Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Η εξουσία της εθελοντικής μετριότητας που συνδυάζεται με την κουλτούρα πολιτικής έντασης.

Στα σοβαρά τώρα: μήπως μας ψεκάζουν στ’ αλήθεια; Μήπως μας έχουν ποτίσει με κάτι που αποχαυνώνει; Μήπως υπήρχε στο συλλογικό DNA μας κάτι που απελευθερώθηκε τώρα και προκαλεί ομαδική τύφλωση και αφασία; Γιατί κανείς δεν θέλει να καταλάβει που ακριβώς βρισκόμαστε, που πάμε και τι μας περιμένει; Γιατί κανείς δεν βλέπει ότι η χώρα μοιάζει με την Πομπηία λίγο πριν εκραγεί ο Βεζούβιος;

Ας αρχίσουμε από την κυβερνητική παράταξη. Τι είδους αριστερά είναι αυτή που αντί να ανοίξει τα παράθυρα να μπει παντού φώς, επιδίδεται σε καθεστωτικές διαδικασίες για την επικράτησή της; Προσπαθεί να πάρει τη θέση των προηγούμενων στο σύστημα, να οδηγήσει την κρίση σε αναπαραγωγή υπέρ της. Να βρει απλώς δικούς της μιντιάρχες, δικούς της νταβατζήδες, δικούς της μανδαρίνους.

Τι κυβέρνηση είναι αυτή που κέρδισε δύο φορές εκλογές μέσα σε εννέα μήνες- τη μία για να εφαρμόσει μια πολιτική και την άλλη για να εφαρμόσει την αντίθετη- και διαρκώς πελαγοδρομεί στα σύνδρομα της, αερολογεί και ψεύδεται, ενώ άρχισε πάλι να ετοιμάζει νέο καταστροφικό κύκλο αντιπαράθεσης με τους εταίρους για να δικαιολογήσει τις αποτυχίες της; Πως είναι δυνατόν να μην διδάχθηκε τίποτα ο Αλέξης Τσίπρας απ’ όσα υπέστη και ο ίδιος και η χώρα από την πολιτική του; Πώς να κατανοήσει κάποιος μια Αριστερά που έχει εθιστεί άλλα να λέει και άλλα να κάνει κρύβοντας συστηματικά την πολιτική της;

Την έκρυβε ως αντιπολίτευση, όταν επιχειρούσε να πάρει την εξουσία. Την έκρυβε στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης για να διαμορφώσει όρους εξόδου από τη Ευρωζώνη. Την έκρυβε και όταν αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να υπογράψει αυτά που διαβεβαίωνε ότι θα καταργήσει, για να ξεγελάσει το κοινό της. Την έκρυβε όταν δημιουργούσε κρίση με την Ευρώπη, για να εκδηλώσει το θαυμασμό της για τους Αμερικάνους. Την έκρυβε όταν επικαλούνταν τις αξίες του προοδευτικού κινήματος για να καταλήξει στις αγκαλιές με τον Καμένο. Την κρύβει και τώρα που προσπαθεί να επιτεθεί σε όσους έχουν εισόδημα πάνω από 30.000 ευρώ και στην μεσαία ακίνητη περιουσία γιατί οι ινστρούχτορές της νομίζουν πως έτσι θα προσθέσουν στο άρμα τους νέα πελατεία.

Πάνω από όλα προσπαθεί να κρύψει το έλλειμμα διακυβέρνησης και την πλήρη έλλειψη ανθρώπων με γνώση και ικανότητες που θα μπορούσαν να γυρίσουν τον τροχό, αλλά ο Πρωθυπουργός αρνείται να τους χρησιμοποιήσει. Αρκείται σε μετριότητες – ή σε σαλεμένους, για να θυμηθούμε την πρώτη κυβέρνησή του. Να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις;

Η χώρα έχει τον Ηλία Μόσιαλο που διαπρέπει διεθνώς στα οικονομικά της Υγείας αλλά η κυβέρνηση έχει έναν βουλευτή περιφέρειας ως υπουργό Υγείας. Έχει τον Αλέκο Παπαδόπουλο με πείρα στη συλλογή εσόδων, αλλά ανέθεσε σε έναν συνδικαλιστή τη φορολογική πολιτική. Έχει τον Γιώργο Προβόπουλο με διεθνές εκτόπισμα αλλά τοποθέτησε κάποιον σαν τον Βαρουφάκη -μετά -τον -Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών. Έχει τον καθηγητή Γιάννη Πανούση που ξέρει όσο λίγοι την εκπαίδευση, αλλά έβαλε τον Φίλη υπουργό Παιδείας. Έχει σπουδαίους οικονομολόγους, αλλά ως διάδοχο του Λαφαζάνη διάλεξε τον Σκουρλέτη στην ανάπτυξη. Έχει τη Γιάννα Αγγελοπούλου, αλλά κανείς δεν της ζήτησε να συνεισφέρει με την κεκτημένη εμπειρία της από την Ολυμπιάδα.

Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την – ενδεικτική ονοματολογία. Υπάρχουν εκατοντάδες πρόσωπα που θα μπορούσαν να διαχειριστούν την πολιτική που έτσι κι αλλιώς αναγνώρισε ως μίνη ικανή να σώσει τη χώρα η κυβέρνηση. Αλλά ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να αναθέτει την μοίρα της σε αποτυχημένους και σε αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν. Υπάρχει σήμερα εξωτερική πολιτική; Υπάρχει πολιτική στην παιδεία, την διοίκηση, στην πρόνοια; Υπάρχει αναπτυξιακή πολιτική; Πώς να υπάρξουν όλες αυτές οι πολιτικές χωρίς τους κατάλληλους χειριστές; Πώς να υλοποιηθεί το Μνημόνιο χωρίς ανθρώπους με βούληση και γνώση;

Η εξουσία της εθελοντικής μετριότητας που συνδυάζεται με την κουλτούρα πολιτικής έντασης. Δύο υπουργοί δεν δίστασαν μέσα στη Βουλή, μπροστά σε έναν αιμόφυρτο βουλευτή της αντιπολίτευσης από ξυλοδαρμό που υπέστη από τους ακροδεξιούς τραμπούκους να ρίξουν την ευθύνη στο… κόμμα του. Ή να μιλούν περί «εθνικιστικής ρητορικής» αυτοί που κάθονται στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο με τον Καμμένο. Που ακριβώς νομίζει ο Αλέξης Τσίπρας ότι θα φτάσει με αυτές τις πρακτικές;

Να πάμε στην αντιπολίτευση; Εκεί είναι ακόμη χειροτέρα- τουλάχιστον οι κυβερνητικοί έχουν τους στόχους τους. Η ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση αυτοδιαλύεται και δεν υπάρχει ένας άνθρωπος από τις γραμμές της να βάλει τέλος στον κατήφορο που την οδήγησε να διεκδικεί την αρχηγία της ακόμη και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Αλήθεια φαντάζεται ας πούμε ο Κώστας Καραμανλής –μόνη απαντοχή της συντηρητικής παράταξης– πώς θα είναι το κόμμα που διοίκησε για δώδεκα χρόνια αν πέσει στα χέρια του ανθρώπου που περισυνέλεξε ο Σαμαράς από τον ΛΑΟΣ μόλις πριν τρία χρόνια; Τι ακριβώς συζητούν οι «κεντροδεξιοί», οι «ριζοσπάστες φιλελεύθεροι», οι «καραμανλικοί», οι «μητσοτακικοί» της ΝΔ με κάποιον που λέει –με το ύφος της δημόσιας παρουσίας του– ότι το κόμμα τους είναι απλώς η Δεξιά και θέλει να το αναλάβει για να «τιμωρήσει» τον Τσίπρα; Καταλαβαίνουν που οδηγούνται;

Αντί να επιδιώξουν από τον Ιανουάριο να προκύψει νέα ηγεσία χωρίς βάρη, αφού η προηγούμενη απέτυχε, σύρθηκαν πίσω από τυχοδιωκτισμούς του πρώην αρχηγού τους – και αυτογελοιοποιούνται καθημερινά, ανίκανοι να κάνουν αντιπολίτευση ενώ κινδυνεύουν και να διασπαστούν. Οι βαρόνοι της παράταξης αντί να εξασφαλίσουν όρους καθαρής διαδοχής, ανάμεσα στους πιο άξιους του χώρου τους, περιμένουν να επικρατήσει αυτός που έχασε τις τελευταίες εκλογές, κάνοντας έτσι ένα ακόμη δώρο στην κυβέρνηση.

Να πάμε στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι; Με τον τρόπο που πολιτεύονται η Φώφη και ο Σταύρος θα κάνουν αντιπολίτευση στον χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα και τους ασύδοτους υπουργούς του στη Βουλή- ενώ έχουν τον Βαγγέλη Βενιζέλο που μπορεί να τους αντιμετωπίσει σε υποαπασχόληση; Κρατώντας ο καθένας το μαγαζάκι του θα γίνει η νέα Κεντροαριστερά; Ή μήπως περιμένουν να επιστρέψουν όσοι λεηλάτησαν την εξουσία στο παρελθόν για να πάρει επάνω του ο χώρος; Πού είναι τα ανοίγματα, τα νέα πρόσωπα, ο πολιτικός λόγος;

Να μιλήσουμε μήπως για την κοινωνία, που συνεχίζει το Χορό του Ζαλόγγου; Όσοι έπεσαν στο γκρεμό έπεσαν, οι υπόλοιποι συνεχίζουν ανέμελα τον καταναλωτισμό τους, ξοδεύοντας το μαύρο χρήμα του παρελθόντος και τις αποσυρθείσες καταθέσεις τους. Πού είναι η ΓΣΕΕ που έχει ανώνυμο πρόεδρο από το 2009 και τα συνδικάτα; Πού είναι τα κινήματα των πολιτών; Πού οι συνεταιριστές, το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα; Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι ταγοί; Πού είναι τα μέσα ενημέρωσης; Πού είναι η νέα γενιά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της; Πού είναι οι άνθρωποι που θα πουν την αλήθεια: Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας και τώρα μόνο με προσπάθεια και με την εφαρμογή όσων συμφωνήσαμε με τους εταίρους μπορούμε να έχουμε, μεσοπρόθεσμα, σωτηρία. Αλλιώς, θα ξαναγίνουμε μια ανατολίτικη περιφέρεια.

Ποιος θα αντιδράσει – όχι ως αντιπολίτευση- απέναντι σε μια κυβέρνηση που κοροϊδεύει εαυτούς και αλλήλους; Aυτό είναι δουλειά του εκλογικού σώματος όταν αναστηθούν οι κάλπες. Απέναντι στον εαυτό μας. Στην αποτελμάτωση και την σήψη. Στην κρίση αξίων και ιδεών. Στην απουσία κανόνων εκπροσώπησης. Στην αποπολιτικοποίηση και την αδράνεια. Στην κατάσταση «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδωμεν», που εδραιώνεται.

Ποιος θα μιλήσει καθαρά και δυνατά, για να σκεπάσει τη φωνή των ακραίων και των σούργελων που αλωνίζουν στο δημόσιο βίο, προτού οι στάχτες από τον Βεζούβιο των αμαρτιών του παρελθόντος μας καταπλακώσουν τα πάντα;

Του Γ. Λακόπουλου