Εάν το καλοσκεφτείς, είναι «τρελό»: τη μέρα που… παντρεύεσαι τη Μπαρτσελόνα, ως προπονητής της, να εξομολογείσαι τον έρωτά σου για μία πρώην (ομάδα) σου. Κι όμως, την 1η του περασμένου Ιουνίου, ο Ερνέστο Βαλβέρδε -στην επίσημη παρουσίασή του από τους «Μπλαουγκράνα»- είχε αναφερθεί στον Ολυμπιακό… περισσότερο απ’ ό,τι στον Μέσι. «Ο Ολυμπιακός είναι ένας σύλλογος που σημαίνει πολλά για μένα. Νόμιζα ότι θα μείνω για πολύ λίγο, όμως ήμουν εκεί για τρία χρόνια. Γνώρισα έναν υπέροχο σύλλογο, κι έναν υπέροχο κόσμο όπως ο ελληνικός. Πάντα αναρωτιέμαι εάν θα επιστρέψω. Θα δούμε. Ξέρω ότι, πλέον, στην Ελλάδα θα υπάρχουν ακόμα περισσότεροι οπαδοί της Μπαρτσελόνα».
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Ο Ολυμπιακός και η Ελλάδα λάτρεψαν τον βάσκο τεχνικό, όσο λίγους. Το βράδυ της Τρίτης (21:45), που επιστρέφει ως αντίπαλος, το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» θα τον αποθεώσει. Απέναντι θα στέκεται κοτζάμ Μπαρτσελόνα -που για όλους τους φιλάθλους του κόσμου είναι όνειρο ζωής να τη δουν, κάποτε, από κοντά-, όμως στο κέντρο της προσοχής όλων θα βρίσκεται αυτός ο μικροκαμωμένος, ταπεινός, σχεδόν ντροπαλός άνθρωπος ο οποίος δεν παύει να μας ευγνωμονεί που τον φιλοξενήσαμε, ενώ -ίσως- δεν μας άξιζε. Οχι μόνον ως επαγγελματίας αλλά, κυρίως, ως χαρακτήρας.
Τι δουλειά είχε ο πράος, φιλοσοφημένος, ευθύς και τίμιος Βαλβέρδε σε ένα πρωτάθλημα γεμάτο φθόνο, βρόμικα κόλπα, ασχήμιες και εντάσεις; Καμία. Μία στιγμή ανεργίας τον έφερε στα μέρη μας, το 2008, όμως μέσα στη «ζούγκλα» της Σούπερ Λιγκ εκείνος δεν άλλαξε. Επέμεινε στις προπονητικές του μεθόδους ακόμη κι όταν αμφισβητήθηκε έντονα (στην πρώτη του θητεία), στο ήθος του, ποτέ δεν προσέβαλε κανέναν αντίπαλο – σύλλογο ή πρόσωπο. Και, στις αποτυχίες του δεν «έδωσε» τους παίκτες του, ούτε κρύφτηκε πίσω από τους διαιτητές που, τάχα, τον αδίκησαν. Καταδίκασε τη βία στα γήπεδα, ασκώντας κριτική ακόμη και στους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας. Γι’ αυτό αγαπήθηκε από τους υγιείς φιλάθλους στην Ελλάδα, όποια ομάδα κι αν υποστήριζαν.
Οι Ολυμπιακοί τον λάτρεψαν πρωτίστως για τις επιτυχίες του. Με τους «ερυθρόλευκους» κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ελλάδας, ενώ επί των ημερών του οι Πειραιώτες έπαιξαν, κατά διαστήματα, την καλύτερη μπάλα της σύγχρονης ιστορίας τους, καταγράφοντας μερικές από τις πιο σημαντικές τους νίκες, εντός και εκτός συνόρων. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον αναμορφωτή της ομάδας, όπως είχε συμβεί με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς μία δεκαετία νωρίτερα. Δεν είναι τυχαίο, ότι μετά τη δεύτερη θητεία του Βαλβέρδε (2010-2012) στο Λιμάνι δεν μπορεί να στεριώσει προπονητής. Προτού φύγει από την Ελλάδα, πρόλαβε να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων πολύ ψηλά.
Την αγάπη του για την Ελλάδα την εξήγησε (και) τη Δευτέρα, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου εν όψει του αγώνα: «Εχω νιώσει τον σεβασμό όλων των φιλάθλων, ακόμη και των πιο ορκισμένων εχθρών, του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ, που υπερασπίζονται με σθένος την ομάδα τους. Η σχέση μου με την Αθήνα και την Ελλάδα δεν σταματά. Ερχομαι διαρκώς και θα συνεχίσω να έρχομαι». Του λείπει πολύ η χώρα μας. Οι φίλοι που έκανε εδώ, η ζεστασιά των ανθρώπων που τον αναγνώριζαν στο δρόμο, οι ελληνικές θάλασσες, οι εκδρομές του σε μέρη που ο ίδιος χαρακτήριζε ως μαγευτικά -ιδίως στα Μετέωρα και στη Μάνη-, όταν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τις επέτρεπαν, με μοναδική παρέα την αγαπημένη του φωτογραφική μηχανή.
