Η λαϊκή οργή ως οργή Θεού

Οι μέρες είναι πολλές εκείνες που πέρασαν. Την Τρίτη έλαβε χώρα το Eurogroup. Και κανένας υπεύθυνος δεν μας εξήγησε ούτε εξιστόρησε τις λεπτομέρειες της απόφασης. Γιατί τα «χοντρά» νέα τα μάθαμε.

Έχουν μιλήσει όλοι. Εκτός από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Ούτε σκέφτηκε ο αναπληρωτής Χουλιαράκης να καλύψει το κενό. Αυτοί είναι οι μόνοι που ήταν φυσικά παρόντες. Ξέρουνε τι υπέγραψαν. Και πως διαμορφώθηκε το τελικό αποτέλεσμα. Δεν αρκεί να μας ανακοινώσουν ότι από την Τρίτη θα έχουμε κοντά μας την Ντέλια Βελκουλέσκου. Ούτε πίσω από αυτήν το «φάντασμα» του Τόμσεν. Με το κύρος μάλιστα των δηλώσεων του νέου υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ.

Φτάνει πια ο Δημήτρης Τζανακόπουλος. Ο άνθρωπος δεν το ξέρει το θέμα. Και όλοι λέγουν, «είναι παπαρολογίες». Ούτε χρειαζόμαστε και τον Ν. Παππά. Αας τον αφήσουμε στη μοναξιά της Καλλιθέας, όπου βρίσκεται το υποτιθέμενο υπουργείο του. Ε, όσο να ‘ναι ξέρουμε το σύνολο των προπαγανδιστών. Τον Σκουρλέτη. Τον Σπίρτζη. Χμ, ξεχάσαμε τη δική μας Όλγα.

Χθες κυκλοφόρησαν κάποιες εξομολογήσεις, που, δήθεν, έκανε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στους συνεργάτες του. Επικαλέστηκε τον Μαρκ Τουέιν. Θεέ μου μου! Ένας Αριστερός υπουργός και μάλιστα καθηγητής επικαλείται τους χειρότερους καπιταλιστές. Για να μη μας απαντήσει. Για το πώς αυτός και η συρρικνούμενη παρέα του αλυσοδένουν καθημερινά την Ελλάδα.

Πάντως, όλα αυτά επιβεβαιώνουν τη Σαρακοστή λιτότητας μακράς διάρκειας. Που δεν θα συναντήσει ποτέ την Ανάσταση.
Όσο αυτοί εκπροσωπούν την Ελλάδα. Και ο απλός πολίτης διερωτάται: Γιατί βαλτώσαμε; Σε όλα τα θέματα. Στην παραγωγή του εθνικού προϊόντος. Για την ανεργία. Για τη μιζέρια στο χώρο των επενδύσεων. Ούτε πραγματοποιούνται, ούτε προγραμματίζονται. Η αγορά στέρεψε από χρήμα.

Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Τσίπρας; Πολύ νωρίτερα θα μπορούσε να καταλήξει σε λιγότερο επώδυνα μέτρα. Όσο καθυστερεί, τόσο πολλαπλασιάζονται και καθίστανται υπέρβαρα. Τί περιμένει, επαναλαμβάνω. Να κρατήσει την Αρχή, βυθιζόμενος στην πολιτική ανυποληψία και στα προβλήματα, που έχουν μετατραπεί σε καυτή λάβα;

Ξεχνά κάτι πολύ απλό. Βεβαίως η λαϊκή οργή δεν εκδηλώνεται κάθε μέρα. Αλλά, όταν ξεσπά έστω και με απλές αφορμές, παίρνει διαστάσεις της οργής Θεού. Η ιστορία είναι πλούσια σε τέτοια παραδείγματα. Ούτε ο λαός, ούτε η ιστορία εξαγοράζονται.