Δικαιούται κάθε νέα κυβέρνηση να έχει μία περίοδο χάριτος. Αλλά αυτή πλέον εκπνέει για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι... 

Η περίοδος χάριτος για τη νέα κυβέρνηση, έχει αρχίσει να εκπνέει...

Αν έχει ένα σταθερό χαρακτηριστικό η σημερινή κυβέρνηση είναι ότι δεν έχει σε κανένα πεδίο της πολιτικής της, σταθερή πορεία. Έτσι είναι δύσκολο να ανιχνεύσει κανείς, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, μέσα από τις συνεχείς αντιφάσεις και παλινδρομήσεις της, τις πραγματικές προθέσεις της, τους αληθείς στόχους της, τα μέσα για να τους επιτύχει και γενικά την πολιτική που ακολουθεί για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου.

Κάθε μέρα επιφυλάσσει νέες εκπλήξεις στους Έλληνες αλλά και στους ξένους που συνομιλούν με την κυβέρνηση για την εξεύρεση λύσεων στα σύνθετα σημερινά προβλήματα

Δημιουργεί το γεγονός αυτό ένα πρωτοφανές για ευνομούμενη χώρα κλίμα χάους.

Υπουργοί πομπωδώς φάσκουν και αντιφάσκουν, συγκρούονται μεταξύ τους, διατυπώνουν προσωπικές απόψεις και εφαρμόζουν προσωπικές πολιτικές, οι περί τον πρωθυπουργό σε ορισμένες περιπτώσεις δημοσίως τους «αδειάζουν» αλλά αυτοί επανέρχονται, δημοσίως πάλι υπουργοί καλούν τον πρωθυπουργό να λάβει θέση αλλά αυτός σιωπά, υπουργεία μετακομίζουν και ξαναμετακομίζουν πίσω, η Πρόεδρος της Βουλής έχει την προσωπική της εθνικολαϊκιστική ατζέντα, ζητιανεύουμε για δανεικά αλλά χαρακτηρίζουμε το χρέος «επαχθές και επονείδιστο», ζητούμε τη βοήθεια της Ευρώπης και της Αμερικής αλλά ο πρωθυπουργός πηγαίνει στη Μόσχα και συνομιλεί με τον Πούτιν, το κόκκινο πανί σήμερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ. Και βεβαίως υπάρχουν και πολλά άλλα δείγματα πολυφωνικής κακοφωνίας, που δεν αρκεί ο χώρος να απαριθμήσουμε.

Πριν καλά καλά συμπληρωθούν τρεις μήνες από τις εκλογές του Ιανουαρίου η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητο σκάφος, που πλέει χωρίς πυξίδα και χωρίς σταθερή πορεία. Κάθε μέρα επιφυλάσσει νέες εκπλήξεις στους Έλληνες αλλά και στους ξένους που συνομιλούν με την κυβέρνηση για την εξεύρεση λύσεων στα σύνθετα σημερινά προβλήματα. Και η απόλυτη αβεβαιότητα, το απόλυτο χάος, το γενικευμένο αλαλούμ επιτείνουν τα αδιέξοδα στα οποία έχει εμπλακεί ο τόπος.

Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη συγχέουν την άσκηση της εξουσίας με την εσωκομματική ιδεολογική πάλη και τις φράξιες ή τα πανεπιστημιακά σεμινάρια.

Ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2004 ως ένα κίνημα διαμαρτυρίας, ως μία συμμαχία αριστερών κομμάτων, περιθωριακών οργανώσεων και γκρουπούσκουλων, με εκλογικά ποσοστά της τάξεως του 4%. Ανάμεσα στις ιδρυτικές του συνιστώσες περιλαμβάνονταν ορθόδοξοι κομμουνιστές, ευρωκομμουνιστές, τροτσκιστές, μαοϊκοί, σοσιαλδημοκράτες και ότι άλλο μπορεί κανείς να φαντασθεί από τους χώρους αυτούς. Σε αυτούς προστέθηκαν αργότερα και ορφανά του παλαιού ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Το ετερόκλητο αυτό μείγμα υπέβαλλε στον Άρειο Πάγο, μόλις πριν τις εκλογές του 2012, ιδρυτική δήλωση ως ενιαίο κόμμα, για να μη χάσει τη πριμοδότηση των 50 εδρών αν κέρδιζε τις εκλογές. Από το 4% του παρελθόντος, συγκέντρωσε στις εκλογές του Ιουνίου 2012, με ηγέτη πλέον τον κ. Τσίπρα αντί του κ. Αλαβάνου, ποσοστό 27% και ανεδείχθη αξιωματική αντιπολίτευση. Και στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε με 35,5%, καθιστάμενος κυβέρνηση.

