Ο πρώην επιτυχημένος υπουργός, που από την εφεδρεία συντάχθηκε στο στρατόπεδο Παπανδρέου γκρεμίζοντας σε μιά στιγμή ότι έχτιζε τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Γιάννης Ραγκούσης υπήρξε ο πιο αποτελεσματικός υπουργός των κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου και ένα από τα δύο πιο ικανά στελέχη του νεοπαπανδρεϊσμού. Ο άλλος ήταν ο  –προερχόμενος από άλλη κατεύθυνση- Χάρης Παμπούκης. Υπήρξε ατύχημα για τον Γιώργο ότι δεν είχαν καλή χημεία μεταξύ τους και δεν κατάφεραν να συνυπάρξουν. Θα τον είχαν σώσει από πολλά και από πολλούς.  

Επίσης στα υπέρ του Ραγκούση είναι ότι ξεκαθάρισε από νωρίς και με έντιμο τρόπο την πολιτική σχέση του με τον Βενιζέλο και αποσύρθηκε στην Πάρο. Εκτοτε το προφίλ του, ενισχυμένο και με κάποιες στοχευμένες παρεμβάσεις, έδειχνε να του εξασφαλίζει νέα πολιτική καριέρα, όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Ήταν μια καλή εφεδρεία για την πολιτική- αλλά και για τον  εαυτό του.

Για ακατανόητους λόγους ο Ραγκούσης γκρέμισε σε μια στιγμή ότι έχτιζε αυτά τα χρόνια. Με μια ανακοίνωση 1100 λέξεων κατέθεσε  - αυθορμήτως προσελθών, όπως έλεγαν παλιά-  τη συμμετοχή του στην επιχείρηση ανατροπής του Βενιζέλου που κήρυξε ο Παπανδρέου. Συνέδεσε μάλιστα την εθελούσια ένταξή του στην απόπειρα επιστροφής του πρώην Πρωθυπουργού, που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο, με τη δική του επιστροφή, παρ΄ ότι ο ίδιος εισπράττει συμπάθεια στο δρόμο. Είναι ένα από τα μυστήρια των ημερών.  

Στο  αυτοκτονικό κείμενο Ραγκούση υπάρχουν δυο φράσεις που τον τοποθετούν –εκόντα, άκοντα-  στην πλευρά όσων επιχειρούν να λειτουργήσουν σαν πολιτικό πλυντήριο για τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Η μια είναι : «Ο Παπανδρέου, ανέλαβε μια ολοκληρωμένη και σημαντική πρωτοβουλία σε μια, εθνικά και πολιτικά κρίσιμη κι οριακή περίοδο, που τονίζω πως την χρωστούσε, στην χώρα, στην παράταξή του, ακόμη και στον εαυτό του». Έλεος! Για τον εαυτό του δεν μας ενδιαφέρει- και από τη δική του σκοπιά καλά κάνει: έτσι αντιλαμβάνεται τα πράγματα, έτσι λειτουργεί. Αλλά στην παράταξη και στη χώρα αυτά οφείλει ο Παπανδρέου; Είναι σίγουρος ο Γιάννης ότι το πρόβλημα της χώρας και της παράταξης είναι ότι ο Παπανδρέου αργούσε να την πέσει στον Βενιζέλο;  Ή ότι δεν έχουν συνέλθει ακόμη επειδή τις οδήγησε με δεμένα μάτια στο ΔΝΤ; 
 