Σε συνέντευξή του στο Sport24 (στον Θανάση Κρεκούκια), τον Φεβρουάριο του 2013, έλεγε πως ούτε ο ίδιος μπορεί να εξηγήσει αυτή τη νοσταλγία που, ήδη, ένιωθε για τον Ολυμπιακό και τη χώρα μας: «Προσπαθώ να το περιγράψω σε φίλους και γνωστούς, εδώ στην Ισπανία, που δεν έχουν έρθει στην Ελλάδα και δεν ξέρω τι να τους πω. Δεν το ξέρω, φαντάζομαι ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι είχαμε καλά αποτελέσματα, στο ότι το κλίμα μέσα στην ομάδα ήταν πάντοτε καλό, στο ότι παίξαμε καλή μπάλα, στο ότι από την αρχή μέχρι το τέλος μείναμε συνεπείς σε μια συγκεκριμένη γραμμή και φιλοσοφία. Αυτό που μπορώ να τους πω, είναι ότι και εμένα μου λείπουν πολύ, όλο αυτό που έζησα στον Ολυμπιακό δεν το είχα ζήσει πριν και θεωρώ πολύ δύσκολο να το ξαναζήσω στο μέλλον κάπου αλλού. Αυτό που έζησα στην Ελλάδα ξεπέρασε κατά πολύ όλες μου τις προσδοκίες. Και το λέω ειλικρινά, θα είναι πολύ δύσκολο να συναντήσω κάτι ανάλογο».
Ακόμη κι όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης τον έδιωξε, με τον τρόπο του, το 2009 -«έγκλημα», όπως αποδείχτηκε την επόμενη χρονιά- ο Βαλβέρδε δεν βρήκε άσχημα λόγια να πει. Εδωσε μία συνέντευξη Τύπου, για να ανακοινώσει ότι αποχωρεί, την οποία έκλεισε ως εξής: «Είμαι ένας ξένος στη χώρα σας που ήρθε για να δουλέψει. Θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί εδώ πέρασα άψογα. Για τη γενναιοδωρία σας, για τον τρόπο με τον οποίο μου φερθήκατε. Είμαι Ολυμπιακάρα!». Αυτό το τελευταίο, σε άπταιστα ελληνικά. Λίγες μέρες αργότερα, ο πρόεδρος Κόκκαλης προφήτευε ότι ο Βαλβέρδε δεν θα βρει καλύτερη ομάδα να προπονήσει από τον Ολυμπιακό…
Οταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης τον κάλεσε να επιστρέψει, το 2010, εκείνος δίστασε. Στο τέλος, όμως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί, όπως έχει αφηγηθεί σε συνέντευξή του: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα σκοπό να επιστρέψω στον Ολυμπιακό. Τον Ιούνιο τους είπα ότι δεν ήθελα να γυρίσω, δεν ήθελα να αφήσω πάλι πίσω την οικογένεια, αλλά μέχρι τον Αύγουστο μου τηλεφώνησαν δύο τρεις φορές ακόμα. Οπότε, είπα εντάξει, θα πάω. Για να επιμένουν τόσο πολύ, σημαίνει ότι με θέλουν πολύ, σημαίνει ότι εκτιμούν αυτό που είχα κάνει την πρώτη φορά. Ηρθε ο πρόεδρος στη Βαρκελώνη και καταλήξαμε σε συμφωνία. Μέσα μου το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα στον Ολυμπιακό. Και είπα «ας γίνει τώρα».
Τον Ιούνιο του 2012 μας αποχαιρέτησε με μία έκθεση φωτογραφιών του από τη ζωή του στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό και τους ανθρώπους του. Από στιγμές στην καριέρα του οι οποίες συνθέτουν αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «το ατελείωτο παιχνίδι». Στο κινητό του τηλέφωνο υπάρχει, ακόμα, η φωτογραφία του ηλεκτρονικού πίνακα του Ολυμπιακού Σταδίου με το σκορ του αλησμόνητου τελικού Κυπέλλου Ολυμπιακός – ΑΕΚ του 2009. Ηταν -λέει- το πιο συναρπαστικό ματς της καριέρας του. Αναμνήσεις υπέροχες, συναισθήματα ανεξίτηλα.
Αυτός ο Κύριος των γηπέδων, που σήμερα διαφεντεύει κοτζάμ «Καμπ Νου», επιστρέφει απόψε στο «Γ. Καραϊσκάκης», ως αντίπαλος, το ίδιο σεμνός και ταπεινός όπως την ημέρα που το αποχαιρέτησε. Γιατί έτσι είναι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι: σεμνοί και ταπεινοί, όπως ο Βαλβέρδε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.