Αποδεικνύεται όμως σήμερα, τρεις σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές, ότι δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει. Διότι, με την περιθωριακή λογική του 4%, που ακόμη επικρατεί μεταξύ πολλών ηγετικών στελεχών του, δεν γίνεται πλειοψηφική κυβέρνηση του 35%. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει το γεγονός ότι ορισμένα κυβερνητικά στελέχη συγχέουν την άσκηση της εξουσίας με την εσωκομματική ιδεολογική πάλη και τις φράξιες ή τα πανεπιστημιακά σεμινάρια. Συγχέουν τη λειτουργία μιας κυβέρνησης και ενός κόμματος εξουσίας με την γνωστή τους από το παρελθόν λειτουργία περιθωριακών ομάδων της αριστεράς και της ακροαριστεράς. Ανακαλούν από αυτό το παρελθόν συμπάθειες προς μπαχαλάκηδες, αντιεξουσιαστές, καταληψίες και λοιπούς περιθωριακούς και επιχειρούν να καταστήσουν τις προσωπικές αυτές συμπάθειες πολιτική, στο όνομα μιας υποτιθέμενης «αριστεροφροσύνης». Έτσι, η κυβέρνηση εμφανίζει αυτά τα έντονα διαλυτικά φαινόμενα, τη διγλωσσία, τη συνεχή πομπώδη κακοφωνία, τις αντιφάσεις, τις ανεπάρκειες, την έλλειψη συντονισμού, τις εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις και αποφάσεις, την απουσία σαφών και συγκεκριμένων στόχων.

Eίναι καθήκον του πρωθυπουργού να σεβασθεί αυτή τη λαϊκή εντολή και να επιβάλλει τον αυστηρό σεβασμό της και από τους υπουργούς και από τα στελέχη του

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να μακροημερεύσει, ιδίως στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ήδη μέσα στην κυβέρνηση διαμορφώνονται δύο διαμετρικά αντίθετα κυρίαρχα ρεύματα. Ένα περί τον πρωθυπουργό, που, όσο μπορεί κανείς να καταλάβει, φαίνεται να είναι υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη και το ευρώ, και υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού με τους δανειστές, στα πλαίσια μνημονιακών λογικών. Και ένα άλλο περί τον κ. Λαφαζάνη, άθροισμα ακροαριστερών, παλαιοκομμουνιστικών και εθνικολαϊκιστικών νεφελωμάτων, σαφώς αντιευρωπαϊκό, που μάλλον βλέπει θετικά την επιστροφή στη δραχμή και τάσσεται υπέρ του λεγόμενου «σχισίματος των Μνημονίων».

Υπολογίζεται ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η τάση περί τον πρωθυπουργό αντιπροσωπεύεται από ένα ποσοστό της τάξεως του 65 - 70 τοις εκατό. Και η λεγόμενη αριστερή πλατφόρμα περί τον κ. Λαφαζάνη από ποσοστό της τάξεως του 30 - 35 τοις εκατό.

Αυτά βεβαίως ισχύουν στον στενό, περίκλειστο εσωκομματικό χώρο. Διότι στη κοινωνία έχουν ανύπαρκτη απήχηση τα διάφορα εσωκομματικά γκρουπούσκουλα και οι φράξιες. Το 35,5%, που ψήφισε τον περασμένο Ιανουάριο ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε για να υπάρξει μία αποτελεσματική κυβέρνηση και μία αρχή εξόδου από τη κρίση, υπό συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και στήριξης των χαμηλότερων στρωμάτων, που συνεθλίβησαν από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Δεν ψήφισε την εκθεμελίωση του σύμπαντος από μαθητευόμενους μάγους. Ούτε είχε ως πρώτο μέλημα την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού. Κυρίαρχο αίτημα ήταν και είναι η αποκατάσταση των αδικιών, ο δίκαιος καταμερισμός των βαρών και η σταδιακή επάνοδος της χώρας σε ομαλές συνθήκες.

Eίναι καθήκον του πρωθυπουργού να σεβασθεί αυτή τη λαϊκή εντολή και να επιβάλλει τον αυστηρό σεβασμό της και από τους υπουργούς και από τα στελέχη του. Σε αυτόν άλλωστε εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός τις τύχες του και από αυτόν αναμένει να κυβερνήσει και επιτέλους να επιβληθεί στο αλλοπρόσαλλο, ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα και το ανομοιογενές κόμμα του.

Δικαιούται κάθε νέα κυβέρνηση να έχει μία περίοδο χάριτος. Αλλά αυτή πλέον εκπνέει για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.