Άτακτη Συνθηκολόγηση ή εκλογές

Τα πιο πολλά μηνύματα είναι σαφή. Τα έχουμε βρει σε όλα, με εξαίρεση κάποια λίγα. Τα έχουμε βρει στο ύψος του αφορολόγητου. Ουσιαστικά έχουμε αποδεχθεί τις αξιώσεις του ΔΝΤ. Τα έχουμε βρει και στο συνταξιοδοτικό. Με τη μία ή την άλλη μέθοδο θα «κουρευτούν» οι συντάξεις. Που δεν τα έχουμε βρει; Στα συνδικαλιστικά. Και στην προστασία των συνδικαλιστών.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτά τα δύο θέματα πρέπει να υποβαθμιστούν. Αλά αυτή είναι η συνολική εικόνα.

Η κυβέρνηση σέρνει τις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση. Θέλει να τις φτάσει μέχρι το χείλος του γκρεμού. Ίσως να σχεδιάζει να φτάσουμε μέχρι το καλοκαίρι. Για δύο λόγους. Μέχρι τότε φτάνουν τα λεφτά του υπουργού Οικονομικών για να πληρώνουμε χρέη, μισθούς και συντάξεις. Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος. Λες να κερδίσουν τις εκλογές σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία; Και τότε όλα θα είναι μια χαρά Θεού.

Με τέτοιους, όμως, σχεδιασμούς το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό. Ή η συνθηκολόγηση με τους δανειστές – εταίρους θα είναι μα άτακτη ενέργεια. Χωρίς κανένα όφελος για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Ή θα πάμε σε εκλογές στο μέσο μιας άγριας φουρτούνας. Μάλλον στην κορυφή ενός τσουνάμι.

Το ερώτημα είναι πολύ απλό. Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Τσίπρας;
Γιατί κάθε μέρα που περνάει ροκανίζει τις θυσίες εφτά ετών στις οποίες έχει υποβληθεί ο μέσος Έλληνας.

Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Τον περιμένουν και στο κόμμα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Πολλοί από εμάς έχουμε την εκτίμηση ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπαγής. Άλλωστε οι ποιο πολλοί από τους Βουλευτές της έχουν εκλεγεί με τη σημαία και τη σημαντική ώθηση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από τις διαβεβαιώσεις ότι σε κρίσιμες στιγμές θα υποχρεωθούν να παραδώσουν την έδρα, υπάρχει και η αίσθηση της προσωπικής τιμής και προσωπικής πορείας του καθενός βουλευτή.

Στις σημερινές συνθήκες αυτά τα ζητήματα δεν ξεπουλιούνται εύκολα.

Αυτές τις στιγμές που κάποτε θα έρθουν, αυτές τις στιγμές και τις αντίστοιχες αποφάσεις και τις συνειδησιακές εκρήξεις, αυτές φοβάται ο Αλέξης.

Στην προσπάθειά του να παγιδεύσει τους άλλους παγιδεύτηκε ο ίδιος. Και αν αυτό έχει προσωπικό κόστος πολύ λίγο μας νοιάζει.