Η δεύτερη φράση είναι εξ ίσου χαρακτηριστική της κατάστασης βέρτιγκο στην οποία φαίνεται να περιήλθε ο πρώην υπουργός. «Οι πρωταγωνιστές της σκοτεινής πλευράς της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι για να χτίσουν και να συντηρήσουν την επί δεκαετίες ατομική τους πολιτική καριέρα, μας οδήγησαν στην χρεοκοπία του 2009 και συνακόλουθα στο 1ο Μνημόνιο…». Ας πούμε ότι έχει δίκιο γι αυτούς που οδήγησαν στη χρεοκοπία, κτίζοντας την καριέρα τους. Αλλά αν θέλει να προσωποποιήσει κάποιος αυτή την διαπίστωσή δεν θα βρει πιο κατάλληλο από τον Παπανδρέου. Γιατί εξαιρεί τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο αυτής της περιόδου και αυτών των επιδιώξεων;Γιατί θεωρεί αυτονόητη εξέλιξη του 2009 το Μνημόνιο του 2010,υιοθετώντας τη θεμελιώδη παραπλάνηση των παπανδρεϊκών;Τι τον έπιασε και έσπευσε δίπλα στους Πετσάλνικους, τους τελειωμένους και τους μωροφιλόδοξους, για να στηρίξει τονρεβανσιστικό αιφνιδιασμό του Παπανδρέου; Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού- και αυτό ισχύει κατ' αναλογία και για δυο τρεις άλλους, όπως ο συγκροτημένος Φίλιππος Σαχινίδης, που βγήκαν στο κλαρί συνδέοντας το μέλλον τους με τον πρώην Πρωθυπουργό.Ενδεχομένως τον υποκινεί η αντιπαλότητα του με τον Βενιζέλο- και μια ιδιότυπη προσωπική ρεβάνς ίσως. Γιατί όπως προκύπτει από  συνομιλητές του, με τον πρώην πρωθυπουργό δεν είχε πλέον πάρε-δώσε. Αντίθετα υπήρχαν πικρίες.
 
Το 2008 ο Παπανδρέου τον βρήκε δήμαρχο και του έδωσε – ο Ραγκούσης στον Παπανδρέου- τον αέρα που χρειαζόταν προς την εξουσία από δυο στρατηγικές θέσεις: του πορ-παρόλ και του γραμματέα του κόμματος διαδοχικά -για να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο ως υπουργός του στη συνέχεια. Σήμερα τον βρίσκει αυτός και του προσφέρει το πολιτικό του κεφάλαιο στα τυφλά: συνδέει την   αναμέτρηση Παπανδρέου - Βενιζέλου με την ουσία της πολιτικής,  και με τα κεντρικά ζητούμενα της συγκυρίας, και της δημοκρατικής παράταξης, ενώ πρόκειται για προσωπική έριδα στο περιθώριο και των εξελίξεων και της παράταξης -που βρίσκεται ήδη αλλού. 
Όσοι παρακολουθούν την πορεία του Ραγκούση την τελευταία οκταετία, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι έστησε στον εαυτό του μια τέτοια παγίδα. Αυτοστρατεύθηκε στη δημιουργία κολυμβήθρας του Σιλωάμ για έναν πολιτικό που μάλλον δεν θα καταφέρει να αποκατασταθεί τόσο εύκολα όσο νομίζει, ακόμη και αν στραπατσάρει τον Βενιζέλο για δεύτερη φορά.

Ο Παπανδρέου δεν κρίνεται από τη νέα κόντρα του με τον διάδοχό του. Κρίνεται σε ότι αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα -τα οποία τα έκανε κομμάτια και θρύψαλα,για λόγους που μόνο ο ιδιος καταλαβαίνει. Τι δουλειά έχει ένας νέος πολιτικός σαν τον Ραγκούση – που θα τον ήθελαν σε όλα τα κόμματα σήμερα- να συνδεθεί με τον κλιμακούμενο καυγά στον πράσινο βάλτο; Γιατί να ταυτιστεί με τα σχέδια επανόδου στο ΠΑΣΟΚ ενός πρώην επικεφαλής του που αποδεδείχθηκε μοιραίος, πρωτίστως γιατί αντιλαμβάνονται την εξουσία στο κόμμα –όπως και στη χώρα- σαν άσκηση δικαιώματος;  

Το μόνο που μπορεί να τον διασώσει είναι αυτό που λέει στο δεύτερο υστερόγραφο του κείμενου του: «Ούτε γνώριζα εκ των προτέρων την πρόταση του Παπανδρέου, ούτε εκείνος γνωρίζει την σημερινή μου δημόσια τοποθέτηση».  Αυτό σημαίνει ότι έχει ακόμη ένα μικρό περιθώριο να το ξανασκεφτεί. …

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