Την Κυριακή, στις 2 Ιουλίου, αποφασίστηκε από μερικές χιλιάδες συνέδρους η ίδρυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Οι σύνεδροι δεν ήσαν αιρετοί.
Και δεν μπορούσαν. Η σύνθεσή τους ήταν τέτοια, που δεν επέτρεπε εσωτερικές διαδικασίες εκλογής συνέδρων. Είχαν, όμως, αρκετή και σημαντική νομιμοποίηση. Οι περισσότεροι εκπροσωπούσαν κοινωνικούς φορείς. Το ερώτημα είναι σχεδόν αυτονόητο.
Έχει νόημα η ίδρυση ενός νέου φορέα; Βλέπετε, έχουμε δύο διαφορετικά μοντέλα οργάνωσης της Ευρώπης. Η Γερμανία και η Αγγλία έχουν πολιτικούς και κομματικούς φορείς δουλεμένους δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια. Και δε μεταβάλλονται, ούτε τροποποιούνται από τη συγκυρία και με τη συγκυρία.
Γαλλία και Ιταλία προσφέρουν τα στοιχεία ενός άλλου μοντέλου. Οι επωνυμίες των κομμάτων αλλάζουν συχνά. Και, κάθε φορά, εκφράζουν διαφορετικές ιδέες, διαφορετική δυναμική και προσωπικές ανασυνθέσεις, που μερικές φορές είναι και απρόβλεπτες ή μη προβλέψιμες. Λοιπόν, έχει νόημα ένας τέτοιος φορέας στην Ελλάδα;
Ας ξεκινήσουμε από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η μεν συντηρητική παράταξη τα προσεγγίζει με μια διστακτικότητα. Και όχι σπάνια με αυστηρότητα. Για την ελλαδική Αριστερά δε τα ανθρώπινα δικαιώματα βιάζονται από μια διαρκή και διαρκώς διευρυνόμενη ανομία. Σαν να είναι μια κατάσταση χύμα.
Ας μιλήσουμε για την οικονομία. Η συντηρητική παράταξη αποδέχεται μόνο τον ιδιώτη. Και με ελάχιστους και άνευρους μηχανισμούς εποπτείας και ελέγχου. Η ελλάδική Αριστερά δεν έχει απογαλακτιστεί από τον αιώνιο κρατισμό της. Ας προχωρήσουμε για το κοινωνικό κράτος. Ο συντηρητικός χώρος φλερτάρει διαρκώς με ένα συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος. Η ελλάδική Αριστερά υπόσχεται μια γενικευμένη φτωχοποίηση. Όλοι ίσοι, προς τα κάτω.
Ας μιλήσουμε και για την θέση μας στον κόσμο και τις θέσεις μας με την Ευρώπη. Η συντηρητική Δεξιά δεν πιστεύει στο δικό μας ξεχωριστό ρόλο. Και οι σχέσεις μας με την Ευρώπη περνάνε πάντα μέσα από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Η ελλαδική Αριστερά; Πιστεύει στις αρπαχτές και βλέπει παντού εχθρούς.
Το επόμενο ερώτημα. Ποιοί έχουν θέση στο νέο φορέα; Όχι όσοι αμάρτησαν. Όχι όσοι κουράστηκαν. Όχι όσοι αλληθώρισαν πολιτικά. Οι αμφισβητίες. Δεν αποκλείονται με κανένα τρόπο. Αρκεί να ξέρουν το μπόι τους. Τις δικές τους προσωπικές διαστάσεις. Να αλλάξουν τα σύμβολα; Και έχουν νόημα οι λέξεις «κεντροαριστερά», «προοδευτικό κέντρο»; Πολύ μικρή σημασία έχουν αυτές οι λέξεις. Οι λέξεις στην πολιτική έχουν τη δυναμική, που προσδιορίζουν οι ίδιες οι πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.