Κοινωνία και κόμματα, μια δύσκολη σχέση

Το περασμένο Σαββατοκύριακο μου δόθηκαν τρεις ευκαιρίες για να συμμετάσχω σε αντίστοιχες κοινωνικές εκδηλώσεις. Σε διαφορετικά μέρη και οι τρεις. Με διαφορετική φύση και κάθε μια εκδήλωση. Με εντελώς διαφορετικό αντικείμενο. Και με άλλη στόφα κάθε οργανωτική ομάδα. 
Θέλω να σας διαβεβαιώσω δεν συνάντησα κομματικά στελέχη. Ούτε του παρόντος. Ούτε του μέλλοντος. Ούτε φυσικά και από το κοπιαστικό και κουραστικό κομματικό παρελθόν. Δεν αντάλλαξα ούτε μια κουβέντα με πρόσωπα που κρύβανε τις κομματικές τους ταυτότητες.
Όλοι ήταν μέλη από τη μεγάλη δεξαμενή της κοινωνίας. Και δημόσιοι υπάλληλοι και αγρότες και ανεξάρτητοι επαγγελματίες και λοιποί ιδιώτες.
Αφορμή κάθε εκδήλωσης; Το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Η μια είχε αναφορά σε έναν ολόκληρο δήμο. Η δεύτερη σε ένα χωριό που λάτρεψαν κάποιο τοπικό άγιο. Και η τρίτη σε μια επαγγελματική οργάνωση. 
Τι χάρηκα; Το πόσο το «γλένταγαν» όσοι δώσανε παρών στην μια ή την άλλη εκδήλωση. Το πως μοιράστηκαν τόσοι πολλοί ( ή πολλές!) τη φροντίδα της προετοιμασίας. Το πως και πόσο απόλαυσαν ό,τι τους δόθηκε με μια ταπεινή αρχοντιά. Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Λίγο άρτο. Ένα μικρό κομμάτι πίτας. Ένα μελομακάρονο. Ένα πατούδο με μπόλικη σταφίδα και φρέσκια ολόφρεσκια ρακί σ’ ένα μικρό ποτήρι πουν δεν ξεπερνούσε τους δύο πόντους σε ύψος.
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Τι να με έπιασε κάτι τέτοιες μέρες; Η απάντηση μου είναι απλή. Μέσα από αυτές τις απλές εκδηλώσεις βλέπω μια ζωντανή κοινωνία. Με απλούς στα βάθη της ψυχής τους ανθρώπους. Που δεν καθοδηγούνται από κάποιον τρίτο. Που δεν κηδεμονεύονται η κίνησή τους και οι πρωτοβουλίες τους. Που φτιάχνουν και πλάθουν το παρών με κομμάτια του παρελθόντος και με τη ζύμη των οραμάτων του μέλλοντος τους. Με προβλήματα στην πλάτη τους και με θεληματικότητα ζωγραφισμένη στα χείλη τους.
Θέλω να κάνω και μερικά βήματα προς τα μπρος. Ευτυχώς τις μέρες που ζούμε, δεν τα κανονίζουν τα θέματά μας τα κόμματα. Δεν αποφασίζουν οι κομματικές ηγεσίες ή οι εντολοδόχοι τους για το ποιοι θα έχουν την ευθύνη σε μια μορφωτική στέγη, σε ένα πολιτιστικό σύλλογο, σε μια εθνικοτοπική σύναξη.
Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Τα κόμματα είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Ένα δεν έχουν δικαίωμα. Να «καπελώνουν» ολόκληρη την κοινωνία.