Ένα πρωινό, πήραμε το λεωφορείο για να πάμε σε κάποια παραλία. Το λεωφορείο γεμάτο τουρίστες από χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Ο οδηγός πολύ νέος σε ηλικία.Καθώς το λεωφορείο έβγαινε από την Χώρα της Νάξου, σε μια στροφή ήταν παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο και το λεωφορείο δεν μπορούσε να στρίψει. Φυσικά, υπήρχε πινακίδα πως απαγορεύεται το παρκάρισμα επειδή περνούν λεωφορεία.
Ο οδηγός κορνάρει αλλά τζίφος. Κατεβαίνει από το λεωφορείο, ρωτάει δεξιά, ρωτάει αριστερά, κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο οδηγός και πού βρίσκεται.
Οι τουρίστες ήρεμοι. Δεν ακούγεται κιχ. Μου κάνει εντύπωση.
Ο νεαρός οδηγός δεν ξέρει τι να κάνει, οπότε μπαίνει στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο -που δεν ήταν κλειδωμένο-, βάζει μπροστά, προχωράει μερικά μέτρα και στρίβει δεξιά. Τον χάνουμε από τα μάτια μας.
Μετά από μισό λεπτό, βλέπω τον οδηγό να έρχεται τρέχοντας.
Μπαίνει στο λεωφορείο, κάθεται στην θέση του, και πέφτει ένα χειροκρότημα από τους τουρίστες, που θα του μείνει αξέχαστο. Σείστηκε το λεωφορείο.
Ο οδηγός σηκώθηκε και έκανε υπόκλιση.
Όταν στρίψαμε, είδαμε πως είχε παρκάρει το αυτοκίνητο μέσα σε ένα χωράφι.
Σκεφτόμουν πόσο έφτιαξε τη μέρα αυτών των τουριστών αυτό το περιστατικό. Υποθέτω πως στις πατρίδες τους δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό, ενώ, αν συνέβαινε, ο οδηγός θα καλούσε την αστυνομία. Πάντως, δεν θα έμπαινε στο ξένο αυτοκίνητο, για να το παρκάρει κάπου αλλού.
Αυτό το κείμενο το έγραψα, σε μια προσπάθεια να πω πως η ζωή είναι όμορφη. Αρκεί να μπορείς να το δεις.
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.