Περί αποστασίας…

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για αποστασίες, αποστάτες και άλλα συναφή νομίζω ότι καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Και λέω να ξεκινήσουμε από τα πολύ απλά. Όπως, για παράδειγμα, τι σημαίνει στη γλώσσα μας «αποστασία». Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη είναι «η εκούσια αποχώρηση μελών ενός κόμματος/πολιτικού σχηματισμού από αυτό (συχνά με προσχώρηση τους σε αντίπαλη παράταξη) με σκοπό την αποδυνάμωση του και την πολιτική φθορά του». Αν αυτό σας θυμίζει κάτι, καλώς κάνει και σας το θυμίζει.

Και πάμε τώρα και στα δυσκολότερα. Για όσους απλώς κάτι ξέρουν ή κάτι έχουν ακούσει (τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων για την ακρίβεια) η γνωστή «αποστασία σε βάρος της Ένωσης Κέντρου και του Γ. Παπανδρέου» έγινε τον Ιούλιο του ’65 με την ορκωμοσία της κυβέρνησης Νόβα και όσα ακολούθησαν. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι. Είχαν προηγηθεί άλλα χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχαν τα ιουλιανά.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 1965 ο αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλος μιλώντας σε συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος κάλεσε τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να σχηματίσουν άλλη κυβέρνηση την οποία θα στήριζε εκείνος με τους βουλευτές του. Αυτό που συνέβη έξι μήνες αργότερα ήταν ότι η πρόταση του έγινε αποδεκτή και εφαρμόστηκε από τον Μητσοτάκη και την παρέα του.
Αυτά για όσους αφελώς πιστεύουν ότι ο Α. Τσίπρας και η παρέα του αντιγράφουν απλώς και μόνο τον Ανδρέα. Λάθος. Αντιγράφουν ό,τι και όποιον τους βολεύει. Και εν προκειμένω έχουν αντιγράψει τον Π. Κανελλόπουλο και την απαράδεκτη εκείνη πρακτική του. Με μόνη τη διαφορά ότι ο Κανελλόπουλος κάλεσε σε αποστασία υποσχόμενος κυβερνητική στήριξη, ενώ ο Τσίπρας και οι περί αυτόν υπόσχονται θέσεις στους εκλογικούς συνδυασμούς τους. Αλλά στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει. Και στη μία αλλά και στην άλλη περίπτωση εκείνο που μετράει είναι η ιδιοτέλεια του υποκινητή της κομματικής προδοσίας.
(Το κείμενο αφιερώνεται στον Τσίπρα, τον Σκουρτέλη, τον Ν. Παππά και όσους νεόκοπους και μη αριστερούς πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Γιατί εκείνο το διαχρονικό «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» είναι πάντα χρήσιμο»).