Ας ξαναμιλήσουμε για τη Μεταπολίτευση

Θέλω να σας μιλήσω για τη Μεταπολίτευση. Σ΄ αυτούς που την έχουν βιώσει, κάτι έχω να πω και κάτι να θυμίσω. Σ΄ αυτούς, που δεν την γνώρισαν, και σ΄ αυτούς έχω πολλά να πω. Ίσως πιο πολλά. Χθες το βράδυ βρέθηκα προσκαλεσμένος στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για να τιμηθεί η πρώτη ημέρα εγκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974. Είδα πολλούς φίλους από τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας. Πολλοί, με τα χρόνια, ήταν σχεδόν αγνώριστοι. Χρειάστηκε να σφίξουμε τα χέρια, να ψελλίσουμε μια- δύο λέξεις και μετά … πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. 
Ας την οριοθετήσουμε. Από τη μέρα που κατέρρευσε η στρατιωτική δικτατορία, από τις αιματοβαμμένες συνέπειες του πραξικοπήματος της Κύπρου έως το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.
Μετά το 2004 ήρθαν οι ¨επίγονοι¨ και η κρίση. Δεν ανήκουν στη γενιά του Πολυτεχνείου ή της Νομικής, δεν ανήκουν στο Ρήγα Φεραίο και στην ΑΝΤΙ- ΕΦΕΕ. Δεν φυλακίστηκαν, δεν εξορίστηκαν, δε βασανίστηκαν. 
Από την αρχή θέλω να ξεκαθαρίσω το τοπίο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σαν εκείνο της μεγάλης μεταπολιτευτικής περιόδου. Όλες οι ελευθερίες. Όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου. Ακόμα και με υπερβολή. Τα απολαύσαμε όλα. Αυτοί, που αρνήθηκαν αυτό το καθεστώς ελευθερίας και την ύπαρξή του, ήταν λίγοι.
Είχαμε δημοκρατικούς θεσμούς σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Δεν είχαμε αποκλεισμούς. Δεν είχαμε ούτε μία εκλογή βίας και νοθείας. Όπως εκείνη του 1961.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης υπήρξε ρωμαλέο κοινωνικό κράτος. Προσιτό σε όλους. Ένα τεράστιο δίκτυο εκπαιδευτικών υπηρεσιών και υπηρεσιών υγείας κάλυψε την ελληνική κοινωνία. Σε επίπεδα ευρωπαϊκά.
Και η Ελλάδα ήταν σεβαστή. Σε φίλους, συμμάχους και εταίρους. Και υπολογίσιμη δύναμη από την ένταξή της στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωζώνη. Η Ελλάδα συμπρωταγωνίστησε. Έπαυσε να είναι ο παρίας της διεθνούς κοινότητας.
Και κάτι τελευταίο. Η κοινωνία ήταν ανοιχτή. Βασικό χαρακτηριστικό μιας σύγχρονης Δημοκρατίας. Ο καθένας έπαιρνε ό,τι του επέτρεπαν τα ταλέντα του, ο κόπος του, οι φιλοδοξίες και η μεθοδικότητά του. Στην Ελλάδα καταργήθηκαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Και όταν χτυπούσε το πρωί κάποιος την πόρτα του σπιτιού μας, δεν ήταν ο συνοφρυωμένος αστυνομικός, αλλά ο γαλατάς.