Το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο! Ποιος, όμως, τους ακούει;

Μου είχε κάνει ξεχωριστή εντύπωση. Ο τελευταίος νόμος του Οκτωβρίου – Νοεμβρίου 2015 για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Σε δύο, μάλιστα, δόσεις. Είχα κατανοήσει τα κενά και τις αντιφάσεις του. Κυρίως, όμως, με ενοχλούσε ο σχεδιασμός της δεύτερης μετά το 2010 ανακεφαλαιοποίησης. Ήταν επικίνδυνη. Θα οδηγούσε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σε ξένα χέρια. 
Όχι! Προσωπικά δεν ένιωθα καμιά ξενοφοβία για την παρουσία ξένων τεχνικών για τις τράπεζες κλιμακίων στη χώρα μας.
Το τραπεζικό χρήμα είναι άοσμο, άχρωμο και δεν έχει εθνική ταυτότητα και συνείδηση. Αρκεί, βέβαια, αυτά τα τεχνικά κλιμάκια να υπόκεινται στην πολιτική εποπτεία της κάθε νόμιμης κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτό το τελευταίο έχει μία μεγάλη πρακτική σημασία: 

Πρώτον: Ένα ελληνικό τραπεζικό σύστημα γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Και μπορεί να τα αντιμετωπίσει με δραστική αποτελεσματικότητα. Οι ξένοι τραπεζίτες δεν ξεχνούν τη τους ή τα όργανα ή το φορέα που τους διόρισε. Και πιο συχνά αυτήν και αυτά θα τα υπηρετήσουν.
Δεύτερον: Σίγουρα ο αφελληνισμός του ελληνικού συστήματος συνιστά εκχώρηση μεγάλου μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Ας μη σπεύσουν να ισχυριστούν ότι και η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά εκχώρηση μείζονος κεφαλαίου της εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικά όργανα. Σε αυτούς τους ιδεολογικά πάροικους των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ. οφείλουμε μια σκληρή ανταπάντηση. Η ένταξή μας στην Ε. Ε. συνεπάγεται και την ισότιμη συμμετοχή μας σε μία μεγάλη σειρά αποφασιστικών οργάνων..
Δυστυχώς, κατά τη συζήτηση του τελευταίου νόμου για την ανακεφαλαιοποίηση δε δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σχεδόν από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και ο Τύπος εσιώπησε.
Όταν τελικά ολοκληρώθηκε η ανακεφαλαιοποίηση, διαπίστωσα ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα αγοράστηκε από τους πιο αδίστακτους ξένους κερδοσκόπους για 5,5 περίπου, δις ευρώ! Το επεσήμαινα από αυτές τις σελίδες. Και μετέφερα την αγωνία μου, όπου μπορούσα. Ισχυρίστηκα, μάλιστα, ανοικτά ότι αυτό συνιστά το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο. Και πάλι ο Τύπος δε «σήκωσε» το θέμα. Μάλλον σιώπησε. Ποιο ήταν το δόλωμα; Η διαφημιστική δαπάνη των τραπεζών. Σήμερα ξεκίνησαν να φωνασκούν. Οι δανειστές επέβαλλαν τις θέσεις τους. Ακόμα και για τα πρόσωπα. Τώρα πια ποιος τους ακούει; Είτε την κυβέρνηση, είτε τους τραπεζίτες.