Έμφραγμα» στα Νοσοκομεία! Ανακοπή στο Πολιτικό Σύστημα

Τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία, το ένα μετά το άλλο, συνεχίζουν να γεμίζουν. Δεν γέμισαν μόνον τα κανονικά κρεβάτια. Κατελήφθησαν και καταλαμβάνονται και τα ράντζα. Δεν μπορούν να υποδεχθούν και άλλους ασθενείς. Ακόμη και από τα Τμήματα Επειγόντων. Υφίστανται ουσιαστικά «έμφραγμα». Το αναγκαίο οξυγόνο για τη λειτουργία των υπηρεσιών υγείας έχει περιοριστεί δραματικά.

Και από την άλλη, αυτά τα «εμφράγματα» μπορεί να οδηγήσουν σε «ανακοπή». Το τέλος κάθε ζωντανού οργανισμού. Και, συμβολικά, με τα τόσα «εμφράγματα» στην πολιτική ζωή της χώρας, στο τέλος του πολιτικού μας συστήματος.
Ο κίνδυνος είναι ορατός. Δεν είναι και ο πιο πιθανός. Αλλά στην ιστορική πορεία των λαών δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Τόσα και τόσα πολιτικά συστήματα έχουν καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες. Χωρίς να πέσει ούτε μία ντουφεκιά.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μεγάλος ιστορικά υπεύθυνος γι’ αυτή την κατάντια. Με τις παρά φύσιν συμμαχίες του. Με τον ευτελισμό των θεσμών. Με τον τυχοδιωκτισμό στην οικονομική πολιτική. Με τις παιδαριώδεις ενασχολήσεις του με μεγάλα εθνικά θέματα της χώρας. Με τον διχαστικό λόγο του. Με την καταρράκωση του κύρους του κοινοβουλίου. Με τη νεοσταλινική νοοτροπία και παιδεία του.

Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Πολάκης είναι εργαλείο του. Ο Κοτζιάς, μαθητής του. Ο Μπαλτάς, με την αμετροέπεια της μη αριστείας, πνευματικός του πατέρας. Ο Γαβρόγλου, από τα απολιθώματα μιας ξεχασμένης ιδεοληψίας. Και ο κορυφαίος της παρά φύσιν συμμαχίας. Ο αγαπημένος «Μπούλης» των σκηνών των εφηβικών ερώτων και της τεχνητής νοσταλγίας.

Η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, η πρωτολαληά του Αλέξη Τσίπρα και οι λοιπές παρεμβάσεις του («είμαι ο πρωθυπουργός»!), δίνουν την ευκαιρία σε αρκετές ιατρικές ειδικότητες να ιχνηλατήσουν την προσωπικότητά του. Επιχείρησε να τονώσει την αυτοπεποίθησή του, καθώς και την εμμονή του, να κρατηθεί στην εξουσία. Ξέρει, όμως καλά ότι ήρθε το τέλος του. Αρχίζει να κατανοεί ότι αυτό το τέλος δεν μπορεί να αποτραπεί. Και αυτό εντείνει τον εκνευρισμό και, τελικά, την αγωνία του.

Τι θα παραδώσει; Το έργο του είναι ανύπαρκτο. Οι μαύρες σελίδες γεμίζουν η μια μετά την άλλη. Οι ζημιές στους θεσμούς και στην οικονομία ανυπέρβλητες. Σαν να φοβάται μήπως καθίσει και στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου. Μαζί με κορυφαίους στενούς του συνεργάτες.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!

Κάποιος πρέπει να του το πει προσωπικά. «Οίκαδε». Τις ώρες της μεγάλης ήττας του.