουν κάθε πιστό. Το ίδιο και η νεολαία ξεχωριστά. Όχι με πολλά «κατηγορώ».

Και στην όποια ένσταση… από πού προκύπτει αυτό; Υπάρχει μια απλή απάντηση: Για παρατηρήστε τα πάμπολλα νέα ζευγάρια, που εισέρχονται στις εκκλησίες μας για να δηλώσουν πανηγυρικά τη θέλησή τους για μια νέα κοινή ζωή. Κατά κανόνα, μάλιστα, βαπτίζουν και τα παιδιά τους.

Και όσο για εκείνους που σπεύδουν να υπερτονίσουν την έλξη της σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας της τέλεσης διαπροσωπικών πράξεων, υπάρχει μια συντριπτική απάντηση: Και άλλοι χώροι επιτρέπουν το ίδιο και πιο εντυπωσιακό αισθητικό αποτέλεσμα.

Τέτοιες μέρες… τέτοιες ώρες… ο στοχασμός είναι αναπόφευκτος και αναγκαίος.