Δεν φταίμε εμείς, οι άλλοι φταίνε

Δεν φταίμε εμείς. Οι άλλοι. Ο λαός. Φταίνε οι πολιτικοί για την κρίση και τα μνημόνια.

Δεν φταίνε όλοι οι πολιτικοί. Ο άλλος φταίει. Και ο παρ΄ άλλος. Και ο καθένας μας για το δικό του λόγο. Φταίει ο πρώτος, που υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο. Φταίει ο δεύτερος, που υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο, όχι, φταίει ο τρίτος, που υπέγραψε το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο.

Δεν φταίνε όλοι οι πολιτικοί, που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τα χρόνια της κρίσης. Φταίει και Καραμανλής. Φταίει και ο Σημίτης. Α, ξέχασα φταίει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μιας και, σήμερα, συμπληρώνονται 21 χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας.

Δεν φταίμε εμείς, σε τίποτα. Φταίνε οι Ευρωπαίοι. Φταίει και το ΔΝΤ, των Αμερικανών. Φταίει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Και, σχεδόν, ξεχάσαμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Γιούνκερ. Άλλωστε, αυτός δεν πρωτοείπε «το παιχνίδι τελείωσε με σας τους Έλληνες».

Φταίνε, γενικώς, οι ξένοι. Δε μας συμπαθούν. Ίσως, γιατί είμαστε, μόνο εμείς, έξυπνοι. Μας ζηλεύουν και μας μισούν.
Από παλιά παίζαμε αυτό το ιστορικό παιχνίδι. Οι ξένοι φταίνε για το διχασμό και τις εμφύλιες συρράξεις. Αυτοί, είναι ραδιούργοι. Αυτοί, μας έβαζαν να τραγουδάμε «ελιά, ελιά και Κότσο βασιλιά». Αυτοί, δεν μας οδήγησαν στην εμφύλια σύρραξη στη δεκαετία του ’40; Πράκτορες των Αμερικανών δεν ήταν ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος και η παρέα του;

Και για να μην ξεχάσουμε και τα πρώτα μας; Ποιοί έφεραν τους βασιλιάδες στην Ελλάδα; Όχι! Δεν ήσαν οι τιμημένοι αγωνιστές του ’21, που περιέφεραν το βασιλικό στέμμα της Ελλάδος στις βασιλικές αυλές της Ευρώπης του 19ου αιώνα;

Αυτό το παιχνίδι μετακύλισης ευθυνών, από εμάς, σε τρίτους έχει παύσει να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι και επικίνδυνο. Κάποτε, πρέπει να μιλήσουμε με αλήθειες σ’ αυτόν το λαό, που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε. Να παύσουμε να τον «χαϊδεύουμε». Κανείς δεν αμφισβητεί τις τεράστιες ευθύνες των τρίτων! Των πολιτικών, χωρίς διάκριση. Των ξένων, όλων. Πρέπει να μοιράσουμε και κάποιες ευθύνες στο λαό μας και τις κορυφαίες επιλογές του. Όχι, όμως, όλες. Ούτε, όμως και περισσότερες.