. Μονοπώλιο εξουσίας και ανάγκη περιορισμού Αντιπροσώπευσης

Είχαν περάσει λίγες ημέρες, από τότε που είχε γίνει συζήτηση, στο καφενείο της Πολυξένης, για την Λαϊκή Κυριαρχία, και η πιο γνωστή παρέα, στο Ηλιόφωτο, αναρωτιόντουσαν, αν όσα έλεγαν οι άρχοντες γι αυτήν ήταν, πράγματι, κούφια λόγια. 

Ο Γιάννης ήταν ένας πολιτικός μηχανικός στο χωριό, που μετά το Πολυτεχνείο είχε ψιλοασχοληθεί με την πολιτική.  Διαπιστώνοντας την δυσκολία των  συγχωριανών του να πιστέψουν το ότι, αν υπήρχε πραγματική Λαϊκή Κυριαρχία, τότε αντί να ανέχονται τις στραβές αποφάσεις των αρχόντων θα μπορούσαν να τις αλλάζουν μόνοι τους, αποφάσισε να εξηγήσει μερικά πράγματα: 

« Καμαρώνουμε εμείς και παινεύουν οι άρχοντες, την Λαϊκή Κυριαρχία, που λένε ότι υπάρχει. Μα τι σόι κυριαρχία είναι αυτή, που δεν μπορούμε να ελέγχουμε το τι αποφασίζουν οι άρχοντες και να το αλλάζουμε, άμα δεν συμφωνούμε.

 Κυριαρχία χωρίς έλεγχο δεν υπάρχει. Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα, χωρίς ντροπή, όταν μιλούν για Κυρίαρχο Λαό.  

 Οι άρχοντες μιλούν για τον Λαό, , σαν να πρόκειται για κάποιους ανθρώπους από το φεγγάρι, που κάπου-κάπου  τους παινεύουν, για να τους κανακέψουν, μα στη συνέχεια τους περιφρονούν βαθειά.

Όμως, ο Λαός είμαστε εμείς οι ίδιοι, η οικογένεια μας, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γείτονες και όλοι αυτοί που καθημερινά κάνουμε παρέα και κουβεντιάζουμε.

Όταν, λοιπόν, οι άρχοντες λένε ότι δεν είναι ώριμος ο Λαός, για να πάρει την ευθύνη για σημαντικές αποφάσεις, ουσιαστικά προσβάλλουν και περιφρονούν όλους εμάς που τους ψηφίζουμε. Πράγμα άπρεπο, μα που, δυστυχώς εμείς το ανεχόμαστε και αυτοί το συνεχίζουν χωρίς δισταγμό.

Καυχιούνται που τους ψήφισε ο Λαός, αλλά τον κοιτάζουν από ψηλά, με ακαταδεξιά και του αποκλείουν κάθε κουβέντα για να κουμαντάρει ο ίδιος την ζωή του.

Η πλάκα είναι, ότι δείχνουν ευαισθησία για τον αποκλεισμό του κάθε πικραμένου, αλλά μένει σε ‘’τάφου σιωπή’’ ο πιο μεγάλος αποκλεισμός που μπορεί να συμβεί σε ένα Λαό : Η απουσία των ανθρώπων, με το ζόρι, από το κουμάντο, που ξεπηδά από τον ίδιο τον Λαό.  Κρατιέται  στην μπάντα, σαν τιποτένια περίπτωση , ο δημοκρατικός κανόνας ότι για να προκόψει ένας Λαός, πρέπει να παίρνουν μέρος στις αποφάσεις για το κουμάντο του τόπου, οι ίδιοι οι απλοί άνθρωποι, αφού στην δική τους πρόοδο αφορούν όλες. 

Είναι ντροπή, να συνεχίζει, ένας ολόκληρος Λαός, με εξυπνάδα και καπατσοσύνη, όπως ο δικός μας, να ανέχεται τον ρόλο του κοπαδιού. Από την μια να κατηγορεί για ανάξιους τους άρχοντες και από την άλλη να σκύβει το κεφάλι στα καμώματά τους. Να τους δίνει αξία σαν απλούς ανθρώπους, αλλά να τους βλέπει σαν ανίκανους όταν γίνουν άρχοντες με την ψήφο του. Να παινεύει  την Λαϊκή Κυριαρχία, αλλά και να καταδέχεται να ζει σαν υποταχτικός.»

Με τις κουβέντες του Γιάννη, φάνηκε ότι μπορεί να ήταν άδικη η κατηγόρια πως ήταν ανάξιοι, οι απλοί άνθρωποι, να πάρουν μια σωστή απόφαση, αλλά και από την άλλη ότι οι ίδιοι έφταιγαν, που ανεχόντουσαν δουλικά αυτήν την μιζέρια σε βάρος τους. 

