ΝΑΙ, η Ελλάδα της Ευρώπης, της δημοκρατίας και της προόδου μπορεί να κερδίσει το δημοψήφισμα.

Κερδίζεται!

 Αρκεί να ξεπεράσει αμέσως το μούδιασμα. Αρκεί να προτάξει τη σωτηρία της πατρίδας από τους κομματικούς και προσωπικούς υπολογισμούς (άλλωστε στο χάος που βαδίζουμε, τι υπολογισμούς μπορείς να κάνεις;). Αρκεί να κινητοποιηθεί εδώ και τώρα. Αποφασιστικά, με τη συνείδηση ότι αύριο θα είναι αργά.

Κατανοητό εν μέρει το αρχικό μούδιασμα της φιλευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ηταν τόσο προκλητική, κυνική και αδίστακτη η πολιτική απάτη του δημοψηφίσματος, τόσο προφανής η απόπειρα υφαρπαγής της βούλησης του ελληνικού λαού, που ακινητοποίησε τα ανακλαστικά της πλειοψηφίας που θέλει την Ευρώπη και το ευρώ. Εθεσε ψεύτικο δίλημμα: ψηφίζεις να 'σαι πλούσιος και ευτυχής ή φτωχός και δυστυχής; Η πρόθεση ήταν βέβαια να κρύψει το πραγματικό: ευρώ ή δραχμή; Ελλάδα στην Ευρώπη ή στο άγνωστο; Οικονομία που εξακολουθεί να λειτουργεί σαν όλες τις προηγμένες οικονομίες ή κοινωνία που από την επόμενη Δευτέρα θα συνηθίσει στις κλειστές τράπεζες, στην αγωνία για τα φάρμακα και δεν θα ξέρει ποιο νόμισμα έχει, πόσο αξίζουν ο μισθός, η σύνταξη και η κατάθεση του απλού πολίτη;
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να υποκρίνονται ότι το δημοψήφισμα δεν σημαίνει έξοδο από το ευρώ.

Εξακολουθούν την παρελκυστική τακτική «διαπραγματευόμαστε για να μείνουμε στο ευρώ». Αφήνουν να διαρρέει σκόπιμα ότι το δημοψήφισμα είναι «κόλπο» για να πετύχουμε περισσότερα (το περισσότερο, στην καλύτερη περίπτωση, είναι το πακέτο Τσίπρα των 8 δισ.). Οι προθέσεις όμως είναι πλέον προφανείς και στηρίζονται στο μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Εξοδος από το ευρώ και ό,τι προκύψει. Το δημοψήφισμα έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να ρίξει την ευθύνη στον ίδιο τον λαό για το χάος που θα ακολουθήσει τους προσεχείς μήνες.

Η προπαγάνδα με την οποία προωθούν τον στόχο είναι η γνωστή από παλιά. Σε όλες τις ιστορικές στιγμές της «εθνικής μας τύφλωσης», δηλαδή σε όλες τις εθνικές καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα στη νεότερη Ιστορία της, οι καταστροφείς είχαν την ίδια τακτική. Εθνικιστική δημαγωγία, πολιτική πόλωση, παρασιώπηση των συνεπειών, ασύστολα ψεύδη και συνωμοσιολογίες. Ετσι κι αλλιώς ο λαός πλήρωνε τον λογαριασμό της «εθνικής τύφλωσης». Μόνη παρηγοριά, ότι μερικές φορές πλήρωσαν και οι υπαίτιοι. Μετά όμως την καταστροφή.

Αλήθεια, οι προοδευτικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισαν γιατί είχαν κουραστεί από την κρίση, γιατί ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, γιατί ήλπιζαν σε μια αναστροφή της ύφεσης, αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η τύχη αυτής της χώρας είναι συνυφασμένη με την Ευρώπη και το ευρώ, τι θα πράξουν; Το πρόβλημα τώρα δεν είναι ποια κυβέρνηση, αλλά ποια Ελλάδα.

Γιατί είναι πλέον προφανές. Την Κυριακή συγκρούονται δύο διαφορετικές προοπτικές της χώρας. Το ΟΧΙ είναι η ψωροκώσταινα που ναυαγεί και πάλι σαν καρυδότσουφλο στη γεωπολιτική τρικυμία της Ανατολικής Μεσογείου. Η απάντηση είναι ΝΑΙ στην ΕΥΡΩΠΗ, ΝΑΙ στην ΕΛΛΑΔΑ της δημοκρατίας και της προόδου.

Ο Γιάννης Βούλγαρης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου