Μήπως εκλογές το Σεπτέμβριο; Στο μεταξύ, όμως, η Δικαιοσύνη πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες.

Η υπόθεση των αποκαλύψεων του καθηγητή James Galbraith δεν είναι ένα αφήγημα που εξαντλείται μέσα σε μια μέρα. Πολλά απ΄ όσα αποκάλυψε, συνέβησαν. Ή συνομολογήθηκαν και από άλλους. Το κλείσιμο των τραπεζών συνέβη.  Πάνος Καμμένος, λίγες μέρες μετά την υποβολή του «Σχεδίου Χ» (άλλοι το ονομάζουν «plan b», δήλωνε ενώπιον του ίδιου του πρωθυπουργού: «Ο στρατός θα αναλάβει την εσωτερική ασφάλεια και τάξη». Και τέτοια και τόσα άλλα. 

Χθες επανήλθε. Με ένα νέο του άρθρο. Με πολλά νέα στοιχεία. Η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει. Και η κυβέρνηση καταφεύγει στη συνήθη τακτική της. Σπιλώνει ό,τι την ενοχλεί. Και με χυδαίο τρόπο. Ο , κατά τ΄ άλλα συμπαθής, Γιώργος Χουλιαράκης διερωτήθηκε δημόσια, ως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών: «Ποιος είναι ο κ. Galbraith;».

 Tο ρητορικό ερώτημα είναι αλαζονικό. O James Galbraith είναι γνωστός καθηγητής Πανεπιστημίου στις ΗΠΑ. Δεν έχει, βέβαια, το κύρος του μεγάλου οικονομολόγου και πατέρα του, του John Keneth Galbraith, πνευματικού ηγέτη του αμερικανικού προοδευτισμού. Δεν είναι, όμως, επιστημονικός συνεργάτης ή λέκτορας, όπως ο Γιώργος Χουλιαράκης.
Αυτά έχουν οι κακές «παρέες»! Στο μεταξύ, όμως, η Δικαιοσύνη πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες. Δεν επρόκειτο για ένα παιχνίδι γύρω από το νόμισμα. Είχαμε προπαρασκευαστικές πράξεις πραξικοπήματος, σε βάρος των δημοκρατικών θεσμών.
Το πρόβλημα της χώρας παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και από μια άλλη σκοπιά. Η κυβέρνηση κατέθεσε νομοσχέδιο, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, για νέο εκλογικό σύστημα. Στο οποίον ισχυρίζεται ότι έχουμε : «απαξίωση της πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών, ενίσχυση του πολιτικού κυνισμού και των αντικοινωνικών και αντιπολιτικών στάσεων και συμπεριφορών». Σαν να μην είναι εκείνη μέρος του προβλήματος που περιγράφει!
Έχει γραφεί από πολλούς μια πολύ σοβαρή εκτίμηση: Η κυβέρνηση εκτιμά ,ότι στις επόμενες εκλογές (που δε θα αργήσουν!) θα έρθει οπωσδήποτε δεύτερο κόμμα. Και θέλει να μοιράσει εκείνη την τράπουλα, μαζεύοντας κοντά της όλα τα μικρά κόμματα.
Στην αρχή νομίσαμε, ότι και αυτό το νομοσχέδιο συνιστά έναν επικοινωνιακό ελιγμό της κυβέρνησης.
Τολμώ μια σκέψη. Μήπως τελικά σχεδιάζει εκλογές το Σεπτέμβριο; Με το σκεπτικό ότι δε θέλει να αναλάβει την ευθύνη θεσμοθέτησης στο εσωτερικό ενός «εργασιακού Μεσαίωνα» που τον έχει ήδη συμφωνήσει με τους δανειστές;