Μόλις είχε αρχίσει ο Γιάννης να μιλά, ήρθε στην παρέα τους και ο Μιχάλης, που σαν δικηγόρος ήξερε πιο πολλά πράγματα γύρω από την πολιτική. Ξέροντας τις συζητήσεις, που είχαν ανάψει, θέλησε να προχωρήσει την συζήτηση στο τι έπρεπε να γίνει, για να μην υπάρχουν παράπονα, εναντίον των αρχόντων και να έρθει η καλοπέραση, που είχαν και οι άλλοι Λαοί.  Τους είπε, λοιπόν:

«Βγάλτε από το μυαλό σας ότι όσοι ψηφίζονται για άρχοντες, είναι ανάποδα άτομα, που δεν θέλουν και δεν πασχίζουν να μας βοηθήσουν. Το θέλουν, πραγματικά, μα το φορτίο τους πέφτει βαρύ και πρέπει να βάλουμε κι εμείς πλάτη, αν θέλουμε να λυθούν τα προβλήματά μας και όχι μόνο να γκρινιάζουμε.

Αν πραγματικά θέλουμε να πάμε μπροστά, το κουμάντο της Πολιτείας δεν πρέπει να το έχουν, πια, μόνο οι άρχοντες. Πρέπει κι εμείς οι ίδιοι, να έχουμε λόγο στο τι πρέπει να γίνεται στα δύσκολα.. Θα κανονίσουμε τα πράγματα έτσι, ώστε από την μια να μπορούν οι άρχοντες να κάνουν την δουλειά, για την οποία τους ψηφίζουμε, και από την άλλη να μην κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί, αλλά ό,τι θέλουμε εμείς.   

Μην περιμένουμε, όμως, ότι οι άρχοντες, από μόνοι τους θα κανονίσουν να έχουμε λόγο κι εμείς στο κουμάντο της χώρας. Δεν το αντέχουν κάτι τέτοιο. Θέλουν να είμαστε ένα υπάκουο κοπάδι. Το όποιο ανακάτεμά μας στο γκουβέρνο, θα τους κρυώσει την σούπα και το φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν τους αρέσει καθόλου, μα καθόλου η ιδέα, να έχουμε τον τελευταίο λόγο εμείς, για το τι πρέπει να γίνεται, και το να μπορούμε να τους ελέγχουμε.

Όμως, με τέτοιο μόνο τρόπο, πάνε μπροστά οι άλλοι λαοί. Οι άρχοντες λένε τι πρέπει να γίνει, οι γραμματισμένοι, της Πολιτείας, φτιάχνουν προγράμματα και μετά άρχοντες και απλοί άνθρωποι αποφασίζουν μαζί το τι θα γίνει. Κανένας δεν θα κοροϊδεύει τον άλλον, με ψέματα, διότι θα  είναι όλα στο φως.

Η αλήθεια, όσο πικρή και να είναι, πρέπει να λέγεται και ο Λαός πρέπει να την ξέρει, διότι αυτός πληρώνει τα σπασμένα, άμα οι αποφάσεις είναι λαθεμένες.

Λένε, όπως είπε κι’ ο Κωσταντής, ότι δεν είμαστε έτοιμοι για ξεχωρίσουμε το σωστό από το λάθος, μα το ξέρουμε όλοι πως αυτό είναι μια μεγάλη ψευτιά. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι το λένε για να κάνουν μόνοι τους το κουμάντο. Εμείς, οι ίδιοι,  πρέπει να ξελευτερωθούμε από το καπίστρι που μας έχουν βάλλει και να τους πούμε ότι από εδώ και στο εξής είστε αντιπρόσωποί μας, μα θα κάνετε ό,τι σας λέμε εμείς. Κανενός άλλου η διαταγή δεν θα είναι πάνω από την δική μας. Τέρμα το μονοπώλιο του κουμάντου σας, αφού, αντί να πηγαίνετε την Πατρίδα μπροστά, την φέρατε πολύ πίσω.»

Μέσα από όλα αυτά που είπαν ο Κυρ Θάνος, ο Κωσταντής, ο Γιάννης και ο Μιχάλης, μα και από τις κουβέντες που γινόντουσαν, από όλους, αναμεταξύ τους, ήταν φανερό, ότι το να αλλάζουν τα πρόσωπα των αρχόντων δεν έφτανε για να φτιάξουν τα πράγματα. Έπρεπε να πάρουν την απόφαση να πάρουν και οι ίδιοι ευθύνες απάνω τους, αν ήθελαν να δουν άσπρη μέρα. Να μην υπάρχει πια μια Πολιτεία που να τους θεωρεί κατεργάρηδες, ούτε αυτοί να βλέπουν την Πολιτεία σαν εχθρό τους. Να έρθει μια κατάσταση που οι άρχοντες να μην μπορούν να κάνουν μπαγαμποντιές και οι απλοί άνθρωποι να μην τα περιμένουν όλα από τους άρχοντες. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει.» έλεγαν οι πρόγονοί τους και αυτό έπρεπε να κάνουν. Να είναι δικαίωμα μα και υποχρέωση όλων, το να αποφασίζουν όλοι μαζί για το ποιος είναι ο δρόμος που βγάζει στην πρόοδο και στην ευτυχία, αλλά και να προσπαθούν όλοι μαζί να τον ακολουθήσουν.   

Κάπως έτσι, ήταν οι σκέψεις που στριφογύριζαν στο μυαλό όλων τους, όταν ένα ολόγιομο φεγγάρι ξεμύτισε από την κορφή του βουνού, απέναντι στην τζαμαρία, του μαγαζιού,. Μήνυμα ελπίδας, για καλυτέρεψη της ζωής τους ; Μπορεί, μα αυτό θα φανεί, μετά από πολλά άλλα ιστοριάκια.