Η Άννα Διαμαντοπούλου ζήτησε πρόσφατα να δημιουργηθεί νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς, προθυμοποιούμενη να μετάσχει. Ωραία ιδέα. Αλλά κάποιος – παλιά καραβάνα στην πολιτική - σχολίασε: «Γιατί δεν το δημιουργεί η ίδια;».
Πράγματι, γιατί η πρώην επίτροπος δεν παίρνει την πρωτοβουλία να καταθέσει ένα καταστατικό στον Άρειο Πάγο και ένα πολιτικό πρόγραμμα στην κοινωνία, να συγκεντρώσει όσους την ακολουθούν και να πάει στις επόμενες εκλογές για να κριθεί από τους αρμοδίους;Ποιους ακριβώς περιμένει να συμπράξουν για να ιδρυθεί αυτό το κόμμα; Και πως γίνεται πρώτα να ιδρυθεί και μετά να αναζητήσει τους λόγους της ίδρυσης του; Αν υπήρχαν αυτοί οι λόγοι δεν θα είχε ιδρυθεί ήδη - όπως συνέβη το 1974 με το ΠΑΣΟΚ;
Αυτή η συζήτηση για το νέο κεντροαριστερό κόμμα, μάλλον είναι πολύ κακό για το τίποτε. Για ποια Κεντροαριστερά μιλάμε; Του Βενιζέλου; Του Παπανδρέου; Του Κουβέλη; Του Λυκούδη; Των περιφερόμενων χαρταετών; Μήπως για ένα κόμμα που θα δημιουργούν όλοι μαζί - όπως τους ζητάει ο ανιδιοτελής Ηλίας Μόσιαλος - όταν ο ένας δεν μπορεί να μυρίσει τον άλλο; Για κάτι που θα προκύψει από κάποιους τρίτους; Πες το γι έγινε. Σε ποιους θα απευθυνθεί; Στο λιγότερο από το 10% που καταγράφει πλέον αυτός ο χώρος;
Από τα παιδιά που πολιτικοποιούνται σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, με αγώνες και αμφισβήτηση – ακόμη και με καταλήψεις. Από τους νέους που ψάχνουν για δουλειά και από όσους πασχίζουν να στεριώσουν κάπου. Από αυτούς δεν δημιουργήθηκε και η παλιά Κεντροαριστερά;Προφανώς η Διαμαντοπούλου πιστεύει στην ιδέα της, αφού, όπως λέει, εργάζεται για να συμμετάσχει. Αλλά μάλλον θα την ξεπεράσουν τα πράγματα: αυτό το κόμμα για να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί πρέπει να προέλθει από το μέλλον της Κεντροαριστεράς, όχι από το παρελθόν της.
Άλλωστε σε αυτή τη συζήτηση παραλείπεται συνήθως το οφθαλμοφανές.Η κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς βρίσκεται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο εν δυνάμει ηγέτης της Κεντροαριστεράς είναι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας. Ακριβώς γιατί υπάρχουν λόγοι να συμβαίνει αυτό...Το νέο θα προέλθει από όσους δεν έχουν επηρεαστεί από τις νοσηρές κομματικές καταστάσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και πάντως όχι από πρώην υπουργούς και παλιούς κομματικούς μανδαρίνους.
Παρ' όλα αυτά ας πούμε ότι αυτό για το οποίο μιλάει η Διαμαντοπούλου δημιουργείται και θα είναι νέο. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι και καινούργιο; Καινούργιο με τους παλιούς γίνεται; Ειδικά αν συγκροτηθεί κυρίως από πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ τους όποιους το εκλογικό σώμα έστειλε στα αποδυτήρια και δεν λένε να το πάρουν απόφαση ότι ο κύκλος τους έκλεισε.
