Πανεπιστημιακή κατάντια

Όταν το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία το 1981 καθιέρωσε το θεσμό των «πρεσβευτών εκ προσωπικοτήτων». Στο Παρίσι στάλθηκε πρεσβευτής ο Χρ. Ροκόφυλλος. Την ίδια εποχή είχαν αρχίσει και τα συχνά (ανά μήνα) δημοσιογραφικά ταξίδια στο Στρασβούργο. Πηγαίναμε Δευτέρα με Παρασκευή πρωί στο Στρασβούργο, με τρένο μετά στο Παρίσι και Κυριακή βράδυ γυρίζαμε Αθήνα. Καλοπερνούσαμε.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας επίσκεψης επικοινώνησα με τον Ροκόφυλλο και με προσκάλεσε στην πρεσβεία όπου το ίδιο βράδυ υπήρχε μια εκδήλωση με Έλληνες που δίδασκαν σε γαλλικά πανεπιστήμια. Σκοπός της ήταν να πεισθούν κάποιοι και να έρθουν να διδάξουν (μόνιμα ή και περιστασιακά) σε ελληνικά ΑΕΙ. Ήταν μια φιλόδοξη ιδέα που δεν είχε τη συνέχεια που θα ήθελε ο εμπνευστής της για πολλούς λόγους.

Ένας απ’ αυτούς τους λόγους (και ο καθηγητής που τον επικαλέστηκε δεν είχε φιλοδικτατορικό παρελθόν) ήταν πως θεωρούσε από αδιανόητο μέχρι μειωτικό να υποχρεωθεί να τεθεί υπό την έγκριση των φοιτητών. Όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει «δεν έχουν αντικειμενικά τη δυνατότητα να κρίνουν αν και ποιος καθηγητής είναι επαρκής ή όχι».
Από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Και δυστυχώς τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί. Η πολιτική εξουσία, στην προσπάθεια της να είναι αρεστή, μοίρασε προνόμια και δικαιώματα που οδήγησαν ακόμη και σε άθλιες συναλλαγές μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων.
Και σήμερα έχουμε φτάσει στην αυταπόδεικτα κωμικοτραγική κατάσταση της απόλυτης κομματικοποίησης του φοιτητικού κινήματος, στην ανικανότητα του να πραγματοποιήσει μια εκλογική αναμέτρηση και να εκδώσει κοινά αποδεκτά αποτελέσματα, στο πρωτοφανές σε παγκόσμια κλίμακα φαινόμενο να εισάγονται οι νέοι στα ΑΕΙ με τη φιλοδοξία όχι να σπουδάσουν αλλά να τα διοικήσουν και στην αξίωση της επαναφοράς ενός «πανεπιστημιακού ασύλου» το οποίο εγγυάται ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι του γουστάρει, εξαιρουμένων των φοιτητών και καθηγητών που οι απόψεις τους δεν συμπίπτουν με εκείνες των κυρίαρχων δυναμικών ομάδων.
Αλλά όσο απίστευτο κι αν φαίνεται υπάρχουν και χειρότερα. Κι αυτά δεν είναι άλλα από την αξίωση να συνεχιστεί και να παγιωθεί η σημερινή κατάντια στ’ όνομα της επικράτησης ενός «ελεύθερου πανεπιστημίου», όπως με θράσος και ξεδιάντροπα διατείνονται. Και φυσικά τρίβουν τα χέρια τους οι υποστηρικτές των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δικαιολογημένα.