Για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο

Δεν ξέρω πόσο μετράνε οι ίδιοι τα λόγια τους. Αναφέρομαι στους πολιτικούς. Και, κυρίως, αυτούς που ασκούν καθήκοντα κυβερνητικά ή εξουσίας. Και αν, μάλιστα, εκπροσωπούν την χώρα μας στο εξωτερικό, τότε πιο βαριά είναι η ευθύνη τους.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ατάκες του Γιάνη Βαρουφάκη; Πόσο δύσκολο είναι να απαλείψει από την μνήμη κάθε σκεπτόμενου Ευρωπαίου τις βρισιές του φίλου μας του Αλέξη;
 Οι ξένοι, είναι βέβαιον, τον έχουν συγχωρήσει. Στα εσωτερικά «κρατήματά» τους τον έχουν θάψει βαθιά. Και αυτό επηρεάζει την ουσιαστική τους συμπεριφορά. Αλλιώς, δεν εξηγείται γιατί συμπεριφέρονται έτσι στον ελληνικό λαό. Αλλιώς δεν δικαιολογείται η τιμωρητική, απέναντί μας, διάθεση.

Και έρχεται η σειρά των δηλώσεων σε σχέση με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Το τι έχουμε ακούσει, δεν λέγεται. Από πολλούς και για πολλά. Από λίγους και κορυφαίους.
Ας ξεχάσουμε τις προαναγγελίες τους για το τι θα έκαναν ως κυβέρνησης. Και πως θα αντιμετώπιζαν τους Ευρωπαίους και τον κόσμο όλο. Μερικές από εκείνες τις παραγγελιές τους, έχουν καταστεί γραφικές. Αλλά ας τις ξεχάσουμε.
Ας ξεχάσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις που διάβασε ο Αλέξης στην πρώτη κυβέρνησή του. Τίποτα δεν ισχύει από όσα είπε. Ούτε μια παράγραφος.
Ας ξεχάσουμε πάλι τις προγραμματικές δηλώσεις που διάβασε άκεφα ο Αλέξης στην δεύτερη κυβέρνησή του. Προσπάθησε να πείσει, όλους όσους ήσαν έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε, ότι η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου ήταν ένα τέχνασμα. Μια στρατηγική κίνηση. Και ο λαός στο τέλος θα ευτυχούσε. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε. Τα καταστρεπτικά για το λαό μας αποτελέσματα του Eurogroup του Μάϊου του 2016. Και τις οδυνηρές, σε βάρος όλων μας, κατά πάσα πιθανότητα, αποφάσεις του Eurogroup του 2017.
Από κάποιον, όμως, περίμενα μια διαφορετική συμπεριφορά. Μια διαφορετική χρήση του πολιτικού του λόγου. Από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Αναμφισβήτητα έχει παιδεία και κουλτούρα. Και τρέφει μέσα του φιλοδοξίες. Θεμιτές κατά την άποψή μου. Όμως, δεν κατάφερε και αυτός να παγιδευτεί στον πολιτικό λόγο που εξέθρεψε και αναπτύσσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Σκέφτομαι κάτι απλό. Πως θα δικαιολογηθεί στην παρέα του, στους φίλους του, στην οικογένειά του, για τις διάφορες «κόκκινες γραμμές» που μόνος του τράβηξε και μόνος του τις έσβησε. Όλες! Ακόμα και εκείνη της προσωπικής του και επιστημονικής του αξιοπρέπειας;