Η Νάξος αρχικά ψιθύριζε… Σας παρακαλώ βελτιώστε τις υποδομές… Φτιάξτε νέο λιμάνι, σχολεία, Νοσοκομεία… Αεροδρόμια… Και οι αρμόδιοι την άκουσαν… Στα τέλη της δεκαετίας του 90 είχαμε απ’ όλα… Και ένα καλύτερο λιμάνι και αεροδρόμιο και ένα καταπληκτικό σχολείο ως Λύκειο και ένα νέο Νοσοκομείο… Αλλά, κάναμε ένα πρώτο λάθος.
Δεν είδαμε το μέλλον. Δεν ακούσαμε αυτό που φωνάζουν οι Σαντορινιοί εδώ και χρόνια όπως μου μεταφέρει ο φίλος μου ο Γιάννης Παπαδόπουλος «οι Σαντορινιοί ένα νησί φοβούνται. Τη Νάξο. Και μιλάμε για έναν γίγαντα που κοιμάται. Γιατί; Πολύ απλά έχει δύναμη όσον αφορά τον πρωτογενή τομέα. Έχει παραλίες. Έχει ιστορία. Έχει τα πάντα….» Αλλά έχει και τους Ναξιώτες. Αυτό το λέω εγώ. Η μάλλον το μετέφερε ο Γιάννης Μπαρδάνης του Φλώριου σε ανάρτησή του χθες όταν ρώτησε λέει μία επισκέπτρια στο λιμάνι του νησιού τι δεν της άρεσε και η απάντηση ήταν οι «Ναξιώτες»…
Επιστρέφουμε όμως στους …ψίθυρους. Η Νάξος λοιπόν απέκτησε εκείνες τις υποδομές (σ.σ. τις έχει έως σήμερα) αλλά ξέχασε το μέλλον. Η μάλλον δεν πίστεψε ότι μπορεί να εξελιχθεί. Να έχει δυναμική τέτοια που σε λιγότερο από δύο δεκαετίες θα ανέτρεπε τα πάντα…
Και σήμερα; Οι ψίθυροι όχι καρδιάς αλλά αγωνίας έχουν μετατραπεί σε κραυγές… Υποδομές Ρεεεεεεεε…
Και το βλέπετε στην καθημερινότητά μας με βάση τις τελευταίες εξελίξεις. Από πού να ξεκινήσεις; Από το λιμάνι; Πριν από μία εβδομάδα οι ακτοπλόοι μίλησαν: Ραφήνα και Νάξος τα μεγαλύτερα προβλήματα ενόψει της νέας χρονιάς. Μου έλεγε …σοφός γέροντας της Νάξου ότι «με το ρυθμό που πάμε, δύσκολα θα αποφύγουμε τα χειρότερα.» Ποια είναι αυτά; Ας το αφήσουμε τώρα. Η ουσία είναι ότι πρέπει να πάμε σε πράξεις…
Στο αεροδρόμιο μία από τα ίδια. Δυναμική υπάρχει. Και είναι καταγεγραμμένη. Το βλέπετε από την απόφαση δύο αεροπορικών εταιρειών να εμπλακούν με το νησί. Και του χρόνου θα ανοίξουν άλλοι προορισμοί. Κι εμείς; Παλεύουμε με τους δαίμονές μας (βλ απαλλοτριώσεις). Και δεν μπορούμε καν να βάλουμε μία μίνι πέργκολα (πάνινη) ώστε οι επιβάτες να μην περιμένουν στον ήλιο για τις αποσκευές τους. Τόσο δύσκολο είναι άραγε; Δεν λέμε για μεγαλύτερο κτήριο. Αλλά για μία απλή …κληματαριά (για να γίνουμε και λίγο φίλοι της φύσης).
