Αυτό, που συνέβη χθες στο Παλαιό Φάληρο, στην Αθήνα, είναι ανατριχιαστικό. Δεν είναι όμως πρωτόγνωρο. Οι ληστείες και οι πράξεις βίας, με οικονομικά και άλλα κριτήρια και κίνητρα, έχουν πολλαπλασιαστεί. Δεν έχουν καταγραφεί όλες. Τα θύματα δεν τις καταγγέλλουν. Φοβούνται. Το επόμενο χτύπημα. Την επόμενη πράξη εκδίκησης.
Την πλήρη έλλειψη προστασίας, από τη μεριά της πολιτείας.
Παρακολουθούσα χθες το βράδυ τα ενημερωτικά τηλεοπτικά προγράμματα. Όλα γεμάτα βία. Όλα με φόβο και τρόμο. Σχεδόν αυθόρμητα σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι να είσαι οικονομικά ενεργός, να δαπανάς και να αποταμιεύεις, να σχεδιάζεις και να εκτελείς μέσα σε μια ατμόσφαιρα και κλίμα, που υπονομεύει τη σκέψη σου και τα αισθήματά σου.
Πολύ γρήγορα εντόπισα μια «λεπτομέρεια», που αποκαλύπτει πολλά και σημαντικά. Δύο τουλάχιστον από τους ληστές έχουν ξανακαταδικαστεί. Για ληστεία μετά φόνου. Δεν έμειναν πολύ καιρό στις φυλακές. Αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από έκτιση μικρού μέρους της ποινής. Ούτε καν πέντε χρόνια.
Όχι, δεν δραπέτευσαν. Με «καλό χαρτί» διαβήκαν την πόρτα των φυλακών. Ως κύριοι! Στο πλαίσιο ενός νόμου, από τα πρώτα ανδραγαθήματα της «πρώτης φοράς» μιας τέτοιας «Αριστεράς».
Κανένας δεν αμφισβητεί ότι σε σχέση με τις υπάρχουσες δομές κράτησης, ο πληθυσμός των φυλακισμένων είναι εξαιρετικά μεγάλος. Δεν λύνεις, όμως, το πρόβλημα με θηριώδη «κουρέματα» του χρόνου κράτησης. Ποτέ δεν μετανιώνει για τις πράξεις του ένας κρατούμενος, που απολαμβάνει τόσο σύντομα το αγαθό της ελευθερίας, παρά τη βαρύτητα των εγκλημάτων του και το επικίνδυνο της προσωπικότητάς του.
Η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης ανήκει στο σκληρό πυρήνα κάθε κρατικής εξουσίας. Δεν υπάρχει πολιτική εξουσία, που δεν μπορεί να ορίσει και να προσδιορίσει συγκεκριμένα τις πράξεις που αποδοκιμάζει με κυρώσεις ποινικού χαρακτήρα και δεν έχει τη δύναμη να τις εφαρμόσει. Με κριτήρια και μέτρα που αποδέχεται η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
«Σκιτζής» είναι αυτός που επιδιορθώνει παλιά ρούχα και παπούτσια. Για το λαό είναι αυτός που είναι αδέξιος και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα της δουλειάς του.
Τα καλά λεξικά παραπέμπουν, ως συνώνυμο και στο «Αλμπάνης». Πεταλωτής, δηλαδή, και πρακτικός κτηνίατρος. Λαϊκά, αδέξιος και άπειρος στη δουλειά του. Δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη.
Και οι δύο λέξεις έχουν τουρκική ρίζα.
Τους αξίζει. Σκιτζήδες και αλμπάνηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.