ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΝΟΛΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ .

 Απο τον αγαπημένο του συνεργάτη , τον καθηγητη ΜΑΝΟΛΗ ΣΕΡΓΗ

Αγαπητέ μου Μανόλη,

Στο κινητό μου τηλέφωνο υπάρχει ακόμη μια αναπάντητη κλήση σου. Την είχες κάνει κάπου στις αρχές του μήνα... Θα πρέπει να είχα κάποιον σοβαρό λόγο για να μην σου απαντήσω...

Στο δικό σου κινητό υπάρχουν οι δικές μου αναπάντητες κλήσεις... Κάποιες φορές απαντούσε η αγαπημένη σου... Άλλες φορές κανείς σας... Αδυνατούσατε... Αντιλαμβανόμουν (τώρα τελευταία πια) τον λόγο... Έρχονταν και οι ζοφερές ειδήσεις για την υγεία σου από τους φίλους μας...

Σου γράφω περίλυπος, Μανόλη Καλαϊτζή, καλέ μου φίλε, αγαπητέ μου συνεργάτη στον κοινό μας ανιδιοτελή αγώνα για μια καλύτερη μικρή πατρίδα, για ένα της μέλλον αισιότερο. Θα θυμάμαι για πάντα (ιδίως) τις τελευταίες μας συναντήσεις, στη Χώρα, στον Δαμαριώνα, τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη. Για την ΟΝΑΣ μιλούσαμε, για τα Ναξιακά, για τον Σύλλογο του Δαμαριώνα... Ελάχιστα για σένα... Γιατί αυτά σε απασχολούσαν, ειδικά τον τελευταίο καιρό, μιας και βρίσκονταν όλα αυτά σε ένα «μεταιχμιακό»σημείο, με αβέβαιο το μέλλον τους... Και συ ήσουν το κριτήριο για το αβέβαιο ή μη μέλλον τους, αν θα το έβλεπαν με αισιοδοξία ή όχι... Έτσι γνωρίζω πως μιλούσαν όλοι για σένα: «άμα τα παρατήσει ο Καλαϊτζής...», με αυτονόητο το δεύτερο σκέλος της απάντησης...

Ήσουν από τους πιο «δοτικούς» ανθρώπους, Μανόλη, που γνώρισα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Θα σε θυμάμαι να τρέχεις διαρκώς για «ξένες έγνοιες», ανιδιοτελώς. Και κάποιοι, λίγοι ευτυχώς, που είδαν το συλλογικό κίνημα σαν εφαλτήριο για να πραγματώσουν δικές τους μωροφιλοδοξίες, είδαν τον εαυτό τους στο καθαρό σου πρόσωπο και φρικίασαν από την ασχήμια τους... Ουδείς έχει να σου προσάψει κάτι αρνητικό (που να αφορά στην ηθική σου υπόσταση εννοώ) όλα αυτά τα χρόνια της θητείας σου στην υπηρεσία του ονείρου... Όνειρα υπηρετούσαμε Μανόλη, ανεκπλήρωτα σχεδόν, φίλε μου. Κάνω κι εγώ αυτόν τον καιρό τούς κάθε λογής απολογισμούς μου. Εντάξει, δεν πήγαν όλα στράφι... Κάτι κάναμε... Μακάρι να «έφυγες» ευχαριστημένος τουλάχιστον, είθε οι πίκρες που σε πότισαν κάποιοι ή οι αποτυχίες να ξεχάστηκαν...

Όχι μόνον δεν απόλαυσες υλική ανταμοιβή για το έργο σου, αλλά πρόσφερες και από το βαλάντιό σου, και σύ και τα παιδιά σου, γαλουχημένα με το ήθος σου. Απ’ ό,τι άλλωστε έχω ακούσει (αλλά έχω δει και με τα μάτια μου, τις προόδους των παιδιών σου εννοώ) ήσουν ένας καλός σύντροφος και ένας στοργικός γονέας, που παρείχες θαλπωρή, στοργή και ζεστασιά στα παιδιά σου, υποστηρικτικός, ενθαρρυντικός στις επαγγελματικές τους ανησυχίες, επιεικής μαζί τους...

Θα θυμάμαι το διαρκές σου αδιόρατο χαμόγελο... Ήταν ο καθρέφτης της καρδιάς σου... Λένε πως οι άνθρωποι που χαρίζουν απλόχερα το χαμόγελο τους είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει, αποτελούν μια αστείρευτη πηγή δύναμης για τους ίδιους και τους άλλους... Αλλά απολάμβανες, Μανόλη, την εκτίμηση των πολλών και όσων γνωρίζουν τι σημαίνει σήμερα να βάζεις στις πρώτες προτεραιότητες της ζωής σου την υπηρεσία του γενέθλιου τόπου, πάντοτε από το χρέος προς αυτόν κινούμενος...

Θυμάμαι τις συνεργασίες μας στα Ναξιακά, που τόσο αγαπούσες και εκτιμούσες... Έβλεπες την επετηρίδα μας (την επετηρίδα σου) πάντα ως την χειροπιαστή πραγμάτωση των δικών σου πόθων. Να συγκεντρώσεις ύλη, να μας βρεις συνεργάτες, χειμώνα καλοκαίρι στους δρόμους της πόλης με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο να παραλαμβάνεις ή να διανέμεις τόμους, να εξοφλήσεις χρέη... Αυτοβούλως, χωρίς βαρυγκομιά... Είχαμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, γιατί είμασταν μεταξύ μας ειλικρινείς... Κι αν καμιά φορά σε στεναχώρησα για κάποιο ατόπημά σου, συγχώρα με φίλε... Μου το ζητούσες ο ίδιος, εξ άλλου... Γιατί πάντα παραδεχόσουν τις όποιες σου «ανεπάρκειες»... Ήταν και αυτό μια ακόμη απόδειξη του ευγενικού σου χαρακτήρα... Τις οποίες όμως «ανεπάρκειες» κάλυπτες με την ασίγαστη επιθυμία σου να προσφέρεις, από το πάθος ... Θα αποτελείς και γι’ αυτό πηγή έμπνευσης... Άφησες ανεξίτηλο το αποτύπωμά σου, ήσουν μια εμβληματική μορφή του συλλογικού κινήματος, όπως κι αυτοί που ποζάρουν μαζί σου στη φωτογραφία που σού εσωκλείω...

Ήσουν, Μανόλη, ένας από τους τελευταίους Μοϊκανούς των εθνικοτοπικών οργανώσεων και των κοινωνικών αγώνων. Πάντα ενταγμένος στην πλευρά τη δική μας, των δημοκρατικών, αυτών πάντως που δικαιώνουν με πράξεις τον τίτλο που αυτάρεσκα επικαλείται για τον εαυτό της «η δημοκρατική παράταξη»... Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι... Εσύ δεν «το έβαλες κάτω»... Επέμενες να παλεύεις, δεν ήθελες ίσως να παραδεχθείς το μοιραίο τέλος, πως δηλαδή ο κύκλος των συλλογικών συσσωματώσεων που εξέφραζαν τουλάχιστον οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι έχει κλείσει... Αλλά, είπαμε, κάτι αφήσαμε να το βρουν οι επιγενόμενοι... Δημοκράτης και προοδευτικός δεν είναι αυτός που κλείνεται όλο και περισσότερο στο καπιταλιστικό καβούκι του ή στα οφέλη της καλόβολης αδράνειάς του... Ειδικά σήμερα... Χρέος κάθε ανθρώπου είναι να αναπληρώνει τη φυσική φθορά με τη δημιουργία και τη δωρεά-προσφορά! Το ισοζύγιο αυτό είναι η παρηγοριά μας, θα μας λέει με βεβαιότητα πως δεν περάσαμε απαρατήρητοι από τούτον τον κόσμο.

Προεδράρα μου, τούτη τη στιγμή του οριστικού μας αποχωρισμού σού απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί, για όσα έκανες για τον τόπο μας, με την ευχή να μην αποδειχθείς αναντικατάστατος.

Να έχεις καλή αντάμωση με όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα στον παράδεισο. Αναπαύσου εν ειρήνη. Θα δώσω τα συλλυπητήριά μου στους εδώ οικείους σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του Δαμαριώνα που θα σε σκεπάσει...

Συγγνώμη για την αναπάντητη κλήση. Ό,τι σού γράφω εδώ είναι η εξιλέωσή μου...

ΜΑΝΟΛΗ ΣΕΡΓΗΣ