ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥΣ.... ΝΑ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ !! Διαβάζω λοιπόν στην Οικονομική Καθημερινή:

‘’Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει κατρακυλήσει από € 21.845 ευρώ το 2008 σε € 16.181 σήμερα (-25,9), ωστόσο παραμένει σε υψηλότερα επίπεδα από το 2000. Το ΑΕΠ μπορεί να καταγράφει στο διάστημα 2008-2015 ‘’βουτιά’’ (-27,2%), όμως στη περίοδο 2000 – 2008 είχε προηγηθεί εκρηκτική αύξηση κατά 70,8%, έτσι παρά την ‘’βύθυση’’, το ΑΕΠ σήμερα παραμένει κατά 45 δις ευρώ υψηλότερο απ’ ότι το 2000.
Οι καταθέσεις των τραπεζών έχουν μειωθεί στην κρίση κατά € 103 δις αλλά παραμένουν κατά € 16 δις υψηλότερες απ’ ότι το 2000. Στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερες, καθώς περίπου € 20 δις παραμένουν στην Χώρα στις θυρίδες και στρώματα, ενώ επί πλέον € 50 δις έχουν μετακινηθεί – τα τελευταία χρόνια – σε τράπεζες του εξωτερικού. 
Ανάλογη είναι και η εικόνα στην αγορά ακινήτων, όπου πριν από την κατάρρευση (-40%) είχε προηγηθεί (1997 - 2007) αύξηση των τιμών κατά 170%, μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη.

Την περίοδο 2000 – 2009, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά € 175 δις και από τα € 125 δις (Δεκ. 1999) βρέθηκε στα € 299,7 δις στο τέλος του 2009. Παράλληλα ο δανεισμός επιχειρήσεων και νοικοκυριών από τις τράπεζες αυξήθηκε κατά € 177 δις και από τα € 48 δις (ή 26,3% του ΑΕΠ το 1999) ανήλθε στα € 225 δις (ή 94% του ΑΕΠ το 2008). Κράτος, πολίτες και επιχειρήσεις στα τέλη της δεκαετίας του 2000 είχαμε δανειστεί περισσότερα από € 500 δις δηλ. πάνω από δύο φορές το ΑΕΠ της Χώρας.
Έτσι χρηματοδοτήθηκε η άνευ προηγουμένη στη νεότερη ιστορία της Χώρας οικονομική ‘’ανάπτυξη’’. Στα χαρτιά η Ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπήρχε ανάπτυξη. Υπήρχε μία συνεχής μεγένθυση της οικονομίας ένα ‘’φούσκωμα’’ μεγεθών σε όλα τα επίπεδα. Ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση χρηματοδοτούσαν ένα ξέφρενο πάρτι. Το δημόσιο δανειζόταν με όρους Γερμανίας, τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα στη χρηματοδότηση πελατιακών σχέσεων. Χιλιάδες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, εκτόξευση αμοιβών. Οι δαπάνες για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν κατά 90% την περίοδο 2001 – 2009. Στα χρόνια του πάρτι, ένας εργαζόμενος που συνταξιοδοτείτο λάμβανε μεγαλύτερη σύνταξη από τον μισθό που είχε ως εργαζόμενος. Κατά μέσον όρο, το 2008, οι συντάξεις στην Ελλάδα αντιστοιχούσαν στο 110% των απολαβών που οι ίδιοι άνθρωποι είχαν ως εργαζόμενοι, έναντι 75% που ήταν στην ΕΕ. Το έλλειμα του ασφαλιστικού συστήματος, δηλ. οι δαπάνες του για συντάξεις και υγεία, ανήλθε στο διάστημα 1994 - - 2009 στα € 89 δις που αντιστοιχεί στο 30% του συνολικού χρέους όπως διαμορφώθηκε στο τέλος του 2009.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι τιμές ακινήτων, οι καταθέσεις, οι αμοιβές, κ.λ.π.’’ξεφουσκώνουν‘’ βίαια, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα δάνεια: το δημόσιο χρέος ξεπερνάει τα € 300 δις, ενώ τα δάνεια νοικοκυριών και επιχειρήσεων στις τράπεζες φτάνουν τα € 200 δις. Το ευρώ αναδεικνύεται σε άλλη μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την Χώρα, όπου η πρόσβαση σε φτηνό χρήμα, αντί να αξιοποιηθεί για τον εκμοντερνισμό της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης και την ενίσχυση των υποδομών, κατασπαταλήθηκε. Η κρίση μπορεί να ήταν αναπόφευκτη, ωστόσο την κατάρρευση που βιώνουμε, θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αρκεί το πολιτικό προσωπικό να είχε συνενέσει στα αυτονόητα. Αντί γι’ αυτό, κυριάρχησαν ο λαïκισμός, ο διχασμός, το κυνήγι μαγικών λύσεων και η αβεβαιότητα, που διέλυσαν την οικονομία’’.
Το ανωτέρω δημοσίευμα της Καθημερινής, περιγράφει ακριβώς το τι συνέβει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και ποίοι φταίνε. Προφανώς δεν μας φταίει κανένας Σοïμπλε, Ντάïσεμπλουμ, Τόμσεν, Μέρκελ, Ντράγκι, Λαγκάρτ, κ.λ.π. Ούτε κανείς επιβουλεύεται την Ελλάδα και τον (αναξιοποίητο) εθνικό μας πλούτο. Απλά τώρα μας ήλθε ο λογαριασμός του πάρτι και ΠΡΕΠΕΙ να τον πληρώσουμε!