«EΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ»…Ή «ΕΝΑ ΒΟΤΣΑΛΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ» ;
Όχι, δεν περίμενε ο Σοφοκλής μια γιορτή-κατασκεύασμα για να αφήσει στην αιωνιότητα τη δική του εκδοχή. Το ήξερε κι εκείνος, το ξέρουμε κι εμείς: ο έρωτας έχει γλυκόπικρη γεύση, όπως και καθετί που δίνει ένα νόημα στη ζωή.
Άλλοτε λύτρωση άλλοτε αιχμαλωσία, άλλοτε παράδεισος άλλοτε κόλαση, άλλοτε ανάσταση άλλοτε σταύρωση. Όταν αφήνει πληγές, αναρωτιόμαστε αν άξιζε όλο αυτό. Σε τέτοιες αμφιβολίες προσπάθησε να απαντήσει ο λαϊκός στιχουργός: «Αλίμονο σ΄ αυτούς που δεν αγάπησαν».
Κι εκεί που νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε με την αμφιβολία, έρχεται ο αντίλογος του Σεφέρη: «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε. Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη». Πόσο δίκιο έχουν και οι δύο!! Ανέκαθεν το φάρμακο περιείχε και φαρμάκι…Ομόρριζες άλλωστε οι δύο λέξεις.
Ένα βότσαλο στη λίμνη της ζωής μας είναι ο έρωτας, πέφτει μέσα και ταράζει τα νερά. Βότσαλο ή ολόκληρη πέτρα; Δεν το έμαθε ποτέ κανείς από πριν. Πόσο καιρό μένει μέσα στη λίμνη; Καλή ερώτηση! Μια απάντηση σε αυτό έχει δώσει ο Οδυσσέας Ελύτης:
«Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια,
να ΄χεις τύχη, να ΄χεις τύχη, η χρονιά να σου πετύχει!»
ΥΓ1: Φοβάμαι ότι στις μέρες μας το «Έρως ανίκατε μάχαν» έχει μετατραπεί σε «Έρως ανίκατε ΤΑΧΑ». Γιατί «τάχα»; Γιατί σ΄ αυτή την ψεύτικη εποχή, ούτε κι ο έρωτας μοιάζει ανίκητος!
ΥΓ2: το αντιερωτικό πνεύμα του σύγχρονου κόσμου το έχει περιγράψει ήδη από τη δεκαετία του ΄70 ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη:
«Πού να σε ταξιδέψω, γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια με εκτελεσμένους μήνες.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.