Ανήκω στη γενιά του ’60.

Ο Καρανίκας ξαναχτύπησε! Δεν περιορίστηκε στο να μας εκδηλώσει την ιδεολογική του εχθρότητα απέναντι στους 60.000 συμπολίτες μας, που γέμισαν το Παναθηναϊκό στάδιο την περασμένη Τετάρτη. Για να ακούσουν τον Διονύση Σαββόπουλο και μία σειρά άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών. Θέλησε και να τους ενοχοποιήσει.
Ξαναχτύπησε! Σπουδασμένος και μαθημένος ο ίδιος, στα σκοτεινά επικοινωνιακά τεχνάσματα, κατά τη μαθητεία του στους υπόγειους διάδρομους του Μαξίμου, αποφάσισε να αντεπιτεθεί. Αυτή τη φορά έστρεψε τα βέλη του στους αριστερούς της γενιάς του ’60! Τα βάζει με αυτούς «που μάθανε να γλεντάνε στις ταβέρνες και τις παρέες με τα τραγούδια του Σαββόπουλου»!

Μπάστα! Ο Καρανίκας ποτέ δε μετάλαβε τα άχραντα μυστήρια. Όπως τα μετάλαβε η γενιά του ’60. Δεν έζησε ο δυστυχής την έντιμη ελπίδα και τα οράματα μιας γενιάς που πάλεψε για αυτά. Που κατέβαλε το τίμημα των δύσκολων αγώνων της. Που χτυπήθηκε στους δρόμους, με το αντιδημοκρατικό κράτος και το παρακράτος. Που βασανίστηκε. Που πήγε εξορία σε ξερονήσια. Και όχι σε κάμπινγκ, με τα περίεργα λεφτά των μπαμπάδων τους. Που κατέλαβε τη Νομική και το Πολυτεχνείο, υπερασπιζόμενη τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όχι για χαβαλέ! Γνωρίζοντας μάλιστα ότι οι ροπαλοφόρες και δολοφονικές δυνάμεις των σκοτεινών δυνάμεων, παραμόνευαν στην έξοδο τους, με το αποκρουστικό πρόσωπο των βασανιστών.
Αυτή η γενιά του ’60 συνέβαλε αποφασιστικά στην εδραίωση της Μεταπολίτευσης. Του πιο σημαντικού επιτεύγματος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η κρίση που μας μαστίζει δεν ανήκει στο κορμό της Μεταπολίτευσης. Και η αδικαιολόγητη παράταση της δεν οφείλεται σε αυτήν. Ο Καρανίκας και η παρέα του είναι οι πραγματικοί δράστες!
Ανήκω και εγώ σε αυτήν την γενιά! Δεν τραγουδήσαμε μόνο Σαββόπουλο. Τραγουδήσαμε και ψάλαμε Μίκη Θεοδωράκη. Με οιονεί θρησκευτικό σεβασμό. Ψελλίσαμε και τις μελωδίες του Χατζηδάκη. Και τόσων άλλων. Αληθινά μεγάλων. Και δέσαμε τα τραγούδια μας με σκληρό αγώνα.
Δε τα κάναμε όλα σωστά. Και, κυρίως, διαπράξαμε ένα πελώριο λάθος. Δε καταφέραμε να μεταφέρουμε στη γενιά του Καρανίκα, τα οράματα μας και τις ματωμένες εμπειρίες μας, που είναι δεμένες με αυτά. Και δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε ιδεολογικά, να καταστούν κεντρικές οι φωνές του Καρανίκα και των ολίγων ομοίων του. Νιώθουμε όμως σύντροφοι με τους νέους που δεν τους ακολουθούν. Είμαστε οι πιο πολλοί.