ΤΟ ΠΑΣΟΚ 
ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ

Το ΠΑΣΟΚ με τον Ευάγγελο Βενιζέλο μπορεί να κάνει πλέον το μεγάλο βήμα προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Ενας από τους λόγους που τόσο καιρό αυτό το κόμμα δεν το έκανε, είναι το μείγμα προπολιτικής και λαϊκίστικης συμπεριφοράς που υπερκαθόρισε την πολιτική του στρατηγική και τις συμπεριφορές των υποστηρικτών του.

Ο Βενιζέλος, αν θέλει, μπορεί να στρέψει το ΠΑΣΟΚ προς τη σοσιαλδημοκρατία.
 Και το μπορεί, όχι γιατί πρέπει να το θέλει, αλλά γιατί η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στην αλλαγή του παραγωγικού της μοντέλου.

 Αυτός όμως με τη σειρά του χρειάζεται να αφήσει κατά μέρος τις απολίτικες συγγνώμες, οι οποίες υπονοούν ότι η ιδεολογία ήταν καλή, αλλά την εφαρμόσαμε λάθος, και να θέσει στο στόχαστρο τον κρατισμό και τον λαϊκισμό ως τους κύριους υπευθύνους για τη σημερινή κρίση κόμματος και κοινωνίας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πως το παλαιό ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε τις αρχές του, αλλά το ότι αυτές ακριβώς οι αρχές παρέδωσαν τη χώρα ανοχύρωτη στους δανειστές της. Ο νέος αρχηγός χρειάζεται να έλθει σε ρήξη με αυτές τις πλευρές του παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ.

Αντίθετα απ' όσα συνιστούν ορισμένοι στον Βενιζέλο, θεωρώντας ότι έτσι θα διατηρήσει την εκλογική του πελατεία, αυτός πρέπει άμεσα να απομακρυνθεί από τις ιδέες του κρατισμού και όχι να επιστρέψει σε αυτές. 

Υπάρχουν μεγάλα τμήματα της παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας που θα έτειναν «ευήκοον ους» σε μια τέτοια εξέλιξη. Εξέλιξη από την οποία οι πρώτοι που θα ωφελούνταν, εκτός από τα δυναμικά στρώματα, θα ήταν και τα ασθενέστερα, αφού το κράτος πρόνοιας των παρεχόμενων υπηρεσιών στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Ασφάλεια εξυπηρετεί τους κοινωνικά ασθενεστέρους, ενώ το κράτος-βιομήχανος και αυτό των επιδοματικών πολιτικών τις περισσότερες φορές εξυπηρετεί τους ήδη κατέχοντες.

Μόνο τότε θα μπορέσει να ξεκινήσει μια προσπάθεια να αποκτήσει και αυτή η χώρα το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα, το κόμμα δηλαδή του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των παραγόντων της παραγωγικής κοινωνίας, η οποία με την αποτελεσματικότητά της ενισχύει την αδύναμη.