Να πάμε στο χωροταξικό; Μα είναι απαραίτητο. Όταν φτιάξαμε το καταπληκτικό Λύκειο δίπλα στο Νοσοκομείο και στο γήπεδο δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα μεγαλώναμε… Κι όμως έγινε. Και πλέον δεν χωράμε. Έχουμε ανάγκη να βγούμε προς τα έξω. Αλλά πως; Μόνο με σχεδιασμό. Χθες είχαμε φωτιά σε χώρο που είναι βιομηχανική ζώνη. Ήπιας ή όχι δεν έχει σημασία. Μικρής ή μεγάλης ζώνης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εκεί υπάρχουν προϋποθέσεις για το ποιος κτίζει ή όχι. Για το ποιος δραστηριοποιείτε ή όχι. Η φωτιά χθες ανέδειξε προβλήματα. Ότι η συνύπαρξη ανθρώπου – φυσικού αερίου και μηχανουργείων είναι αδύνατη. Ποιος θα πάρει την ευθύνη εάν έχουμε κάποιο ατύχημα;
Και δεν μπορούμε να γυρίζουμε πάντα πίσω φέρνοντας ως δικαιολογία «το έκαναν εκείνοι στραβά, θα το κάνουμε κι εμείς»… Δυστυχώς αυτή η δικαιολογία μπορεί να έστεκε τη δεκαετία του 80 ή και του 90 αλλά όχι σήμερα. Σήμερα… Απλά πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον. Να τραβήξουμε μία γραμμή σήμερα. Και να πάμε μπροστά. Η Νάξος τα τελευταία χρόνια έχει πολλά φωτεινά μυαλά. Όλοι μου λένε ότι έχουμε επιστήμονες και ανθρώπους με εμπειρία που αγαπάνε το νησί και μπορούν να βοηθήσουν. Σε όλα τα επίπεδα. Είτε μηχανικούς, είτε αρχιτέκτονες είτε φιλόσοφους και ιστορικούς. Ας τους βρούμε. Και να καθίσουν όλοι κάτω. Σε ένα στρογγυλό τραπέζι. Σε ένα μεγάλο κρεβάτι. Σε ένα τεράστιο σαλόνι. Αλλά να καθίσουν και να συζητήσουν. Με μία βασική προϋπόθεση. Να αφήσουν πίσω το παρελθόν. Αυτό έχει τελειώσει. Και να δούμε όχι απλά τι θέλουμε. Όχι για τον τουρισμό αλλά για εμάς. Την δική μας ποιότητα ζωής πρώτα να βελτιώσουμε και μετά όλους τους άλλους. Εμείς πρώτα θα πρέπει να ζούμε σε ένα νησί που έχει ως βάση τον άνθρωπο και μετά όλα τα άλλα…
Κι εάν βρούμε αυτό, τότε όλα θα είναι καλύτερα… Αλλά ας ξεκινήσουμε πριν οι κραυγές πλέον για υποδομές στο νησί μετατραπούν για οδυρμούς… Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά…
ΝΙΚΟΣ ΜΑΪΤΟΣ
Ολα όσα περιγράφονται στο άρθρο, έχουν νομοθετηθεί και αποτελούν υποχρέωση κάθε Δήμου .
Ονομάζονται ΠΕΝΤΑΕΤΕΣ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΧΕΡΗΣΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ και θα έπρεπε να είχε εκπονηθεί και κατατεθεί εδώ και κάμποσα χρόνια. Πέρα όμως από την νομική μας υποχρέωση , υπάρχει και η αναγκαιότητα της πραγματικότητας η οποία επιτάσσει την συμφωνία της κοινωνίας και των φορέων της μέσα από τη διαβούλευση για την επόμενη μέρα των νησιών μας.
Τά έργα δηλαδή που πρέπει να προγραμματίσουμε και που είναι υποχρέωση μα να εντάσσονται σε κομμάτια στον προϋπολογισμό του Δήμου και το τεχνικό του πρόγραμμα και η εξέλιξη τους να παρακολουθούνται σε ετήσια βάση.
Όσες φορές φέραμε είτε στο δημοτικό συμβούλιο είτε με δημόσιες τοποθετήσεις μας το θέμα είτε με την μορφή της αναγκαιότητας είτε της εκπλήρωσης της νομικής υποχρέωσης μας, η απάντηση ήταν κλασική και επαναλαμβανόμενη : << Άντε πάλι !!! >>.
Οι λόγοι άρνησης απλοί και πλέον κατανοητοί και από τον πλέον αδαή περί των κοινών του τόπου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.