Στις μέρες μας η πολιτική δεν είναι υπόθεση των άεργων του κομματικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Αυτοί δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά μέρος το προβλήματος. Δεν υπάρχουν στην κοινωνία, αλλά στο μιντιακό σύστημα, που εξακολουθεί να τους προβάλει, λόγω των παλαιών αμοιβαίων διευκολύνσεων. Και στις κούφιες υποσχέσεις που δίνουν ότι μπορούν να το προστατευόσουν αυτό το σύστημα από όποιον απειλεί να καταργήσει την ασυδοσία και τους δεσμούς του με τα κρατικά ταμεία.Κάποιοι προβάλουν ότι το 2012 δεν αποδοκιμάσθηκαν αυτοί στην κάλπη, αλλά το… κόμμα τους. Μα αυτοί δεν ήταν το κόμμα τους; Μπορεί να αποδοκιμάζεται ένα κόμμα, αλλά όχι και τα στελέχη του; Μπορεί να σταθεί η θεωρία ότι αποδοκιμάσθηκε η πολιτική των «δύσκολων αποφάσεων» για να σωθεί η χώρα, αλλά όχι οι ίδιοι; Ποιος έφερε τη χώρα στο σημείο να χρειάζεται δύσκολες αποφάσεις;Και να σωθεί από τι; Από εκεί που την οδήγησε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο οι ίδιοι είχαν κορυφαίους ρόλους; Η μήπως η πολιτική και οικονομική ζωή στη χώρα άρχισαν από το 2004 που ανέλαβε η ΝΔ; Πόσοι τελικά θα κρυφτούν πίσω από την δημοσιονομική αποτυχία των κυβερνήσεων Καραμανλή και για πόσο;
Με ποιους ακριβώς λοιπόν να γίνει το νέο κόμμα που ζητάει η κυρία; Με τους «κυβερνανθρώπους» - δηλαδή εκείνους που από τα 25 χρόνια τους κυβερνούσαν άλλους ανθρώπους; Με όσους έκαναν δυο χρόνια υπουργοί, ή έξι μήνες υφυπουργοί και νομίζουν ότι έγιναν μεγάλοι πολιτικοί, επειδή έγιναν αρεστοί στους μιντιάρχες και την οικονομική ολιγαρχία; Με όσους έκαναν στο δημόσιο χώρο καριέρα για τον εαυτό τους και όχι πολιτική για την κοινωνία;Η χρεωκοπία της χώρας προέκυψε μέσα από τις εναλλαγές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τούμπαλιν - μέχρι να καταλήξουν ένα κόμμα με δυο κεφάλια. Η δικαιολογία «όχι εγώ κύριε ο διπλανός μου», είναι αστεία και προκλητική. Αυτοί δεν άσκησαν εξουσία, δεν έκαναν επιλογές, δεν έβαζαν υπογραφές για τρείς δεκαετίες και οδήγησαν στη χώρα στη σημερινή κατάσταση; Αυτοί δεν την άφησαν χωρίς θεσμούς, εκτεταμένη στην Ευρώπη, ερημοποιημενη και χωρίς παραγωγική υποδομή;
Οι πραγματικοί πολιτικοί αυτού του χώρου, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, σήμερα σιωπούν. Ο Λαλιώτης, η Βάσω, ο Παπαϊωάννου και άλλα παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, έχουν συνείδηση ότι πέρασε ο καιρός τους και σιωπούν. Οι διάττοντες αστέρες και οι μωροφιλόδοξοι ορισμένων περιόδων όμως δεν έχουν επίγνωση της ευθύνης τους και σουλατσάρουν ως μέλλον, ενώ είναι παρελθόν - έχουν κολλήσει εκεί..
Η Άννα μπορεί να διαφέρει από πολλούς από αυτούς, με την έννοια ότι η ίδια εξελίχθηκε, κινήθηκε στην Ευρώπη, άνοιξε η πολιτική σκέψη της, ίδρυσε και χρηματοδοτεί το «Δίκτυο» με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, κυκλοφορεί εκτός των συνόρων με άνεση. Αλλά δεν παύει να ανήκει τους προηγούμενους. Τους οποίους κανείς δεν πιστεύει πλέον, ότι και αν λένε. Κανείς δεν τους ακούει καν.
Οι πολιτικοί βγαίνουν από λαϊκούς αγώνες, από ζύμωση στην κοινωνία, από όσμωση με τις αξίες των απλών ανθρώπων. Δεν βγαίνουν από το πολιτικό μάρκετινγκ και τα ΜΜΕ, ούτε στα ακριβά εστιατόρια του κέντρου, ή το νταλαβέρι με την κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ της χώρας… Δίνουν δεν παίρνουν.Έτσι θα δημιουργηθεί η νέα Κεντροαριστερά; Με τους 60ρηδες που βολεύτηκαν και αμπελοφιλοσοφούν εκ του ασφαλούς; Από μια γενιά ανθρώπων από την οποία δεν βρίσκεται ένας πει «κάναμε λάθη, φταίμε και αποχωρούμε», αλλά περιμένουν να ξανατρυπώσουν στα πράγματα; Κομίζοντας τι; Τις παλιές αμαρτίες τους, ντυμένες με τις νέες φιλοδοξίες τους; Πιστεύουν ότι περιμένει κανείς την επιστροφή τους; Ότι τους νοστάλγησαν οι πολίτες;
Με ποιον οπλισμό θα ξαναμπούν στο δημόσιο χώρο όσοι μετείχαν στην πολιτική ζωή με ρόλους πριν την κρίση; Μπορούν να ξανακυβερνήσουν όσοι προέρχονται από τις περιόδους της αφασίας και της μηδενικής ευθύνης για το μέλλον; Η απάντηση περνάει καθημερινά μπροστά τους τα τελευταία χρόνια στα πρόσωπα του Γ. Παπανδρέου, του Βενιζέλου και του Σαμαρά - τρεις χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του παρελθόντος της χώρας.
Η ταυτότητα στην πολιτική είναι συνυφασμένη με την προϊστορία - και για τα πρόσωπα και για τις ομάδες. Πιστεύει αλήθεια η Διαμαντοπούλου ότι μπορούν να είναι δημιουργοί της νέας Κεντροαριστεράς όσοι εξ αντικείμενου απαξίωσαν την παλιά;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.