Το «αγροτικό» είναι μεγάλο ζήτημα. Και καυτό. Τα μέτρα, που έχουν ανακοινωθεί, πλήττουν βαθιά το σημερινό αγρότη. Και αυτό είναι πολύ οδυνηρό. Και για την εθνική οικονομία. Εκτός αν κάποιοι νοσταλγούν την ιστορική επιστροφή στα γιγαντιαία κτήματα με τους λίγους τσιφλικάδες και τους πολλούς κολλήγους.
Το «ασφαλιστικό» είναι και αυτό μεγάλο πρόβλημα. Τα μέτρα, που έχει αναγγείλει η κυβέρνηση, θίγουν σχεδόν όλους τους ανεξάρτητους επαγγελματίες. Η κυβέρνηση επικαλείται πότε τους «μεγαλοδικηγόρους», πότε τους «μεγαλογιατρούς», πότε τους «μεγαλομηχανικούς» για να προσδιορίσει τον στόχο και τη νομιμοποίηση του δικού της πολέμου κατά της φοροδιαφυγής και
εισφοροδιαφυγής. Στην πραγματικότητα, όμως, με τα μέτρα, που τόσο πομπωδώς έχει καταγράψει στα νομοθετικά της σκαριφήματα, χτυπάει αλύπητα τον φορολογικά έντιμο ανεξάρτητο επαγγελματία.
Το «δημοσιονομικό» είναι πρόβλημα μεγάλων διαστάσεων. Από αυτό άλλωστε ξεκίνησε η πολυπαραγοντική κρίση, που μαστίζει τη χώρα. Είναι, όμως, ζήτημα που αντιμετωπίζεται. Και με βραχυπρόσθεσμα ακόμη μέσα. Η αυτοσυγκράτηση, βέβαια, των δαπανών έχει πολιτικό κόστος. Από την άλλη η επιθυμητή αύξηση των εσόδων έχει κάποια όρια. Τη συνολική πορεία της οικονομίας.
Το «προσφυγικό» αποτελεί ιστορικό πρόβλημα. Με πυρηνικές διαστάσεις. Δεν μοιάζει με τα μεταναστευτικά ρεύματα από την Ευρώπη προς την Αμερική.. Έχει περισσότερα στοιχεία και ανάλογο περιβάλλον με τις μετακινήσεις των λαών από την Ανατολή στην Ευρώπη, χίλια χρόνια πριν. Με τις ίδιες κατακλυσμιαίες επιπτώσεις. Δυστυχώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει αυτή τη συντριπτική πρόκληση μόνη της. Γιατί, περίπου, αυτό επέλεξε.
Υπάρχουν, όμως, και γεγονότα που στα μάτια της μεγάλης Ιστορίας έχουν πολύ μικρές διαστάσεις. Στο βάθος τους αποκαλύπτουν ιδεολογίες και ιδεοληψίες που τραυματίζουν την ψυχή ενός λαού. Αυτή είναι η περίπτωση της παράστασης της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου με τον τίτλο «Ισορροπία του Nash». Βασισμένο και σε κείμενο του Σάββα Ξηρού.
Από την αρχή οφείλω να καταθέσω τις εξής θέσεις μου:
Πρώτον. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί η δραματοποίηση των κειμένων οποιουδήποτε κρατούμενου. Ακόμα και εκείνου που υπερασπίζεται το έγκλημά του. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί ότι είναι τέχνη. Μπορεί και όχι. Το τελευταίο είναι και το πιο σύνηθες.
Δεύτερον. Δεν πρέπει να έχουμε ισχυρές αντιρρήσεις στο να προωθεί τέτοιες απόπειρες τέχνης το Κρατικό Θέατρο. Όλοι οι φορολογούμενοι χρηματοδοτούμε τη δράση του. Αυτό, όμως, δεν μας επιτρέπει να επιβάλουμε στη δραματουργία του τις δικές μας θέσεις και αξίες.
Τρίτον. Η απόφαση της διοίκησης του Εθνικού Θεάτρου να ανεβάσει αυτό το θεατρικό «μόρφωμα» είναι πέρα για πέρα ατυχής. Όμως, πέρα και πάνω από ατυχής είναι εγκληματική η απόφασή της να κατεβάσει το έργο με ένα άθλιο σκεπτικό. Αυτό συνιστά λογοκρισία. Λογοκρισία δεν είναι μόνον η απαγόρευση αυτού που δεν αρέσει στην εκάστοτε εξουσία. Λογοκρισία είναι και η απαγόρευση αυτού που δεν μας αρέσει ή θίγει την αισθητική μας. Προφανώς, η διοίκηση του Εθνικού κατάπιε μια προηγούμενη αστόχαστη απόφασή της με εντολή της κυβέρνησης. Προφανώς, η κυβέρνηση ενέδωσε με ιδιαίτερη ταχύτητα στα «ευγενικά» κελεύσματα της αμερικάνικης πρεσβείας. Σαν να είμαστε ιδιαίτερα ευλύγιστοι και οσφυοκάμπτες σε θέματα θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης;
Εκείνο που είναι παράλογο, ανέντιμο και βαθύτατα προσβλητικό είναι οι δικαιολογίες και τα φληναφήματα διαφόρων συντελεστών του έργου και παραγόντων και παραγοντίσκων του Εθνικού Θεάτρου.
Από τις συνεντεύξεις τους και το πρόγραμμα της παράστασης προκύπτει ότι στόχος δεν ήταν μια υποτιθέμενη δραματουργία. Έστω και αν αυτή είναι ανατρεπτική. Ήθελαν να δώσουν βήμα σε έναν βασικό ισχυρισμό ενός ανθρώπου που έχει καταδικαστεί για πέντε δολοφονίες. Ισχυρίστηκε στη δίκη ότι ομολόγησε τα εγκλήματά του κάτω από την επήρεια των αναισθητικών φαρμάκων για τις χειρουργικές επεμβάσεις για τη διάσωση της ζωής του. Αυτός ο ισυρισμός επαναλαμβάνεται και στην υποτιθέμενη θεατρική παράσταση. Είναι βέβαιον ότι είναι επιστημονικά αβάσιμος. Αλλά έχουν και έναν παραπέρα στόχο. Να μετατρέψουν τον θύτη σε θύμα. Ούτε καν να τον εξομοιώσουν.
Το πρώτο νομοθέτημα της κυβέρνησης ήταν η απόπειρα απελευθέρωσης του Σάββα Ξηρού. Απευθείας από τον νόμο. Το ερώτημα είναι αμείλικτο. Γιατί βασικοί παίχτες αυτής της κυβέρνησης θέλουν να δείχνουν ότι απολογούνται διαρκώς στο φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.