Η κεντροαριστερή ελίτ άρχισε να προσβλέπει εκ νέου σε αυτό, για την ανασύσταση του χώρου. Όλοι όμως με μια ανομολόγητη επιθυμία: Στο όνομα της ανασύστασης της Κεντροαριστεράς έπρεπε να γίνουν αυτοί ηγεσία του.
Η αρχή έγινε με τους «58», κάπου στο 2014. Άνθρωποι καθ΄ όλα αξιόλογοι ο καθένας στον τομέα του, με προσωπική ιστορία, αλλά χωρίς προσωπικό εκλογικό βάθος, χωρίς οπαδούς, και διακατεχόμενοι από έναν ελιτίστικο σνομπισμό απέναντι στην «λαϊκούρα» που αντιπροσώπευε το ΠΑΣΟΚ και το στελεχικό δυναμικό του.
Κάτι παρόμοιο επαναλαμβάνεται και τώρα, επειδή βλέπουν το ΠΑΣΟΚ να ανεβαίνει στάγδην, και άρα το θεωρούν ως προσφερόμενη εκλογική λεία. Ετσι, κάποιοι που δεν ευτύχησαν και δεν αναδείχτηκαν σε κανέναν εκλογικό στίβο, αποφάσισαν ότι η Φώφη είναι
μειωμένων ηγετικών δυνατοτήτων (μπορεί, αλλά αυτό μένει να φανεί). Τους διαφεύγει ωστόσο ότι η Φώφη είναι εκλεγμένη πρόεδρος με πάνω από 50.000 ψήφους, μελών που άντεξαν, επέμειναν να είναι ΠΑΣΟΚ, στον καιρό της λοιδορίας περί γερμανοτσολιάδων και προδοτών.
Έτσι άρχισαν οι κεντροαριστερές οιμωγές¸ για το ΠΑΣΟΚ που θα συρρικνωθεί και θα τελειώσει, επειδή δεν δέχεται να διαλυθεί. Μπορεί όντως να συρρικνωθεί, μπορεί η Φώφη, ομού μετά του ΓΑΠ, ως «κληρονόμοι» βαρέων ονομάτων στο χώρο, να θέλουν να το μικρύνουν, να το κάνουν «μαγαζάκι» στα μέτρα τους, όπως τους κατηγορούν. Αυτό όμως αφορά τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, αν θα το αποδεχτούν, αν θα το επιτρέψουν, αν τελικά το θέλουν, και όχι του εκτός.
Επίσης είναι αρκετά παράδοξο να της προσάπτουν… αντιδημοκρατική συμπεριφορά, επειδή εφάρμοσε τις δυνατότητες που της προσδίδει το καταστατικό, και προσφεύγει σε έκτακτο συνέδριο (τι ποιο δημοκρατικό;) για να αντιμετωπίσει μια εσωκομματική κρίση (κατά τη γνώμη μας επιχειρήθηκε ένα εσωκομματικό «προνουντσιαμέντο» εναντίον της, αλλά αυτό αφορά τα εσωτερικά τους ).
Τo εντυπωσιακό είναι ότι οι εκτός ΠΑΣΟΚ εβρισκόμενοι κεντροαριστεροί, δεν εξακόντιζαν τις ίδιες κατηγορίες όταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μετήλθε – και σωστά – της ίδιας ακριβώς διαδικασίας το 2013. Βρέθηκε πρόεδρος έχοντας Γραμματέα του κόμματος τον Μιχάλη Καρχιμάκη (επίλεκτο του ΓΑΠ), με τον οποίο φυσικά η πολιτική συγκατοίκηση ήταν αντιπαραγωγική. Κήρυξε συνέδριο, ορίζοντας πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου τον πολιτικώς προσκείμενο, Πάρη Κουκουλόπουλο. Τότε ήταν όλα δημοκρατικά, και καλώς καμωμένα, αφού τα διέπραττε η πεφωτισμένη πλευρά της Πασοκικής ηγεσίας (καμιά ειρωνεία για τον αδικημένο από την συγκυρία Β. Βενιζέλο, στους ολολύζοντες αναφερόμαστε).
Την ίδια στιγμή, κόμματα και στελέχη που ατύχησαν ή συνεχίζουν να ατυχούν στην προτίμηση του εκλογικού σώματος, κραυγάζουν γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν τους κάνει τη χάρη να διαλυθεί, προκειμένου να – ελπίζουν ότι – σταδιοδρομήσουν ως ηγεσία του χώρου του! Τις ίδιες κατηγορίες απευθύνουν και κάποιοι «περαστικοί» που βρέθηκαν εξ οφίτσιο σε θέσεις.
Αφελής απορία: Αν η Κεντροαριστερά είναι τόσο θελκτική, αν την έχει τόση ανάγκη η κοινωνία, αν οι ιδέες της έχουν τόση ευρεία απήχηση, υπάρχουν και άλλα κεντροαριστερά κόμματα για να έλξουν τους ψηφοφόρου της. Αυτά μπορούν κατά μόνας, ή με την ένωσή τους, να διεκδικήσουν τη λαϊκή ψήφο. Γιατί αυτό θα πρέπει να γίνει μέσω της επιβελημένης άνωθεν διάλυσης του ΠΑΣΟΚ;
Ετσι κι αλλιώς το ΠΑΣΟΚ είναι μικρό κόμμα μονοψηφίου ποσοστού, συγχωνεύεται στη ΔΗΣΥ, θεωρείται ως πεπαλαιωμένο ιδεολογικά κομμάτι του χώρου της Κεντροαριστεράς (και κατά τον γράφοντα, διαφαίνεται έντονα επιρρεπές για αυριανή συνεργασία με το λαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ).
Οπότε υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υπόλοιπους της Κεντροαριστεράς, να κατισχύσουν επ΄ αυτού – στον εκλογικό στίβο όμως, και όχι ζητώντας επιτακτικά τη διάλυσή του για να προσποριστούν τις ψήφους του.
Πηγή: liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.